Waki-gatame in Kiev
Hoe de finale van de beker met de grote oren halen met de hulp van scheidsrechters en het noodlot van de tegenstander ?
Beeld je in: iedere dag Extra Time op TV zonder de “oh wat zijn we een jolijke bende”, vrouwonvriendelijke, ontspoorde satire van de heren van der Gijp en Derksen in het Nederlandse Voetbal Inside. In Spanje zijn praatprogramma’s over Real Madrid en FC Barcelona dagelijkse kost, net zoals de 7 dagen op 7 voetbalmeningen spuwende sportkranten. Het overaanbod zorgt ervoor dat voetbal niet alleen sociaal-cultureel en economisch gebakken zit in de maatschappij maar zelfs in politieke middens een vinger in de pap te brokken heeft.
Rome, de stad waar de Belgische bondscoach zijn gordiaanse, tactische knopen doorhakt, was tijdens de terugwedstrijd van de CL-kwartfinales het toneel van een appelflauwte van Barça. De Catalaanse journalisten debatteerden zich eerst enkele dagen suf over waarom FC Barcelona in tegenstelling tot Real Madrid zelden overleeft als het voetballend wordt lamgelegd. Daarna kwamen ze inkt en spraakwater tekort om te verklaren waarom een dit seizoen peper- en zoutloze Koninklijke sinds de 1/8 finales telkens zonder overschot de horde naar de volgende ronde heeft genomen. De derde Champions League finale op rij heeft het dit seizoen niet zozeer aan zijn eigen verdiensten te danken, overlevingsinstinct niet meegerekend, net zoals de waanzinnige remontada van Barça tegen PSG vorig seizoen.
PSG schoot zichzelf in de voet tijdens de heenwedstrijd van de achtste finales tegen Madrid door enkele ongelukkige beslissingen van coach Unai Emery. Neymar was geblesseerd voor de terugwedstrijd, net zoals Vidal, Boateng en Robben van Bayern München in de halve finales. Ook de buitenaardse Cristiano stak naar oude gewoonte enkele keren zijn beslissende neus aan het venster in de kwartfinale tegen Juventus. Scheidsrechterlijke bijval kregen ze respectievelijk van de Italiaan Rocchi, de Engelsman Oliver en de Turk Çakir om de Franse, Italiaanse en Duitse landskampioen uit te schakelen.
Rocchi zag in de heenwedstrijd tegen PSG een penaltyfout in een lichte aanraking van Lo Celso op de rug van een buitenspel staande Toni Kroos en hij floot geen strafschop voor handspel van Ramos. De Madrileense fout die de 2–1 voorafging, is hem ook ontsnapt. Toen Juve in de terugwedstrijd op het punt stond om over een onmondig Madrid te walsen, zag scheidsrechter Oliver een duwfout van Juve verdediger Benatia op Lucas Vázquez. Penalty in de allerlaatste minuut en Ronaldo mocht ter hoogte van de cornervlag weer eens pronken met zijn ontbloot torso. Gevoelsmens Buffon verkondigde achteraf dat scheidsrechter Oliver een vuilnisbak i.p.v. een hart in zijn borstkas heeft zitten. In de terugwedstrijd van de halve finale was Bayern net zoals Juventus in Bernabeu de betere van Madrid. Net voor de rust beroerde Marcelo overduidelijk bewust een voorzet van Kimmich in het strafschopgebied. Noch de Turkse arbiter Çakir, noch zijn assistenten hadden het in de mot.
Zoveel fouten van de spelleiding deden in de Iberische pers het debat over de in Spanje nog niet in gebruik zijnde VAR (video assistant referee) oplaaien. Het videoref systeem dat (tevergeefs) dient om scheidsrechters te ontlasten en menselijke fouten te vermijden.
Ondanks het kampioenen aura van Real Madrid kwam Liverpool niet kansloos aan de aftrap van de Champions League finale in Kiev. Wat The Reds dit seizoen op de mat hebben gebracht, is pure rock’n roll die in een finale zonder heen- en terugwedstrijd in staat zou moeten zijn om de zakelijke Madrileense strategie omver te blazen. Zelfs een hand van de scheidsrechter boven de koninklijke hoofden of een falende videoref zouden omver zijn geblazen door de versterker op 10 aanvalsgolven van Klopps ensemble. Dat besefte een minderheid van de chauvinistische Spaanse pers ook. Na een half uur waande de uitgekookte Sergio Ramos zich echter even op een tatami i.p.v. een voetbalveld en werkte hij Liverpools sleutelspeler Mohamed Salah als een volleerde judoka tegen de grond. De aangeslagen Engelsen toonden in de tweede helft veerkracht na de noodgedwongen vervanging van Salah maar het was de rest van de finale niet meer in staat om dezelfde dreiging op de mat te brengen als tijdens de eerste 30 minuten. In de tweede helft stond de gevaarlijkste speler van Madrid bovendien in de goal van Liverpool.
Net zoals in de terugwedstrijd van de halve finale tegen Bayern kreeg Benzema een goal op een schoteltje aangeboden van een Duitse doelman. Bayern keeper Ulreich besefte te laat, terwijl hij naar een terugspeelbal van een medemaat dook, dat hij het leer niet met de handen mocht stoppen. Hij probeerde er nog zijn been tegen te zetten maar tevergeefs. De bal gleed onder zijn vallende lichaam door en Benzema had hem maar in het mandje te leggen. Bayern coach Heynckes noemde het achteraf een black-out van zijn doelman. Wat Liverpool goalie Loris Karius in de finale tot 2x toe overkwam had meer weg van faalangst dan een dubbele black-out. In minuut ’51 wilde hij de bal uitgooien naar een van zijn verdedigers maar hij wierp het leer pardoes tegen het gestrekte been van Benzema. Nog schrijnender was het houdbare afstandsschot van Gareth Bale dat hij in minuut ’83 in zijn eigen doel bokste. Sinds de ooit veelbelovende Tristan Peersman zelf zijn vervanging vroeg tijdens de rust van Anderlecht — STVV had geen enkele doelman ter wereld zich nog zo eenzaam gevoeld. Gelukkig voor Karius zingen ze langs de Mersey “You’ll never walk alone”.
