De Gazet van Maandag
Ongeloof en verbijstering alom na de ontknoping van Libertadores-finale op zaterdag. De grote favoriet Flamengo werd een hele wedstrijd geneutraliseerd, geannuleerd door River Plate dat zijn favoriete spelletje speelde: de bal stelen en rondspelen. De Mengao leek een typisch voorbeeld van een Braziliaanse ploeg: groot potentieel en technisch meesterschap maar zodra ze op achterstand kwam, werd ze weerloos, zonder karakter, noch vechtlust. Nadat de eerste goal was gevallen in de eerste helft, Borré in één tijd binnen, speelde Flamengo niet meer mee.
De wedstrijd tegen tweedeklasser Estudiantes de Caseros een tiental dagen terug voor de beker, was veel meer scherp op de snee. Maar helaas : slordige afwerking, een Suárez die niet helemaal top is, een scheidsrechter die voor het kleinstje duwtje fluit, haalt het ritme uit de match en dan wordt het gevaarlijk. Waar het tot de 70e minuut wachten was op een tweede goal, om de match en het tweede opeenvolgende intercontinentale kampioenschap in te pakken met een grote rode strik, komt Flamengo aan de bal en terug in de wedstrijd. River geeft (uit vermoeidheid?) het middenveld uit handen.
Dan volgden een paar wissels die de wenkbrauwen doen fronsen: creatieve draaischijf Nacho Fernández gaat er af voor de jonge en onbekende Julián Alvárez. Fernández is moe gelopen, blijkbaar. Borré (gekwetst) ruimt plaats en gaat er af voor de beer Lucas Pratto, de held in Madrid vorig jaar. En dan blijkt ook de back Milton Casco gekwetst en hij wordt vervangen door de anonieme Paulo Díaz.
Terug in de match laten komen, heet dat.
Flamengo duikt eens een keer voor doel op er versiert zelfs een grote kans. Een aangeschoten bal op de arm van een verdediger schudt de mannen in het busje van VAR wakker. Armani gaat gelukkig goed plat op de rebound. Aan de andere kant schiet Pratto wild over. Het lijkt een rommeltje allemaal, maar niets doet vermoeden hoe dramatisch de match gaat eindigen. Op de 83e minuut gaat Pratto lopen met de bal en in plaats van te passen, verliest hij het leder op een erg pijnlijk moment. De Brazilianen schieten pijlsnel naar voren en de uitstekende Bruno Henrique (later uitgeroepen tot speler van het toernooi) doet een dribbel en geeft een schitterende pass achter de rug van de verdediging, een assist volgt en wie staat daar om in te tikken? Gabriel Barbosa of Gabigol.
De Brazilaanse versie van Kun Agüero, met geel fluo haar en George Michael-baardje, niet bepaald de mooiste thuis maar dodelijk effectief. 1–1. Er is plots terug een match. De verlengingen komen eraan en de Brazilianen hebben het psychologische voordeel.
En dan volgt de doodsteek. Een counter van de Brazilianen, Pinola (die tot dan toe Gabibol helemaal uit de wedstrijd heeft gehouden) kopt slordig de bal weg in de voet van een flaminguista, die zet voor en wie is daar om hem onhoudbaar binnen te poeieren? Die duivelse Gabigol, uitgeleend door uitgerekend Inter Milaan, waar Conte nu loopt te zaniken dat zijn kern te klein is.
’t Is voetbal en dus is de uitslag niet noodzakelijk een weerspiegeling van het spelbeeld. “Dit is waanzinnig onrechtvaardig,” jubelt mijn roeimaat Ramiro, een Bocafan sinds het seizoen 81/82, toen een zekere Maradona daar debuteerde met zijn magie en hij een jaarabonnement had. Ramiro heeft zich tot dan goed gedragen maar nu roept hij uit volle borst. “Str… kippen!” (gallinas of kippen is de koosnaam die River-fans van hun eeuwige rivalen krijgen). Rowing with the enemy heet dat.
Dramatisch. Dit is het enige wat men kan zeggen van het slot van de Libertadores. Zelfs Filipe Luis, ex-Atlético Madrid, heeft geen probleem om toe te geven dat River de beste ploeg was en hen onder de graszoden hield voor de het grootste deel van de wedstrijd. “We hebben slecht gespeeld. Maar het lot wilde dat wij wonnen. Zo is voetbal.” River krijgt daar bitter weinig voor terug, behalve de appreciatie van de fans.
Foute wissels?
“Gallardo heeft zich vergist met zijn wissels,” zijn de eerste reacties in de pers. Ja, met de gazet van maandag in handen, zoals men hier zegt, is het makkelijk te zeggen wat er zondag fout is gedaan. Pratto wordt als de hoofdschuldige voor het debacle aangewezen. “Gallardo had Scocco moeten inbrengen. Of de ervaren Ponzio…” De journalisten weten weer beter wat er had moeten gebeuren.
Ramiro en ik hadden het er over tijdens de rust. Je kijkt dikwijls naar een match en daar zit een zekere lijn in, een dominante ploeg, een ploeg die wint, mooie goals scoort, en een andere ploeg die alles ondergaat… maar in hoeverre zit daar een tactiek achter en hoeveel procent geluk is er bij? Hoe kan een trainer –zelfs al heeft hij een geniaal plan met looplijnen in zijn hoofd — dat overbrengen op de hersens van de spelers die dat dan gaan uitvoeren? Zo gebeurt het toch niet. En wat zegt een trainer in de kleedkamer, waardoor de spelers plots “anders” uit een de kleedkamer komen? Komaan jongens!? Of gaat hij met krijt aan het werk op het bord? Het is en blijft een van die mysteries van het theater dat voetbal heet.
Maar toch, men kan niet ontkennen dat Marcelo Gallardo het een en ander bereikt heeft bij River. Ik spreek de dag erna met een taxichauffeur en Vélez Sársfield-fan die met een krop in de keel zegt: “Hoe hebben ze dat uit handen gegeven? Ik kan het nog altijd niet geloven. Deze ploeg heeft alles. Ze kunnen terughoudend spelen, het ritme uit de match houden. De tegenstander wurgen. Ze doen wat ze willen.”
Dinsdag spreek ik met een die-hard River-fan. Of hij de nederlaag al verteerd heeft? “Wat kan ik je zeggen. Ik kan er een uur over spreken. Maar ik ben niet kwaad of triest. Ik was er bij in december in Madrid” (toen River in de finale Boca versloeg, nvdr.) “Weet je?” “Meer dan dat kan ik het voetbal niet vragen.”
