De Sex Pistols hadden gelijk.
Toen de Engelse punkband in 1977 ter gelegenheid van het zilveren jubileum van koningin Elisabeth II “God Save the Queen” uitbracht, was dat uiteraard niet van enige ironie gespeend. Vijfentwintig jaar na datum wil ik als Liverpool-supporter “Lizzie” met hetzelfde gevoel voor humor bedanken dat ze begin september het tijdelijke met het eeuwige heeft verwisseld. Zo gunde ze Jürgen Klopp een maand tijd om voor zijn ploeg een en ander op orde te krijgen.
Submission
Echt, ze kon op geen beter moment vertrekken en ervoor zorgen dat het leven in het Verenigd Koninkrijk in het algemeen en het voetbal in de Premier League in het bijzonder even “on hold” werd gezet. En dat zeg ik natuurlijk vanuit een 100% egoïstisch Liverpool FC-perspectief. “The Reds” dus. We kunnen moeilijk zeggen dat die als een pijl uit een boog aan de vaderlandse competitie begonnen waren.
Een miserabele 2 op 9 begon met onnodig puntenverlies uit bij Fulham en thuis tegen Crystal Palace en werd bezegeld met een 2–1 nederlaag op Old Trafford. Als je er rekening mee houdt dat we in de recente geschiedenis twee maal één luttel punt tekortkwamen om kampioen te worden, moet je van bij aanvang toch minstens proberen gelijke tred met Manchester City te houden. Veel erger dan de verspilde punten in die drie matchen was echter de ronduit lethargische staat van het gebrachte voetbal. Vooral de eerste helft op Fulham en United deed pijn aan de ogen. Nagenoeg overal kwamen we een stap te kort, er werd niet getackeld, geen bal gewonnen, de tegenstander kon doen wat ie wilde. Zeggen dat er verdedigd werd als pannenkoeken zou een belediging aan het adres van Dr. Oetker zijn.
No feelings
De volgende drie competitiematchen leek het er opnieuw wat meer op. Een lamlendig Bournemouth werd op Anfield met 9–0 over de knie gelegd. Een paar dagen later kregen de op een ronduit schabouwelijke manier tijdtrekkende bezoekers uit Newcastle in de 96ste minuut uiteindelijk toch de oververdiende winning goal van Carvalho te slikken (2–1). Op 3 september volgde dan nog een 0–0 op Everton. Dat was een match waarin Liverpool FC ook meer dan voldoende kansen kreeg om te winnen, maar het geraakte niet voorbij keeper Pickford, die voor een keer eens een vlekkeloos parkoers aflegde.
Dankzij die zo tot stand gekomen 7 op 9 klommen de troepen van Klopp toch al een beetje in het klassement. In de wetenschap dat we vorig seizoen een achterstand van 14 punten hebben goedgemaakt, is er geen reden tot paniek bij een virtueel verschil van 5 of 6 punten. Maar dan moet er wel een reusachtige reeks van zeges volgen én moeten we hopen dat andere ploegen — om dan Peps pupillen niet specifiek te noemen — meer dan eens punten laten liggen.
En toen kwam de uitmatch op Napoli in de Champions League. Hoe minder daarover gezegd wordt, hoe beter waarschijnlijk. 4–1 op onze donder en als je Jürgen Norbert Klopp mag geloven, was dit de slechtste wedstrijd die hij de Reds ooit onder zijn leiding had zien spelen. Aangezien ik de woorden van onze selectieheer doorgaans slik als zoete koek, hij draait NOOIT rond de pot maar zegt waar het op aankomt, kon ik hem alleen maar bijtreden.
No holiday in the sun
Toen de Britse koningin dan haar laatste adem uitblies en bekend werd dat Liverpool wegens uiteenlopende redenen tot begin oktober niet meer in Premier League-actie zou komen, konden we dat alleen maar toejuichen. Wat waren dan die redenen?
1. De eerstvolgende speeldag na het overlijden, thuis tegen Wolves op 10 september, werd algemeen uitgesteld omdat voetbal dat weekend simpelweg verboden was, tot zelfs het jeugdvoetbal toe.
2. De uitmatch op Chelsea (gepland voor 18/9) ging niet door omdat er onvoldoende politiemanschappen beschikbaar waren: die moesten namelijk een doodskist en een rouwende rij van om en bij de tien kilometer lang bewaken.
3. Het weekend van 24–25 september was er interlandvoetbal gepland.
Kortom: op de met 2–1 gewonnen Champions League-wedstrijd tegen Ajax na had Klopp een hele maand tijd om zijn team niet alleen fysiek opnieuw op de rails maar vooral ook mentaal op scherp te krijgen. Van vakantie was geen sprake. AN DIE ARBEIT!
Bodies
De waarschijnlijk meest gevoelige snaar bij aanvang van het seizoen was: hoe sterk is de kern na het vertrek van basisspeler Sadio Mané en een paar anderen (bv. Origi, Minamino)? Fenway Sports Group, het Amerikaanse consortium dat Liverpool FC in handen heeft, tastte bijzonder diep in de buidel en haalde Darwin Núñez weg bij Benfica om de lacune in de aanvalslinie op te vullen. De Uruguayaan had vorig jaar in de Champions League op Anfield een flinke indruk gemaakt toen de ploeg uit Lissabon op bezoek kwam en blijkbaar moet Klopp meteen zijn goedkeuring hebben uitgesproken.
De Duitse trainer had naar verluidt eventueel ook graag nog wat versterking voor het middenveld zien komen, maar op dat vlak werd geen vooruitgang geboekt. Of er op het gebied van prijs/kwaliteit geen voor de hand liggende kandidaat op de markt was, of de eigenaars om en bij de €100 miljoen voor een spits wel voldoende vonden, laten we in het midden. Ik weet het ook niet. In ieder geval, Liverpool FC begon aan het seizoen 22–23 met 9 middenvelders in de selectie maar na een paar weken waren er 6 buiten strijd. Inderhaast werd dan toch nog Arthur Melo gehuurd van Juventus.
En… zoals de wedstrijd tegen Ajax aantoonde, is de ene middenvelder toch net iets belangrijker dan de andere. Thiago Alcántara maakte na zes weken zijn rentree en het verschil was meteen zichtbaar. De Spanjaard is gezegend met uitzonderlijke voetbaltechnische capaciteiten, hij controleert iedere bal die hem op gelijk welke manier wordt aangespeeld als was het een simpel tikje opzij, hij ziet openingen die een gewone sterveling met de allersterkste telescoop niet ziet en verdeelt het spel op een manier die even veel achteloosheid als creatieve genialiteit uitstraalt. Met Thiago aan het roer draait de ploeg gewoon veel beter. Punt aan de lijn.
Maar… kan het dan zijn dat een team minder begint te presteren wanneer welgeteld één waardevolle pion wegvalt? Voor een club met de status en de geldbeugel als Liverpool FC zou het antwoord “no way” moeten zijn, maar helaas geldt dit wel in het geval van Thiago. Zijn afwezigheid heeft namelijk gevolgen in meerdere departementen, zoals het eerste dominosteentje dat omvalt en een onstuitbare lawine veroorzaakt. En met het huidige spelersarsenaal is dit een van Klopps grote uitdagingen.
God save Thiago Alcántara.
Ik zie het als volgt: het huidige ideale driemansmiddenveld voor Liverpool FC is
Thiago op links, Fabinho centraal als stofzuiger, Henderson op rechts.
Valt Thiago weg, dan heeft de technische staf meerdere mogelijkheden, maar geen enkele biedt dezelfde kwaliteit. Liverpool FC heeft nog wel een paar creatieve middenvelders in huis, maar Fábio Carvalho, Curtis Jones en Harvey Elliott zijn jong en (nog lang) niet van hetzelfde kaliber al Thiago. Naby Keïta heeft zeker zijn kwaliteiten maar is na alle jaren toch altijd nog een soort ongeleid projectiel — en erg blessuregevoelig. Er is dan nog Oxlade-Chamberlain maar ook die heeft blijkbaar een abonnement op de ziekenboeg dat automatisch verlengd wordt telkens hij na een maandenlange revalidatie opnieuw een paar echte trainingen achter de kiezen heeft.
Wie is er dan om de meubelen te redden? Our Captain, Jordan Henderson. Ploegspeler pur sang die op gelijk welke plek doet wat de coach van hem vraagt. Valt Fabinho uit, dan komt Jordan voor de verdediging postvatten. Is Thiago even buiten strijd, dan neemt Henderson diens positie in. Doorgaans wordt Harvey Elliott dan op rechts gezet. En de jonge krullenkop doet dat best goed, hij is altijd aanspeelbaar, vindt altijd een ploegmaat, heeft een goed schot in de voeten, maar…
… als Jordan Henderson niet op rechts staat, is er niemand, dus ook Elliott niet, die het gat dicht dat rechtsachter Trent Alexander-Arnold laat. Begrijp me niet verkeerd, ik vind Trent een fantastische voetballer, die qua traptechniek voor slechts weinigen moet onderdoen. En ja, hij kan verdedigen en hij heeft snelheid in huis. Maar op defensief vlak is hij geen Phil Neal, Eric Gerets of Manfred Kaltz, om hem even te vergelijken met een paar andere legendarische aanvallend ingestelde rechtsachters. Ook hier zal der Jürgen vroeg of laat eens een knoop moeten doorhakken: Alexander-Arnold een paar weken op de bank tot bezinning laten komen of hem toch maar een rij hoger schuiven?
Problems
En ook daarmee is het werk voor Jürgen en collega-coaches niet gedaan. Als nu alleen de rechtsachter eens een steek laat vallen, hoeft dat niet meteen nefast te zijn. Maar zoals in het begin aangehaald, kunnen een paar andere verdedigers, Virgil Van Dijk misschien wel op kop, best een extra lading peper in hun gat gebruiken. Toen centrale verdedigers Matip en Konaté in the treatment room zaten, deed Joe Gomez zijn best naast de Nederlander. Maar bijvoorbeeld uit op Napoli werd duidelijk waarom Klopp vorig seizoen voor een van de twee hogergenoemden koos en Joe de vierde in de pikorde is. Van zodra de Kameroener of Fransman paraat staat, verhuist de Engelsman naar de bank.
Zit het voorin dan zo’n beetje goed? Tja, soms wel, soms niet. Luis Díaz heeft vorig seizoen meteen na aankomst een vliegende start genomen en trekt die lijn nu door. Hij begint in principe altijd links vooraan nu Sadio Mané naar Bayern vertrokken is. Dat Mo Salah zijn verbintenis verlengd heeft, vond ik verrassend vrolijk nieuws. Misschien ben ik nogal cynisch ingesteld, maar ik had gedacht dat hij het seizoen zou uitdoen en dan einde contract gratis naar pakweg Real of Barça zou vertrekken. Fout dus. Bijzonder veel vonken zijn er nog niet afgespat van onze Egyptenaar, maar met zijn kwaliteiten begin je natuurlijk altijd aan de match. Mo zet je niet zomaar op de bank. Hij pikt af en toe zijn goaltje mee en heeft al meer dan eens de beslissende pas gegeven (‘assist’ in moderne voetbaltaal).
Rest er nog 1 specifieke positie: die van midvoor. De financiële logica gebiedt dat een speler voor wie om en bij de 100 miljoen euro wordt uitgegeven (Núñez) in principe met zekerheid moet starten. Een aanpassingsperiode is hem niet gegund, al gaf hij zichzelf na de tweede match al meteen drie wedstrijden rust na een domme rode kaart. Met een — hier gaan we weer — gekwetste Diogo Jota moest goeie ouwe Roberto Firmino de honneurs waarnemen. “Bobby” is zowat de beste valse nummer negen van het laatste decennium, maar hij is stilaan op een leeftijd gekomen waarop hij net iets meer impact heeft wanneer hij 30 minuten voor het einde van de bank komt dan wanneer hij start.
And last but not (the) least (of the current problems): Núñez is een heel ander type diepe spits dan wie daar de voorbije jaren bij Liverpool FC de dienst heeft uitgemaakt. Hij lijkt me noch een goal hanger, die amper uit de vijandelijke grote rechthoek komt en steevast op een kans loert, noch een voluit meevoetballende, alomtegenwoordige in de combinatie aanwezige spits. Hij hangt er precies zowat tussenin. Dat vergt ook weer de nodige aanpassing, zowel voor de medespelers als voor Darwin zelf. Ook hij zal wat moeten evolueren — op dat gebied heeft hij natuurlijk zijn voornaam al mee.
… and we don’t care…
… want, dat allemaal gezegd zijnde, heb ik er alle vertrouwen in dat Klopp het uiteindelijk allemaal toch wel weer voor elkaar krijgt. De eerstvolgende match is op Anfield, tegen het bijzonder sterk gestarte Brighton and Hove Albion dat weliswaar zijn manager nog maar pas naar Chelsea zag vertrekken. Best (vooral) Trossard in de gaten houden, vol overgave naar voren en de drie punten thuis houden. Dan zijn we hopelijk vertrokken voor die reeks zonder weerga die we broodnodig hebben.
