Destination Paris
Het is zaterdag, 4u30 en ik ben klaarwakker. Ik moet niet gaan werken, ik vertrek niet op reis. Ik ben gewoon klaarwakker. Zijn het de naweeën van een driedaagse reis naar Lissabon? Of de voorweeën van de nervositeit die morgen ongetwijfeld driekwart van mijn dag in beslag neemt?
Ik weet het niet. Waarschijnlijk een combinatie van beide. Wat ik wel weet, is dat het een fantastische tijd van het jaar is om Liverpool-supporter te zijn. In de welgeteld dertig jaar dat ik naar de match ga, heb ik dit nog niet meegemaakt. De spelerskern waarover we beschikken, de trainer die aan het roer staat, de ongebreidelde vreugde en het optimisme onder de supporters… om duimen en vingers af te likken.
Het Jürgen Klopp-effect
Sinds mijn eerste match op Anfield heb ik natuurlijk al wel een en ander mogen beleven:
- de drie bekers (League Cup, FA Cup en Uefa Cup) in 2001, maar toen deden
we niet mee voor de landstitel;
- het Mirakel van Istanbul in 2005 was een absoluut hoogtepunt maar ook
toen eindigden we in de Premier League pas vijfde;
- en in twee jaren dat we wel dachten kampioen van Engeland te kunnen
worden (2009, 2014) deden we Europees niet echt mee (2009
uitgeschakeld in kwartfinale, 2014 zelfs totaal geen Europees voetbal).
Gérard Houllier, Rafael Benítez, Brendan Rodgers… ze bezorgden ons als trainer van Liverpool enorm veel vreugde (zie dus hierboven)— en Rafa steekt er wegens Istanbul met kop en schouders boven uit — maar ze kunnen toch niet tippen aan wat Klopp heeft teweeggebracht. Sinds der Jürgen het heeft overgenomen, zijn het geloof in de ploeg en de ermee gepaard gaande sfeer nagenoeg constant crescendo gegaan. De weliswaar verloren Europa League-finale in 2016 en Champions League-finale in 2018 waren de voorbode. In 2019 werden we Europees kampioen, een jaar later Engels kampioen. Na het wegens een ongeziene blessurelast sabbatseizoen 2020–2021 doen de Reds nu weer volop mee voor alles wat er maar te winnen valt.
Onze Europese speeltuin
Mag ik daar mee beginnen? Per slot van rekening ben ik net naar Benfica geweest en was ik kroongetuige van een kleine Liverpool-demonstratie. Ik aanschouwde de prestatie van een ploeg die zegt: wij willen naar de finale in Parijs en wanneer we daar zijn, pakken we meteen die beker mee. Vanaf minuut één namen de knallende gelen het voortouw. Na 17 minuten kopte Ibrahima Konaté, de jonge Franse centrale verdediger die Europees regelmatig de voorkeur krijgt op Joël Matip, een corner van Andy Robertson binnen. Welgeteld 17 minuten later maakte Sadio Mané er op onzelfzuchtig aangeven van Luis Díaz 0–2 van. Tot aan de rust dicteerde Liverpool de wet en de score had eigenlijk nog wel wat kunnen uitlopen.
“I think our name’s on the European Cup this year.”
Na de rust en, om het eens met een pleonasme te zeggen, een tweede in de catacomben gekochte Heineken 0,0%, kwam de thuisploeg veel beter uit de startblokken. En dat duurde zowat twintig minuten. Toen Konaté zich ongelukkig verkeek op een voorzet, scoorde iemand van Benfica de 1–2. Ik weet niet meer precies wie het was, maar het was zeker niet de speler met de voor ons lachwekkende naam “Everton”. Een Europese grootmacht als Liverpool FC laat zich echter niet zo makkelijk uit zijn lood slaan. Na ongeveer een uur voerde Klopp zijn eerste drie wissels door. Wat een luxe toch als je spelers als Henderson, Jota en Firmino op de bank kunt laten beginnen. Het tij keerde opnieuw en toen Díaz drie minuten voor tijd op aangeven van Naby Keïta de thuisdoelman rondde en koel afwerkte, zongen de bezoekende supporters in koor “We shall not be moved… just like the team that’s gonna win the European Cup”.
1–3 winst in de heenmatch is een prachtuitslag, maar nu de uitdoelpunten niet meer dubbel tellen, blijven we toch nog even voorzichtig. Per slot van rekening zorgde Benfica in de vorige ronde voor een verrassing die kon tellen door Ajax uit te schakelen. Een vroeg Portugees doelpunt op Anfield zou tot enige nervositeit kunnen leiden. Maar om eerlijk te zijn: de Mighty Reds hebben genoeg klasse én een tot de nok gevuld Anfield ter beschikking om door te stoten tot de halve finale. Daarin wacht dan ofwel het ook verrassende Villareal (0–3 winst bij Juve in de vorige ronde, nu 1–0 thuis en blijkbaar redelijk indrukwekkend tegen Bayern). Ofwel die andere Europese topclub dus, FC Bayern München. Oh, das wäre schön. Zeker met de wetenschap in het achterhoofd dat de finale in Parijs wordt gespeeld. Daar won Liverpool in 1981 namelijk zijn derde Europese Beker der Landskampioenen, zoals dat toen nog heette. Tegen Real Madrid. In de halve finale namen de troepen van generaal Paisley toen de maat van… juist: Bayern München.
Nog acht keer niet slapen
Afgelopen dinsdag, ergens in een van de talrijke door mij en mijn medesupporters bezochte cafés, hielden we ons naast het nuttigen van vinho verde, rode wijn en Superbock ook even onledig met levensgrote vraagstukken zoals daar bijvoorbeeld is: “Wat willen we dit seizoen nu eigenlijk het liefste winnen?”
Ik treed volledig in de voetsporen van mijn allerbeste Scouse friend, die ik om hem enige privacy te bezorgen kortweg JM ga noemen. Hij sprak de volgens mij dus legendarische woorden: “I think our name is on the European Cup this year.” Ik voegde daar dan nog aan toe: “Ja, maar eigenlijk zou het winnen van de Engelse titel mij dit seizoen nog net iets meer plezier bezorgen.” Waarom zei ik dat? Omdat we morgen, enfin, niet ik maar Liverpool FC, aantreden tegen Manchester City. En nu we genaderd zijn tot op één luttel punt (in januari waren dat er veertien!), is morgen de gelegenheid bij uitstek om aan Peps ploeg een symbolische tik van jewelste uit te delen.
En waarschijnlijk zal winst in Manchester nodig zijn. Geloof me, want hoe zeer ik misschien soms lachwekkend kan overkomen in mijn kritiek op de ongeziene rijkdom van City, het is en blijft een fenomenale ploeg. Morgen is het 50–50 maar nadien zit de kans er dik in dat the Citizens niet meteen nog ergens punten verliezen. Ze weten wat het is om tot aan het gaatje te gaan en uiteindelijk het laken naar zich toe te trekken. Het is een bijzonder goed geoliede machine. Tja, als je eigenaars Arabieren zijn…
De ploeg van Jürgen Klopp betreedt zondag het veld na tien opeenvolgende zeges in de vaderlandse competitie. Met morgen inbegrepen volgen nog acht wedstrijden om het kampioenschap. De kans is reëel dat Liverpool die allemaal moet winnen. Met deze ploeg is echter niets onmogelijk. Ik doe morgen alvast het nodige: de juiste aftershave gebruiken, zorgen dat alles in huis is om voor de match een bacon and egg buttie te eten, voldoende Guinness (van 8%) die koud staat en ‘s morgens de roodste aller rode onderbroeken aan. Up the Reds!
