DE ‘DONS DERBY’: STRIJD OM IDENTITEIT
Hoe AFC Wimbledon uit de eigen as herrees en een ‘thuis’ bouwde
Eind jaren 80 beleefde het tot dan toe vrij nietige Wimbledon FC een periode van ongekende hoogconjunctuur. Het orgelpunt daarvan, het winnen van de legendarische FA Cup in 1988, exact 99 jaar na de oprichting, bleek echter meteen ook de zwanenzang; want kort erna werd de weg terug ingezet. De rijke zakenman Pete Winkelman nam eind jaren 90 de club over, met slechts één doel voor ogen: de club te verhuizen naar het nietige slaapgehucht Milton Keynes, ongeveer 100 kilometer verderop. En zo geschiedde, einde 2003; en “Wimbledon FC” werd, adding insult to injury, in juni 2004 officieel de “MK Dons FC”, nog wat later voluit de Milton Keynes Dons. Maar sinds 2002 reeds hadden de fans van het oude “FC” werk gemaakt van een geheel eigen doorstart; een zuiver ‘volks’ initiatief; zonder eigenzinnige, overdadig vermogende despoten… AFC Wimbledon was geboren; en al twintig jaar kunnen voetballiefhebbers aldus genieten van de allereerste broederstrijd die pas in de 21ste eeuw het levenslicht zag.
door Filip Janssens
Shakespeareaans epos
In de eerste jaren van hun beider bestaan kwamen de twee clubs elkaar slechts zelden tegen… De laatste jaren, daarentegen, steeds meer. Sinds het seizoen 2016-‘17 staan beide ‘Dons’ onafgebroken samen en dus tegenover elkaar in League One, waarmee het Engelse voetbal in één klap een epische
veldslag op — én naast — het veld rijker is geworden. Dit is Kaïn vs. Abel, een shakespeareaans epos met-de-bal-aan-de-voet, een Griekse tragedie in 90’. In het voorjaar van ’22 werd de allereerste Dons Derby in het nieuwe AFC Wimbledonstadion, in aanwezigheid van publiek gespeeld…
Want sinds november 2020 treedt AFC Wimbledon eindelijk aan op “new Plough Lane”. Een gloednieuw stadion, slechts luttele stappen verwijderd van waar de oude ground zich had bevonden. Het was, ondanks die enkele metertjes verschil, de terugkeer naar de spirituele thuisbasis. Gedurende 79 jaar was ‘the old’ Plough Lane — van 1912 tot 1991 — de thuishaven geweest, tot het om veiligheidsredenen verder ongeschikt werd bevonden.
Stadium Arcadium
Op 10 februari 2002 werd “The Dons Trust” boven de doopvont gehouden. De bedoeling was positieve actie, met name: de heroprichting van voetballend Wimbledon in de oude, vertrouwde buurt en kleuren. AFC Wimbledon werd het objectief; fan ownership het pad erheen. Al in het
seizoen 2002-’03 rolde de bal weer; in de Combined Counties League Premier Division — het negende speelniveau in Engeland. Op het veld van de Kingstonians, Kingsmeadow, in Kingston-upon-Thames.
In 2004 reeds werd promotie naar de Isthmian League (twee divisies — 8 e en 7 e Engelse niveau) verwezenlijkt. In 2008 werd tot de Conference League (6 e en 5 e niveau) doorgestoten. En in 2011 moesten de poorten van de prestigieuze Football League opnieuw wijd open: AFC Wimbledon
promoveerde naar League Two, het vierde nationale niveau, en realiseerde zo haar terugkeer naar de hoogste nationale schavotten in amper négen seizoenen.
Gó Wombles
Sportief succes dus, maar de honger naar een eigen thuishonk bleef groot. De bouw ervan — met name: de financiering — had heel wat voeten in de aarde; maar op 25 oktober 2020 was die dan toch een feit. “The boys were back in town…” lacht Mike Dunn, auteur van het prachtige fotoboek “We
Are HOME”, dat het relaas van het nieuwe stadion en de geschiedenis van zowel de FC als AFC inwoord en beeld uit de doeken doet.
Het nieuwe Plough Lane — officieel het Cherry Red Records Stadium — stond van meet af aan bol van visie en moderniteit, maar ook van nostalgie. Het verouderde Greyhound stadium, gebruikt voor hondenraces, lag op 350 meter in vogelvlucht van waar het oude stadion zich had bevonden. De
afbraak ervan startte in 2018, constructie in 2019 — en plots was er 11 miljoen £ nodig om het ding ook àfgewerkt te krijgen. De fans verzamelden zich in de “Plough Lane Bond” die de fundraising campagne “Lead Us HOME” opstartte. Clubhelden als Vinnie Jones verleenden graag hun
medewerking. In een mum van tijd lag er tweeënhalf miljoen £ op tafel; fenomenaal, maar wel nog onvoldoende. Geld van dubieuze buitenstaanders werd kordaat afgewezen; de Dons moesten en
zouden het heft in eigen handen houden. Tegen de uiteindelijke opening van Plough Lane had het supportersverbond ruim 5,5 miljoen £ weten in te zamelen — tegen de 7 miljoen € aan dus — die als quasi renteloze lening aan de club en diens bouwproject werd uitgegeven. En zo werd Plough Lane
steeds meer, en louter dankzij de eigen mensen, een fait accompli…
Accuraat
“Oh, but ‘pure hatred’ very much IS the accurate word”, zo reageert Laurence Lowne, persofficier- van-dienst, op mijn schuchtere poging om te toetsen hoe erg de verhoudingen tussen beide supportersclans wel zijn, en of die soep nu écht zo heet gegeten wordt als men ‘m doorgaans
opdient… “Je zal het straks wel zien. Ik benijd deze jongens hier langs de lijn allerminst!” Een tiener van Caraïbische origine, in security outfit gehesen, staat kort in onze buurt en kijkt een beetje verschrikt op wanneer hij, ongewild, deze woorden opvangt. Je ziet hem denken: “Heb ik dan toch
een stuk van die briefing gemist…?!?” Goed drie kwartier voor aftrappen zit ‘New Plough Lane’ al voor driekwart vol. De sfeer is vooralsnog
gezapig; al slaat dat helemaal om, een kleine 20’ voor kick-off, wanneer de harde kern van MK de bezoekerstribune achter één der doelen betreedt. Als door wespen gestoken keert de rest van het stadion zich luidruchtig tegen de intocht van deze barbaren. Het schelden, spuwen en krijsen zal niet meer ophouden tot en met het laatste fluitsignaal, een kleine twee uur later.
Haat, nijd en pinten
Nu, de MK Dons fans die ik die middag te zien krijg hebben overduidelijk hun juk van schaamte en isolement afgeworpen. Behoorlijk zelfzeker, neerbuigend zelfs, laten ze hun aanwezigheid niet onopgemerkt blijven. Het bijtende sarcasme is geen seconde uit de lucht. “We know who we are, we know who we are: we’re The Franchise; we know who we are…” — en aan het thuispubliek: “All you stereotypes: sit down, all you stereotypes: sit down…”. Het smalende “Run by insurance, you’re getting run by insurance” — een verwijzing, zo begrijpen we, naar een belangrijk aandeel in de bestuurskamer van MK dat heden in handen zou zijn van een verzekeringsmaatschappij — en het verwijtende “You fucked our history, you fucked our history!!” rolt bij wijze van antwoord als een donder over het bezoekersvak heen. En ook de opzwepende, ritmische chant “Fuck off franchise, fuck off franchise…” is niet mis te verstaan.
De ganse wedstrijd lang krijgt het begrip ‘haat’ een geheel eigen, nieuwe dimensie voor me. Ballen die steevast in de tribunes, te midden van het publiek vliegen, worden door AFC-fans eigenhandig terug naar voren gebracht, alwaar men weigert ze aan een official of zelfs maar een
Wimbledonspeler te geven doch, integendeel, gebruikt worden als middel om een MK-speler naar hen toe te lokken en die ter plekke de huid vol te kunnen schelden. “You know what you are, you know what you are: you FRANCHISE BASTARD!!, you know what you are…!!!” In de hoek waar de
bezoekerstribune overgaat in de Wimbledontribune langs de lange zijde, werden twee vakken veiligheidshalve volledig leeg gehouden en wemelt het van stewards en politie in gevechtstenue — toch zullen er daar ruimschoots twee uur lang fysieke opstootjes en schermutselingen zijn…
…Benieuwd naar de rest? Het volledige verhaal kan u lezen in editie #15 van Catenaccio Magazine!
https://catenaccio-magazine.com/products/catenaccio-magazine-15
