Het resultaat telt niet: Nacional de Montevideo vs River Plate
Na het laatste fluitsignaal van Nacional-River (2–6) zagen we geen vreugdeuitbarstingen langs de lijn bij succestrainer Marcelo Gallardo. “De Pop” wandelde rustig, bijna gegeneerd naar zijn collega en gaf deze een stevige omarming. Daarna deed hij hetzelfde met de spelers van de oudste club van Uruguay, ook wel de Decaan genoemd. Gallardo had duidelijk geen plezier in de vernedering die zijn ploeg aan Nacional had toegediend.
Was het omdat er traditioneel goede relaties bestaan tussen Argentijnen en Uruguayanen (nu ja, behalve als er een duiveltje genaamd Luis Suarez rondloopt)? Veel beter toch dan tussen Argentijnse ploegen en Braziliaanse of Chileense teams. Of was het omdat Gallardo in de herfst van zijn carrière als speler nog voor Nacional had gespeeld en er daarna zijn trainerscarrière was begonnen? Of was het omdat hier echt, zoals trainer-filosoof Marcelo Bielsa, het resultaat op zich niet belangrijk was, maar wel het voetbal dat op de grasmat gelegd werd?
RiVAR?
Het zal wel een beetje een combinatie van dingen zijn en daar mag ook in een adem Covid19 bij vernoemd worden. “Wij zijn zo goed mogelijk blijven doorwerken onder de omstandigheden,” vertelde Gallardo nog in de persconferentie voor de match, want River had vooral uit de (jaloerse) blauw-gele hoek kritiek gekregen dat de 2–0 voorsprong uit de heenmatch erg gevleid was door een erg licht toegekende penalty. Ri-VAR werd de ploeg herdoopt op de sociale media van Boca, dat zelf in de kwartfinale van de Copa Libertadores een nederlaag opliep tegen Racing Club, de Argentijnse cult-club waar onder meer nog Lautaro Martinez en de broers Milito militeerden. Boca draait vierkant, hoewel het nog in februari kampioen werd dankzij een geïnspireerde Tévez. Nu ziet het dat de gehate rivaal River Plate momenteel een onwaarschijnlijke reeks aan het neerzetten is, vooral in een prestigetoernooi als dat van Libertadores, de Zuid-Amerikaanse Champions League als het ware.
River werd Zuid-Amerikaans kampioen in 2015 en opnieuw in 2018 (uitgerekend tegen Boca) en haalde nu een continentaal record door zich voor de vierde opeenvolgende keer voor de halve finale te kwalificeren. Vorig jaar (2019) speelde River ook de finale en had de ploeg een overweldigend overwicht op Flamengo, maar een paar counters van de Brazilianen deden de witten met rode sjerp de das om. Het is geen geheim meer dat River Plate momenteel de beste ploeg is van het continent en de cyclus van Gallardo, die begon in 2014, lijkt zelfs de periode van de “Onderkoning” Carlos Bianchi bij Boca te overschaduwen. Wat Gallardo in tegenstelling tot het Boca van Juan Roman Riquelme nog niet op zijn palmares heeft staan, is een Intercontinentale Cup en wees maar zeker dat — wanneer de kleine intense Gallardo met op elkaar geperste lippen naar het veld staart — heel hard denkt aan die Mundial de Clubes als streefdoel. Al was het maar om ook in Europa te laten zien dat er in Zuid-Amerika ondanks budgettaire beperkingen hoogstaand voetbal gespeeld wordt.
Ballenblazer Reyes, de eerste fan.
“Ons voetbal hangt niet af van een penaltybeslissing,” preciseert Gallardo op de vooravond van de return in Montevideo tegen Nacional. En inderdaad, na de match was er niemand van Boca die nog zijn boca opendeed over penalty’s, omkoperij of rare VAR-beslissingen. River had er zes in het mandje gelegd na beweeglijk, technisch hoogstaand, offensief en gedurfd voetbal. Toegegeven, met een 2–0 voorsprong een return match ingaan is als op pay-day met een dikke portefeuille een café binnenstappen. Als de keeper van de tegenstander na een twintigtal minuten zich genoodzaakt voelt om het gebied buiten de grote backlijn te gaan opzoeken en zijn studs in de dij van Matias Suarez plant (en daarvoor rood krijgt), wordt het allemaal wel erg gemakkelijk voor River.
Hoedanook zijn het rare tijden. Gallardo gaf het al aan, in Covid-times doet iedereen zijn best, maar ideaal is het allemaal niet. In plaats van duizenden zingende en schreeuwende hinchas (fans) in het Gran Parque-stadion, het oudste stadion van Latijns-Amerika en ook de zetel van de eerste WK-match ooit, die tussen België en de VS in 1930, was de enige steun voor de tricolores van Nacional een gigantische spandoek die herinnerde aan de historische waarde van deze plek. ‘La primera hinchada del mundo’ (de eerste fanbase ter wereld) stond er op te lezen en daar is toch een klein interessant verhaal aan verbonden dat ik u niet wil onthouden.
In een tijd dat voetbal net als cricket, polo, golf en tennis nog een Engelse gentleman’s sport was, bestond het publiek voornamelijk uit besnorde nette heren die met een beleefd applaus hun goedkeuring lieten blijken over de vertoonde kunsten op het veld. Maar dat had Prudencio “de dikke” Miguelito Reyes zo niet helemaal begrepen. Hij was van beroep een leerbewerker en ook de leverancier van de ballen van Nacional. Die moesten eerst geplooid worden, dan vastgenaaid en ten slotte opgeblazen door Reyes, als ging het om een ballon. Fietspompen zoals we die vandaag kennen bestonden immers nog niet. Materiaalman Reyes beschikte aldus over een borstkas als Jerommeke en zo hij blies, zo riep hij ook. “Nacionaaal, Nacionaaal,…” klonkt het langs de zijlijn toen de blauw-rood-witten speelden tegen rivalen als Peñarol of Montevideo Wanderers. De naam Reyes en zijn beroep (ballenblazer) werd al gauw het synoniem voor luidruchtige fans. En vandaar dat vandaag nog in heel zuidelijk Spaanstalig Amerika de voetbalfans “hinchas” (blazers) worden genoemd. Ook de uitdrukking “un hincha pelota” (letterlijk “een ballenopblazer”) is synoniem voor een druk, luidruchtig persoon.
Palmeiras de volgende horde naar de finale
Maar goed, dat spandoek hing daar zo triest achter de goal van Armani. Niets zo mistroostig als een match zonder publiek, absurd ook. Je hoort de echo’s van een trap tegen het leer, de schreeuw van een aanvaller die er naast trapt, de scheenbeschermers die tegen elkaar kletsen. Af en toe een schreeuw van een hulptrainer of een aanmoediging. Geen gezangen, tenzij (kan het nog triester?) opgenomen koren door de luidspreker gejaagd, zoals sommige Europese ploegen doen. Het kan niet anders of die match heeft de intensiteit van een trainingsmatch ergens in het voorseizoen, op het kunstgras van een witte olifant in Qatar of Dubai.
Had Nacional voor eigen publiek gespeeld, dan was de score waarschijnlijk niet uitgelopen tot 2–6. Na de uitsluiting van keeper Sergio Rochet was het al gauw prijs voor River via de jonge veelbelovende Colombiaan Jorge Carrascal, die zich vrij liep en met een gekruist schot in de winkelhaak Nacional op een 0–1 zette. De la Cruz maakte er nog voor de rust 0–2 van (globaal 0–4). Wedstrijd gespeeld. De Uruguayanen bleven aanvallen in de tweede helft en kwamen zelfs terug tot 2–3 maar liepen op een paar gevaarlijke tegenstoten van River. Ex-Anderlechtenaar Suarez was zoals steeds gevaarlijk in de grote rechthoek en leverde een paar assists. Santos Borré die al vier matchen niet gescoord had en in de heenmatch een penalty miste, scoorde een hattrick. Hij is nu de topscorer onder Gallardo en steekt daarmee Alario (nu bij Bayer Leverkusen) voorbij. Uitblinker van de match was echter Gonzalo Montiel op de rechtervleugel die in de huid van Kevin Debruyne kroop en gemillimeterde passes begon rond te strooien, die er door Borré met klasse ingetikt werden.
Wat Gallardo vooral plezier moet doen, is dat sterkhouders als Enzo Pérez (positief voor coronavirus) en spelmaker Ignacio “Nacho” Fernandez er nog niet eens bij waren. In de halve finale van de Libertadores wacht nu een geduchte tegenstander, Palmeiras uit Sao Paulo. Die heeft ook de vloer aangeveegd met zijn tegenstander heeft een ijzersterke thuisreputatie.
Voor Boca ziet het panorama er heel wat minder rooskleurig uit na een 1–0 nederlaag op het veld van Racing. De blauw-gelen moeten nu met minstens twee goals verschil winnen in la Bombonera om door te stoten naar de halve finale van de Libertadores. En dit zonder publiek, “de twaalfde man” van Boca, de helft plus 1 zoals ze zeggen. Er wachten nog boeiende weken voor de finale in de Maracana, einde januari.
