KFCO Beerschot Wilrijk — De beer is terug wakker
Eind mei 2013 staat zowel bij de talrijke Beerschot-supporters als bij mijzelf in het geheugen gegrift. Na de overname van het ingedommelde en niet geheel schuldenvrije Germinal Beerschot in 2011 door de megalomane Patrick Vanoppen, die naast zijn droom van het zelf verwezenlijken van een nieuw Beerschot-stadion in Antwerpen in een berenpakje ging verkondigen “dat de Beer terug ging klauwen”, doopte die de naam van de club om tot Beerschot AC. Met andere woorden, de connectie met stamnummerdonor Germinal werd onder het tapijt geveegd.
Dit klonk de trouwe Beerschot-supporters toen natuurlijk als muziek in de oren en eerlijk is eerlijk, enig enthousiasme was toen ook aan mij besteed. Maar na een redelijke eerste seizoenshelft in het seizoen 2012–2013 begonnen de meer nuchtere supporters, waaronder ik mij ook reken aangezien ik op de eerste plaats voetballiefhebber ben en op de tweede plaats Beerschot-supporter, te twijfelen.
Door extra-sportieve (lees: financiële) perikelen gingen de resultaten achteruit en moest Beerschot AC degraderen. Dit werd einde mei 2013 onmiddellijk gevolgd door een faillissement. De ‘me, myself and I’-mentaliteit van de toenmalige voorzitter was daar niet vreemd aan, waardoor talrijke supporters in zak en as achterbleven. Voor mij was de keuze toen duidelijk: naast supporter was ik toen ook voetballiefhebber af, en ik weigerde buiten de Rode Duivels nog iets van het Belgische voetbal te volgen.
Een geslaagd huwelijk met Wilrijk
Maar dit was buiten het enthousiasme van een schare echte Beerschot-supporters en de symphatieke buren van KFCO Wilrijk gerekend waarmee al lang een goede samenwerking bestond. Binnen de kortste keren ontstond de nieuwe fusieclub KFCO Beerschot Wilrijk die een bescheiden herstart ging maken in eerste provinciale van de provincie Antwerpen. De ambitie was duidelijk. Stap voor stap terug naar Eerste Nationale waar Beerschot thuishoort. Toen onmiddellijk bleek dat de talrijke aanhang meeging in deze nieuwe club, konden de thuiswedstrijden dankzij de stad Antwerpen afgewerkt worden in de thuishaven, Het Kiel. Menig voetballer uit eerste provinciale beleefde in dat seizoen een ervaring die hij nooit zal vergeten, mogen spelen voor een publiek van 7.000 tot 8.000 personen!
Eerlijk is eerlijk, ikzelf probeerde in dat seizoen 2013–2014 af te kicken van mijn voetbal- en Beerschot-verslaving. Maar dit werd mij toen niet makkelijk gemaakt door de enthousiaste berichtgeving van mijn vroegere medesupporters die hun ploeg wel trouw waren gebleven en berichtten over de geweldige sfeer. Op aandringen van deze enthousiastelingen ben ik dat seizoen een wedstrijd gaan volgen; ik werd meegesleept door de formidabele sfeer, gecombineerd met een gevoel van medelijden voor de scheidsrechter op provinciaal niveau die moest optornen tegen duizenden fanatiekelingen.
Van provinciale naar derde
Onnodig te zeggen dat Beerschot dat seizoen, dankzij de grote aanhang en het daardoor ruime budget voor eerste provinciale, makkelijk kampioen werd.
Eenzelfde scenario voltrok zich daarna in vierde nationale. Beerschot Wilrijk had omwille van zijn goede reputatie en budget geen moeite om de betere spelers van een hogere reeks aan te trekken en speelde opnieuw moeiteloos kampioen.
Aangetrokken door de hoera-verhalen en het feit dat ik in het vorige seizoen niet aan kaarten kon geraken wegens uitverkocht (!!), nam ik na twee voetballoze jaren opnieuw een abonnement. Bovendien keerde Hernan Losada, het vroegere Argentijnse idool, terug naar het Kiel, wat mijn enthousiasme nog groter maakte.
Het mooie voetbal bleef vorig seizoen een beetje achterwege en pas in de slotfase van de laatste wedstrijd werd een derde titel in drie jaar veiliggesteld. Op weg naar de titel sneuvelde wel de trainer Urbain Spaenhoven, de architect van de vorige twee titels.
Op naar tweede klasse?
De opmars naar Tweede was de volgende logische stap. Maar dat was buiten de voetbalbond gerekend. In zijn ijver om het huidige profvoetbal veilig te stellen had de bond de eerste amateurreeks in het leven geroepen en de toenmalige tweede klasse omgedoopt tot eerste klasse B, een reeks van 8 ploegen die elk 4x tegen elkaar moeten spelen, exclusief een eindronde. Verdere details over de reglementen wens ik jullie te besparen, omdat buiten de Bondsbobo’s er toch niemand iets van begrijpt.
Maar relevant voor Beerschot Wilrijk is dat ze in eerste amateurklasse bij de eerste 4 moeten eindigen en dat deze ploegen in een eindronde met halvering van de punten van de reguliere competitie mogen uitmaken wie naar 1B mag.
Terug een profclub
Niettegenstaande dit obstakel, blijft de ambitie om zo snel mogelijk terug te keren naar de top van het Belgische voetbal. Met het oog op de verdere ontwikkeling werd daarom deze zomer bij Beerschot een professionalisering doorgevoerd. Oude bekende Mark Brijs werd aangenomen als coach en er wordt alleen nog gewerkt met profvoetballers. Daardoor moesten weliswaar enkele goede spelers afvloeien, maar die werden moeiteloos vervangen door profs met en enkele beloften die een profstatuut kregen.
En dat de kern versterkt is, werd al snel duidelijk. Naast het champagnevoetbal dat we dit seizoen reeds te zien kregen staat Beerschot momenteel 10 punten los in het klassement. Weinigen twijfelen nog aan een vierde titel op rij in mei van dit jaar. Zelfs met een eindronde inclusief halvering van de punten.
Ik zelf heb alvast mijn voetbalverslaving teruggevonden…
