Eindexamen voor “de Pop” Gallardo
“Good Times, Bad Times”, Robert Plant en Jimmy Page wisten het al in 1969 en nu weten Boca Juniors supporters het ook. In het voetbal kunnen diepe dalen en grote hoogten elkaar snel afwisselen en het leuke eraan is dat het recept niet altijd eenduidig is of met geld gerelationeerd. Neem nu Liverpool FC, de passie van één van onze bloggers. Een paar jaar terug was Liverpool een slapende reus die niets voor mekaar kreeg in de Premier League en vooral leek te teren op de successen van weleer. Nu staan de Reds autoritair aan de top en het argument dat de dikke portefeuille werd bovengehaald snijdt niet helemaal hout, want dat deed Manchester United ook, zonder succes. In het geval van de Scousers, was de komst van een trainer met een visie (met een dikke portefeuille) zeker een kantelpunt. Klopp moest en zou Van Dijk hebben, zelfs al kostte dat 80 miljoen en hield dat een rel in met diens ex-club Southampton. Hij moest ook Alison Becker hebben ook al moest hij daarvoor meer dan 50 miljoen op tafel leggen, voor een keeper dan nog. Maar wie kan nu zeggen dat dit geen goede investeringen waren?
De buur is zuur
Boca Juniors deed een beetje hetzelfde, ze haalden Carlitos Tévez bij Juventus, ze kochten Mauro Zárate van Vélez en recent kwam ook De Rossi van Roma over. Ze hebben recent fenomenale aanvallers gehad zoals Pavón en Benedetto en hebben met Andrada een wereldkeeper in huis. De Xeneizes speelden vorig jaar de finale van de Copa Libertadores en dit jaar de halve finale. Alléén, een klein detail, de finale vorig jaar en de halve finale van dit jaar werd twee keer verloren van een ploeg die net iets beter was: River Plate. En bij het succes van River wordt naar één man gewezen: de trainer en ex-speler Marcelo Gallardo bijgenaamd el muñeco (of de pop) wegens de gelijkenis met … een pop.
Het River van Marcelo Gallardo is zonder meer een fenomeen. In de vijf jaar dat Gallardo het voor het zeggen heeft in Nuñez, werden er al 10 bekers op het rijkgevulde schap bijgezet. OK, daar was de Surugabank beker bij en twee Supercups maar de rest is wel 24-karaat goud waard. Vooral 2 gewonnen finales van de Copa Libertadores, één in 2015 en de volgende in 2018, tegen niemand minder dan de aartsrivaal. Nu komt daar een 2e opeenvolgende finale bij, tegen het legendarische Flamengo. Als River vandaag wint, zal de club met de rode sjerp in 5 jaar tijd drie keer de Libertadores gewonnen hebben. En dit met attractief, modern en aanvallend voetbal. Om maar te zeggen, River-fans zoals ondergetekende zitten op een high en moeten zich in de wang knijpen. We zitten als fans ook in een zetel. Boca is immers al op zijn plaats gezet. River is de regerende kampioen en toch de underdog want Flamengo is veruit favoriet voor de finale.
Terwijl de helft van Argentinië (de bosteros beweren immers altijd dat ze la mitad más uno zijn, de helft plus één) vandaag op zijn nagels bijt en hevig supportert voor een Braziliaanse ploeg. Pijnlijk. Nergens zie je meer de grappenmakers die zich als spook verkleden met de grote letter B, een verwijzing naar Boca maar ook het spook van de B-categorie, waar River naar zakte in 2011, tot nu toe het pijnlijkste moment uit de geschiedenis van de club. Die van Boca zitten nu — typisch effect van tegenvallende sportieve resultaten — onderling ruzie te maken over wie de nieuwe voorzitter moet worden en nu dat clubicoon Juan Román Riquelme bekend gemaakt heeft dat hij één van de vijf formules gaat steunen, is de Bombonera te klein.
Maar goed, over naar de rivaal van vandaag. Het mythische Flamengo, de rood-zwarten van Rio de Janeiro, de meest populaire club van Brazilië en misschien zelf op de planeet. Flamengo heeft naar verluidt 40 miljoen torcerdores, dat zijn er zoveel als de hele Argentijnse bevolking. In Lima (Peru), waar de finale vandaag gespeeld wordt, is de verhouding tussen de Flamengo- en River-fans blijkbaar 80/20. Er worden al sjaals verkocht met Flamengo Campeao: met andere woorden ze zijn er redelijk gerust in, de Flaminguistas. En dat is niet voor niets: onder de trainer Jorge Jesus heeft Flamengo een reeks neergezet van 25 wedstrijden zonder nederlaag, waarvan 20 overwinningen. Fla is de regerende Braziliaanse kampioen en kan deze weekend opnieuw de Brasilerao binnen halen, als Palmeiras niet wint. Als ze dan ook nog van River winnen, is dat een weekend met een Dubbel die gerust naast die van Westmalle kan gaan staan.
Meer dan Zico
Wat is de succes-formule van Flamengo, de gigant die jaren lang op de sukkel is geweest en met het bankroet heeft geflirt? In tegenstelling tot vroegere tijden, toen Flamengo het moest hebben van geniale ingevingen van een Romario, Bebeto of Arthur Antunes Coimbra (“Zico”), is de ploeg nu een bulldozer die medogenloos door de Zuid-Amerikaanse competities walst. Het is een ploeg met een mix van jong Braziliaans talent (Gabriel Barbosa of Gabigol) en oude rotten (Rafinha, Filipe Luis) die in Europa hun waarde bewezen hebben. Achterin staat een keeper met het merkwaardige record dat hij de helft van de penalty’s gestopt heeft die tegen hem getrapt werden: Diego Alves (niet te verwarren met Dani). Een muur.
De ploeg heeft dit jaar Vinicius Junior naar Real laten gaan en is zelfs niet verzwakt. In de halve finale van de Copa Libertadores kreeg Gremio (toch geen klein ploegske) zelfs een 5–0 rond de oren. Het geheim, volgens ingewijden, is de trainer Jorge Jesus, een zelfverklaarde bewonderaar van Johan Cruyff en de Barcelona-balbezit stijl. Al heeft de man ook zijn gebreken, een beetje te veel Braziliaanse hoogmoed. Jesus verklaarde de dag voor de finale in Lima dat hij als adolescent geleerd had dat er in de wereld vier grote ploegen bestaan: Barcelona, Real Madrid, Flamengo en … Boca Juniors. Tja, dat moest ie nu juist niet zeggen, want aan de andere kant staat wel een ploeg die minstens de evenknie is van Flamengo, een dodelijke counter in huis heeft en Marcelo Gallardo op de bank heeft zitten. De trainer die gelinkt wordt met een overstap naar … Barcelona.
Het zou geen gek idee zijn, want voor “Napoleon” Gallardo lijkt het dat zijn cyclus er op zit. Als hij vandaag verliest, is hij zijn aura van onoverwinnelijkheid kwijt. Wint River, dan heeft Gallardo met River alles gewonnen wat hij kon winnen (Argentijnse beker, Supercup, Argentijns kampioenschap, Copa Sudamericana en drie keer de Libertadores), dus is het ook wel tijd om de deur achter zich dicht te trekken en groener gras op te zoeken.
De ploegopstelling van de Millonarios
De opstelling van River heeft alvast weinig verrassingen in petto. In de goal Armani, achteraan centraal Pinola en Martínez Quarta, Montiel en Milton Casco als wingbacks. Als “5” Enzo Pérez die blijkbaar hersteld is van een pijnlijke val op zijn schouder tijdens de laatste bekermatch en toch de voorkeur krijgt op levende legende Ponzio.
Pérez, ondertussen ook al 34 jaar, is een van die belangrijke schakels op het schaakbord van Gallardo, de man van de omschakeling. Op het middenveld vinden we de talentvolle Exequiel Palacios, de goed ter schot zijnde maar niet altijd even betrouwbare Uruguayaan Nicolás de la Cruz (ex-Liverpool de Montevideo!) en de spelmaker Ignacio “Nacho” Fernández. Van vóór hebben we de dodelijke Colombiaan Santos Borré en op links de usual suspect Matías Suárez, ook een elementaire speler in het River van 2019. Gallardo verraste vriend en vijand begin dit jaar toen hij de ex-Anderlechtspeler ging halen bij Belgrano de Córdoba, een ploeg waar Suárez de onbetwiste kapitein was maar tegen de degradatie vocht. Het leek een rare beslissing om in Suárez te investeren, die na zijn carrière in Anderlecht, een mislukte transfer naar Moskou en problemen met zijn knie, aan het uitbollen leek bij “de Piraat” van Córdoba, toevallig ook de ploeg die in 2011 River naar 2e klasse stuurde na een testmatch. Maar el muñeco had zich niet vergist in Suárez die zijn kans met beide handen gegrepen heeft. Dribbels op links, voorzetten, afwerken: de echtgenoot van “cuarteto”-zangeres Magalí veroverde ook definitief de harten van de niet-overtuigde River-supporters na zijn schitterende match thuis tegen Boca voor de halve finale van de Libertadores (check hier zijn assist). Daar bewees Suárez dat hij er ook mentaal staat op belangrijke momenten.
“Ik heb nooit aan hem getwijfeld,” zegt Gallardo over Suárez. “Hij was op een moment in zijn carrière dat dit een enorme uitdaging voor hem ging zijn en het is een speler met hiërarchie. Het duurde even voor de motor begon te draaien, hij is ook al ouder dan 30 maar heeft al een en ander meegemaakt, heeft een andere mentaliteit.”
Een teken waarom Suárez zo belangrijk is voor Gallardo is dat de trainer hem liet rusten voor de halve finale in de Argentijnse beker en dat Suárez de beproefde “9” van River, Lucas Pratto uit de ploeg houdt. Ook niet onbelangrijk is wat River op de bank heeft zitten: Leo Ponzio, Pratto, Scocco en de joker van de finale in Madrid vorig jaar, de Colombiaan Juanfer Quintero, die het prachtige tweede doelpunt scoorde. Quintero komt terug uit blessure maar hij is een van die onberekenbare spelers die een wedstrijd kunnen doen kantelen.
Het is moeilijk voorspellingen te doen over de uitkomst van de finale. Flamengo weet zichzelf al kampioen en lijkt River toch wel een beetje te onderschatten. Kunnen de mannen van Gallardo daar gebruik van maken? Het wordt in ieder geval een zinderende match daar in Lima.
