Glas halfvol…
… of glas halfleeg? Het is een veel gestelde vraag aan de doorsnee voetbalsupporter. Vraag je dit aan de Eeuwige Koptimist, dan orakelt die uit volle harige borst: “Volledig halfvol”.
Het zal nog niet zijn zeker. Na 8 speeldagen staat Liverpool FC op een gedeelde 1ste plaats. Alleen het doelsaldo zet Manchester City en Chelsea boven de Reds. Het is dus een kwestie van punten blijven pakken en hopen dat onze Egyptische feniks snel herrijst uit de spreekwoordelijke maar zwaar over het Nijlpaard getilde as.
Deze boude en voor mij misschien wel ongebruikelijke voorspelling doe ik met enige vertraging, want ik wilde dit stukje eigenlijk vrij snel schrijven na mijn bezoek aan Stamford Bridge op 29 september. Maar toen dacht ik “laat ik eerst even de thuismatch tegen City afwachten” (die ik thuis in de zetel zag), “dan zullen we een beter zicht op de titelstrijd hebben”.
En of we daar nu zicht op hebben… na 6 opeenvolgende overwinningen in de competitie speelde Liverpool FC twee maal gelijk. Dat was dus uit bij Chelsea (1–1) en thuis tegen Manchester City (0–0). Daarover later iets meer.
Kortom, na iets meer dan 20% van het parcours te hebben afgelegd, luidt het rapport: doe op zijn minst zo voort, maar er is nog marge voor verbetering.
Zilverwaar
Als er nu één ding is waarover alle Liverpool-supporters het op dit moment roerend eens zijn, dan is het wel dit: Herr Klopp heeft de voorbije 3 seizoenen erg goed gezaaid, het seizoen 2018–2019 staat in het teken van de oogst.
En als er eind mei/begin juni niets geoogst blijkt te zijn, zal daar een verdomd goeie reden (lees: onnoemelijk veel pech) mee gemoeid moeten zijn, of de ontgoocheling zal gigantische proporties aannemen. Laten we daar vooral niet aan twijfelen.
De League Cup zal het niet worden, daar heeft ene Eden Hazard al voor gezorgd. Toegegeven, de Carabao Cup — zoals deze beker nu weer heet, want ze veranderen al eens graag van naam — stond toch maar op plaats 4 van de 4 realistisch te ambiëren doelen. There’s always next year…
Met de FA Cup beginnen we pas in januari en de European Cup is zo fenomenaal dat ik er liever een en liefst nog meer afzonderlijke stukjes aan wijd. Voorlopig richten we onze aandacht dus volledig op de meest gegeerde hoofdprijs dit seizoen: kampioen worden!
Goed begonnen…
6 overwinningen op rij, 14 goals gemaakt, 2 goals tegen — en dan zeggen: “zo’ne vette is het eigenlijk nog niet”. Zo ver is het dus gekomen. En dat na uitmatchen op Palace (0–2) en Leicester (1–2), twee doorgaans moeilijke wedstrijden voor de Reds; en een bezoek aan Spurs, een andere would-be titelpretendent die al bij al heel makkelijk opzij werd gezet. De 1–2 van Lamela in toegevoegde tijd was een heel klein doekje voor het Cockney-bloeden, de Reds waren oppermachtig.
West Ham (4–0) en Southampton (3–0) werden op Anfield met de vingers in de neus weggeblazen, wat op zich al een huzarenstukje is… Alleen Brighton kon de schade wat beperken, maar dat was het dan ook (1–0).
… half gewonnen.
Waar schort het dan nog? Well, Mo Salah is not firing on all cilinders. Tja, dat heb je als je in je debuutseizoen dik 40 goals of zo maakt. Dan verwacht een mens al gauw dat je in je eerste twee maanden van het nieuwe seizoen opnieuw met de regelmaat van een klok de weg naar de netten vindt.
De (vooral Britse) pers durft al eens overdrijven. Maar niet getreurd. Ik herinner me nog de maand september van vorig seizoen, toen een vooraanstaand Keep Belgium Scouse-lid tegen me zei: “die Salah is precies gene slechte, maar hij moet toch wat meer passen geven of beter afwerken”.
Wel, ik zie gelijkenissen met vorig seizoen. Op Chelsea onlangs bijvoorbeeld: drie maal in de eerste helft kreeg de president-van-het-volk-van-Egypte een goeie kans aan de rand van de 16. Een maal besloot hij zwak in de handen van de keeper, een volgende keer schoot hij de bal ver naast en over, in plaats van een derde poging te wagen, probeerde hij maar een pass te geven — op een speler die dan nog minder goed geplaatst stond.
Also wird Salahthustra sprechen.
Het is een dipje, geloof me. Dat komt wel goed. Vorm is tijdelijk, klasse is als een Egyptische permanent. De vraag is dus wanneer (niet als) Mo Salah opnieuw iedere week zijn duivels ontbindt en samen met Sadio Mané en Bobby Firmino iedere verdediging aan flarden speelt. Dan vallen alle stukjes van de Liverpool-puzzel weer netjes in elkaar en komt iedere tegenstander met driedubbel knikkende knieën naar Anfield.
Echt, in mijn gedachten hoor ik een gewaardeerd voetbalcommentator op 4 mei 2019 al roepen: “ze gaan lopen, ze gaan lopen”. Wijlen Rik De Saedeleer beschrijft vanop zijn wolk hoe Gini Wijnaldum met links Trent Alexander-Arnold vrij speelt op rechts, die meteen voorzet en Joe Gomez staalhard ziet binnenkoppen. In St. James Park wordt het zo Newcastle 0–1 Liverpool, 25.000 meegereisde Reds gaan door het dak (als ze er al niet op zitten) en de titel is binnen.
En nu kom ik even van mijn wolk af en beschrijf ik geheel nuchter…
… de concurrentie
Zolang de corpulente vrouw niet gezongen heeft, maakt iedereen een kans, maar we gaan ons hier toch tot de 2 voornaamste concurrenten beperken. Anders ben ik nog aan het schrijven tegen de tijd dat Jordan Henderson/James Milner/Virgil Van Dijk/wie ook kapitein is in de allesbeslissende match op Newcastle de Premier League-trofee de lucht insteekt.
Manchester City
Titelkandidaat nummer 1 volgens de bookies en die hebben doorgaans gelijk, dus wie zijn wij om met hen te discussiëren? Wel, wij zijn Liverpool-supporters, wij gaan met iedereen een al dan niet beschaafd gesprek aan als we de eer van the Men in Red moeten verdedigen.
Wat speelt in het voordeel van Citeh?
Ze weten wat het is om de Premier League te winnen, de naam Pep Guardiola spreekt boekdelen en zelfs al mochten ze op een bepaald moment zo veel pech kennen dat — bijvoorbeeld, maar dit wensen we geen enkele ploeg toe — niet 1 topspeler à la De Bruyne maar een stuk of 4–5 kleppers ettelijke maanden out zijn, dan boren ze ergens in de woestijn een nieuwe bron aan en een week later staat er een nieuwe wereldploeg klaar.
Wat kan mogelijk in het nadeel van de Citizens spelen?
Dat ze zich te veel concentreren op de Heilige Graal, namelijk: het winnen van de Champions League. Geloof me, die twee nederlagen tegen Liverpool vorig jaar in de kwartfinale zinderen nog serieus na in het amper tot de nok gevulde Etihad.
En de recente confrontatie op Anfield leert ons…?
Dat het wederzijds respect tussen Guardiola en Klopp, voor elkaar en hun respectieve ploegen, immens is.
Dat beide managers hun lessen hebben getrokken uit de confrontaties van vorig seizoen en niet bang zijn om even uit hun rol van entertainend manager te vallen en met een strak plan voor een goed resultaat te gaan.
Dat Riyad Mahrez een sympathieke Algerijnse winger is die liever een bal cadeau doet aan 10 jonge Scousers die in Stanley Park aan het voetballen zijn dan zichzelf de City-legende in te schieten.
Chelsea
Wat leert ons de recente confrontatie op Stamford Bridge…?
Dat het een wedstrijd was om van te smullen, met twee ploegen die er vol voor gingen en tal van kansen creëerden. Dat Chelsea dit seizoen echt wel mee doet voor de knikkers. En dat dit Liverpool nooit geklopt is.
Wat speelt in het voordeel van the Blues?
Sympathieke Sarri heeft in een mum van tijd een stevig geheel gesmeed dat nog eens mooi en efficiënt voetbal brengt ook. Met Hazard is het absolute goudhaantje van de club gebleven en in tegenstelling tot Man. City en Liverpool treedt Chelsea aan in de Europa League. Dat scheelt toch een slok op de borrel.
En het nadeel voor de Blues kan dan zijn?
Lopetegui krijgt bij Real Madrid de sputterende motor tegen Kerstmis niet op gang en voorzitter Perez grijpt in door naar de geldbeugel te grijpen: Hazard verkast in januari voor 1 miljard euro naar de Spaanse hoofdstad.
Andere kandidaten?
Arsenal en Spurs: twee goeie ploegen die onderling zullen uitmaken wie als 4de gerangschikte volgend seizoen naar het kampioenenbal mag.
Daar gaan we het bij laten, of we moeten nog gaan uitweiden over outsiders als Bournemouth en Watford, die prima aan het seizoen begonnen zijn.
Wie hier in dit overzicht een niet nader genoemde club uit Salford mist: ik hoop uit de grond van mijn hart dat Mourinho daar nog lang trainer mag blijven en de hele zooi naar de verdoemenis helpt. Nog geen tombola mogen die van mij winnen.
Next stop Huddersfield
Enfin, ik stap nu zaterdag in alle vroegte op de trein, klaar voor traject 9 in de competitie. Daarna volgen nog 29 Premier League-sessies en op het einde van de rit zien we wel wie eerst staat. Wie de plaatsen 2 tot en met 20 in beslag neemt, daar lig ik niet van wakker.
Zolang ik op maandag 13 mei na de galamatch thuis tegen Wolves maar met een smile tot achter mijn oren de bookies kan binnenstappen en mijn drinkgeld voor de finale om de Beker met de Grote Oren in Madrid mag ontvangen. U merkt het: ik ben snel content.
Epiloog
Dit stukje draag ik op aan Michael Woodburn, een jonge Scouser die ik eind augustus 2010 voor het eerst tegenkwam op een European away (in Trabzon). “Young Mick” was iemand die ik nadien nog vrij regelmatig tegenkwam en zonder dat we echt onafscheidelijke vrienden waren, had hij altijd een vriendelijk woord voor me over. Hij is onlangs spijtig genoeg en veel te vroeg van ons heengegaan.
