Diego onsterfelijk
Kroniek van een lang aangekondigde dood. Al twintig jaar balanceerde Maradona aan de rand van de afgrond maar Diego dolde met de man met de zeis, zoals hij Peter Beardsley en Terry Butcher dribbelde in 1986. Nu het dan toch zo ver is, rest ons alleen Maradona te bedanken voor al het moois.
Tigre, provincia de Buenos Aires (Argentinië)
25 november 2020, dag op dag vier jaar na de dood van Fidel Castro, ruilt Maradona het tijdelijke voor het eeuwige. En de connectie met de Cubaanse caudillo is niet toevallig. Het laatste wat Diego naar verluidt nog kon motiveren, na zijn laatste internering in een hospitaal in Buenos Aires, was een uitnodiging uit Cuba om daar opnieuw een rehabilitatie te ondergaan. Maradona is net als Fidel altijd een rebel geweest, tegen het “imperialisme” en Diego ging graag op de foto staan met socialistische presidenten, waaronder ook bedenkelijke figuren als de Venezolaanse dictator Nicolas Maduro. Dit en vele andere dingen werden hem vergeven, want het is Diego, die doet wat ie wil.
Van Punta del Esta naar La Habana
Maradona was “bigger than life”, daarom is het wel vreemd hoe hard het nieuws hier toch aankomt en hoe de mensen verslagen en verrast reageren, terwijl de gezondheidsperikelen van Maradona toch dagelijkse kost waren als ging het over het weerbericht. Het is ondertussen ook al 20 jaar geleden dat Diego met spoed geïnterneerd werd in een ziekenhuis van de badplaats Punta del Este (Uruguay). Maradona zat ruim boven de 100 kilo en zijn hart functioneerde nog maar voor 40%. In zijn bloed werden sporen van cocaïne gevonden. Zijn manager Guillermo Coppola, die nooit ontbrak op de feestjes van Diego, probeerde eerst nog de situatie te minimaliseren en verklaarde dat Diego aan het slapen was. “Hij is in coma,” corrigeerde de Uruguayaanse dokter die hem verzorgde. Daarop volgde de fameuze kuur in Cuba waar Diego zich liet fotograferen op een jacht, met een habano-sigaar in de mond en zijn tattoo van Ché Guevara.
Het leek er op dat de media de figuur “Maradona” kunstmatig in leven hielden, terwijl de mentale en fysieke gezondheid van “Diego” er steeds maar op achteruit ging. Naast zijn gezondheidstoestand — gevolgen van overgewicht, cocaïne- en drankverslaving — was er rond zijn persona een permanente telenovela (soap) gaande over wie er in zijn nabijheid mocht komen. Openbare vechtpartijen, uitgevochten op de roddelprogramma’s, met de moeder van zijn dochters Claudia Villafañe en getouwtrek tussen zijn dochters Dalma en Giannina over de vrouwen die als satellieten rond Maradona draaiden en hem gewild of ongewild kinderen schonken. Volgens de mensen “die het goed voor hadden met Diego” waren die enkel uit op zijn fortuin of zijn erfenis. De laatste “vertrouwelingen” van Maradona waren zijn advocaat Matias Morla en zijn persoonlijke dokter Leopoldo Luque, twee dertigers met een onduidelijke staat van dienst.
Doktersadvies
Het was Luque die hem een maand geleden, vlak na zijn zestigste verjaardag, liet interneren en een kleine ingreep uitvoerde. Maar het echte probleem, Diego’s impulsief gedrag en alcoholverslaving, daar kreeg Luque geen vat op. Zijn jarenlange persoonlijke dokter, Alfredo Cahe, zei dat Diego “moet behandeld worden zoals hij is”, met andere woorden “onder dwang”. Een journalist omschreef dat Diego zich als patiënt gedroeg zoals op het voetbalterrein: “onhandelbaar”.
Nu komt er definitief een einde aan de speculaties over zijn gezondheid, vele roddelprogramma’s op TV verliezen een geliefkoosd onderwerp en tegelijkertijd kan de heiligverklaring van San Maradona een aanvang nemen. De Paus heeft al beloofd om voor hem te bidden. Maar is hij wel dood? De tagline in online kranten en televisiestations “Murió Maradona” (Maradona is dood) klinkt zo … surrealistisch.
Wat maakte Maradona nu zo speciaal? Het is niet het extravagante leven naast het veld, wat in alle de smeuïge details al uitgesmeerd werd. Want daar is hij absoluut niet uniek in. Denken we maar aan Ronaldinho “Gaucho” die een paar maanden geleden nog vast zat in een Paraguayaanse cel.
Volgens president Alberto Fernandez, die zopas 3 dagen van nationale rouw afkondigde, is het speciale aan Diego dat hij zijn spontane zelf was, authentiek. Hij is natuurlijk ook de man van de beroemdste voetbalmatch in de geschiedenis, de kwartfinale van Argentinië tegen Engeland in 1986, met de hand van god en de wraak voor de Malvinas of Falklands-oorlog. Deze match symboliseert als niets anders het “David tegen Goliath”-verhaal. De wraak van de arme kleine Zuid-Amerikanen tegen de machtige Engelsen die hen nooit au sérieux nemen.
Op wat voor een manier dan nog, met straatjochies-voetbal dat de grote jongens in hun hemd zette. De Argentijnen hebben dat nog veel meer dan andere Zuid-Amerikanen, die extra pique ten opzichte van de Europeanen, omdat ze zelf voor 90% afstammen van het Oude Continent en voelen dat ze niet voor vol worden aanzien.
Op de kaart gezet
Maradona bracht daar verandering in. Hij zette Argentinië op de kaart. Niet altijd in een positief daglicht, want de idolatrie die hem hier en in Napels te beurt valt, wordt elders toch wel scheef bekeken. Lionel Messi is vergeleken met Diego een engeltje maar hij komt nog niet in de buurt van de idoolstatus van Diego. En wat dan met Diego als “mens”? (Over de voetballer Maradona is iedereen het eens dat ie geniaal was, misschien de beste ooit.) Dat was toch geen voorbeeld?
Spitsbroeder Sergio Goycochea die in Italia 1990 een paar penalty’s stopte en daarmee het gastland uit de finale hield, stelde vandaag dat velen “hypocriete waardeoordelen” over Maradona hebben, dat de druk waarmee hij moest omgaan, om Maradona te zijn, onmenselijk was en vele anderen vroeger fataal zou zijn geworden. De schrijver en tekenaar Roberto Fontanarossa, zelf een vurige fan van Rosario Central, verwoordde het nog mooier: “Het kan me niet schelen wat Maradona met zijn leven gedaan heeft, het enige wat ik weet is wat Maradona met MIJN leven gedaan heeft.”
Rust in vrede, Diego.
