Een seizoen op z’n Antwerps

Antwerpsupporter zijn, dat is de laatste 20 jaar voornamelijk afzien, door het slijk gaan, even hoop koesteren, maar dan al snel weer keihard op het beton van Tribune 2 landen. Want ja, het is al veel langer dan die 13 jaar, of beter 12+1 jaar - u weet wel, het stamnummer van die teloorgegane club uit het andere stadsdeel indachtig - geleden dat The Great Old zijn hoogdagen beleefde.

In feite ging het na hét hoogtepunt op Wem-be-ley alleen maar steil bergaf. Een eerste degradatie naar tweede klasse, opnieuw even hoop na promotie, maar al snel volgde opnieuw - en het leek soms wel definitief - de degradatie. Tel daar vooral de niet-aflatende extrasportieve zorgen bij: finananciële perikelen, licentieproblemen, drugs in de kleedkamer, trainerswissels, onbetaalde spelerslonen, een instortend Bosuildak, hooligans, een dreigend faillissement, …

Het was altijd wel iets. Soms - eigenlijk behoorlijk vaak - tot wanhoop van de trouwe Antwerpsupporter. Want ja, zelfs na 12+1 jaar miserie in tweede klasse, is die altijd blijven staan. Op dat houten bankje, onder het lekkende Bosuildak.

Een en ander heeft er wel toe geleid dat de altijd zo fiere Antwerpenaar, anders nooit verlegen om wat grootspraak hier en daar, voorzichtig is geworden. Zelfs na een 3–1-overwinning in de finale heenwedstrijd. Want - daar heb je het - alles is nog mogelijk.

En toch. Als - en ik zeg als - Antwerp komende zaterdag promotie afdwingt in Roeselare, doet het dat na een seizoen op z’n Antwerps. Alsof - en ik hoop het van harte - het zo moest zijn. Want wie dacht dat met de komst van Patrick Decuyper - intussen aan zijn tweede seizoen op de Bosuil - de rust zou neerdalen over Deurne-Noord, had het grondig mis.

Een meer typisch seizoen op Antwerp, kom je zelden tegen

Het begint al in de zomer. Coach David Gevaert wordt de laan uitgestuurd (nu ja, hij blijft gewoon onder contract liggen, blijkt enkele maanden later) en Fred Vanderbiest wordt binnengehaald. De “Vlaamse Diego Simeone”, aldus Decuyper, die wat betreft het goed kunnen uitleggen alvast geen miscast is op de Bosuil.

De Vlaamse Simeone dus. En hoewel de zomer voordien al een karrevracht aan nieuwe spelers was toegekomen op de Bosuil, wordt er meer en beter gehaald. Onder meer de komst van Dierckx en Vleminckx doen de fans al dromen. Dit kan niet misgaan, toch? De wachtrij voor een ticketje voor Antwerp-Eupen het seizoen voordien indachtig, loopt het storm voor de abonnementen. Meer dan 10.000 (!) abonnees worden aan de man gebracht. Waanzin op z’n Antwerps. Als we erin geloven, dan gaan we er ook voor.

De periode-Vanderbiest loopt echter niet helemaal zoals gehoopt. De voorbereidingsmatchen doen nochtans het beste verhopen, maar eigenlijk hadden we het toen al kunnen weten: een goede voorbereiding is op de Bosuil doorgaans de voorbode van een slechte seizoenstart. Typisch Antwerp, weet u wel.

Exit Vanderbiest, dus. Maar geen man overboord, want de knotsgekke competitieformule in 1B zorgt voor een propere lei en nog steeds evenveel kans op promotie bij aanvang van de tweede periode. Het mag ook al eens meezitten, nietwaar? Bovendien: Antwerp heeft niet voor niets al meer trainers dan seizoenen in tweede klasse gesleten.

Het sein voor - excusez le mot - een wit konijn uit de hoge hoed, moet Decuyper gedacht hebben. En hij stelt niet één, maar twee trainers voor. David Gevaert keert terug (verrassing) en krijgt John Bico (VERRASSING!) naast zich. Of beter: boven zich, want Gevaert wordt gedegradeerd tot veldtrainer. Gevaert beseft al snel dat hij deze kelk beter aan zich had laten voorbijgaan en stapt het af. Dan halen we er toch gewoon nóg twee trainers bij? Sadio Ba en Jeffrey Rentmeister komen de trainersstaf versterken, maar ook dat brengt geen zoden aan de dijk. De spelers moeten, net als de fans, niets weten van Bico en er breekt net geen opstand uit vooraleer PDC dan toch beseft dat Antwerpsupporters geen figuur als Bico op hun Bosuil willen.

Exit John Bico. In Wim De Decker, een voormalige Beerschot-middenvelder die in sneltempo is uitgegroeid tot een echte Red. Terwijl er toch weer financiële problemen opduiken - oud-voorzitter Wauters heeft dan toch recht op vijf miljoen euro; het patrimonium van de club is al dan niet op incorrecte wijze overgedragen van vzw naar NV, met mogelijke degradatie tot gevolg - zet Antwerp onder De Decker een fantastische reeks neer.

Antwerp ruikt de tweede periodetitel en maakt zich op voor de match van het jaar tegen Lierse. Voor een volle Bosuil kan het niet mislopen… Of toch. The Great Old verliest met 2–0. Alle hoop weer in de koelkast, want Antwerp heeft het lot niet meer in eigen handen. En dan volgt er - niet voor het eerst dit knotsgekke seizoen - de zoveelste ommekeer. 10 minuten voor affluiten van de laatste speeldag maakt Antwerp zich op voor een 14de seizoen in tweede klasse. Maar dan is er uitgerekend Roeselare dat gelijkmaakt op Lierse en… onze eigen Geoffry ‘Deurne Noord’ Hairemans die Lommel uittelt: Antwerp alsnog periodekampioen.

En zo komt het dat Antwerp net nu, na 13 jaar — excuus, 12+1 jaar — eindelijk kampioen kan spelen in tweede klasse. En dat onder een coach die tot een paar jaar geleden nog aan de andere kant van de stad speelde. Een meer typisch seizoen op Antwerp, kom je zelden tegen.