Kiev: of hoe het eind van de wereld niet het einde van de wereld is
Een Oekraïner, een Duitser, een Egyptenaar en een Spanjaard komen samen een voetbalstadion binnen… Het zou het begin van een geweldige mop kunnen zijn, maar spijtig genoeg hadden we na afloop van de Champions League-finale niet veel om mee te lachen.
Ondertussen zijn volleerde Europese reizigers als wij enkele dagen verder en is een en ander verteerd. Lichamelijk zinderen de neveneffecten van de Oekraïense wijn en het verrukkelijke Georgische eten nog wel wat na in ons systeem, maar mentaal zijn we er helemaal terug door. We kijken al vol hoop en vertrouwen uit naar het seizoen 2018–2019, waarin Liverpool FC opnieuw een gooi doet naar titel en winst in 3 bekers.
You can only beat what’s in front of you
Na op de laatste speeldag van de competitie vlot de maat te hebben genomen van het verdienstelijk spelende en nostalgisch klinkende Brighton and Hove Albion, stelden de Reds de 4de plek in het klassement veilig en zo zijn we meteen verzekerd van een zitje op de bus naar Madrid in 2019 — waar volgend seizoen de finale om de Beker met de Grote Oren wordt gespeeld.
Over Madrid gesproken: de galacticos van Real zijn in de finale in Kiev –als zelfverklaarde beste ploeg van de wereld — torenhoog favoriet. Maar Jürgen Norbert Klopp heeft zijn spelers een onvoorstelbaar grote scheut vertrouwen gegeven. En dat vertrouwen is even besmettelijk als de radioactiviteit die de kerncentrale van Tsjernobyl in 1986 uitstraalde, om even in de sfeer te blijven.
Het vertrouwen is dan ook overgeslagen op het Rode leger dat de club door dik en dun volgt. Zeker nadat we in de kwartfinale de maat hadden genomen van Manchester City… Citeh, zogezegd de meest weergaloze ploeg die Engeland ooit gezien heeft met de meest fenomenale trainer die zo goed wilde zijn op onze aardbol neer te dwalen. De vleesgeworden Jezus, God en de Heilige Geest in één lichaam: Pep Guardiola. Ook weer de beste ploeg van de wereld, zeg maar. Hup, 5–1 in de kering. Adios, Pep.
En dan Roma in de halve finale. Stelt toch ook niet zo veel voor, hoor je dan wel eens. Tot men beseft dat de Romeinen in de kwartfinale Barcelona een draai rond de oren van jewelste hebben gegeven. Barça — nog zo’n ploeg die al eens vergeleken wordt met het allersierlijkste dat op een voetbalveld kan verschijnen en zich zelf graag “de beste ploeg …”, enfin, het is wel duidelijk zeker …?
Tja, als je zulke wereldtoppers van ploegen wandelen stuurt, dan ben je netjes voorbereid om er in de finale Real Madrid nog bij te nemen. Nu, aangezien God en klein Pierke de match wel gezien zal hebben, lijkt het me niet zo interessant om een volledig wedstrijdverslag neer te pennen.
En nee, het is niet dat ik me niets kan herinneren wegens overmatig drankgebruik. Echt niet. Dat zweer ik op mijn eerste communiezieltje. Het komt er gewoon van als je voor dag en dauw aankomt in de luchthaven van Köln-Bonn en er alleen maar een smoothie bar open is.
En als er op de vlucht dan buiten koffie en een Snickers niets te krijgen is omdat “we net al vanuit een andere stad naar Kiev zijn gevlogen en de supporters hebben alles opgedronken”, dan ben je toch al gauw 3 uur valuable drinking time kwijt. Het bevordert wel de hieronder neergepende nuchtere analyse.
De Oekraïner
Voor de finale was er veel te doen geweest over de keuze van UEFA om de finale toe te wijzen aan Kiev (of Kyiv, zoals de locals dat noemen). Het ligt ook niet meteen bij de deur, een groot deel van het land is oorlogsgebied — weliswaar ver verwijderd van de hoofdstad — en er waren tal van vragen over de accommodatie voor de circa 60.000 verwachte fans.
De door mij in december (na de groepsfase) geboekte hotelkamer (toen ca. 20 euro per nacht), veranderde een paar weken voor de finale plots van prijs (naar zowat 100 euro per nacht). En dan had ik nog geluk. Mensen die in hetzelfde hotelletje hadden geboekt, maar dan vanuit Engeland, zagen hun prijzen stijgen tot 600 pond per nacht.
Maar dat mocht en kon en zou de pret allemaal niet drukken. En ere wie ere toekomt… Vitali Klitschko, ooit een begenadigd bokser, tegenwoordig burgemeester van Kyiv, weet blijkbaar ook hoe hij een voetbalfeestje moet organiseren. De stad ademde voetbal, met grote opblaas-European Cups op propere pleinen, discreet aanwezig zijnde en absoluut niet overijverige ordediensten en redelijk goed Engels sprekende en erg behulpzame jonge dames die hun smartphones boven haalden om je te tonen welk metrostation je nodig had om naar je hotel te vertrekken.
Verder nog: een fan park voor beide clubs en — ook mooi meegenomen — een voetbalstadion pal in het centrum. “15 minute walk” zeiden de borden. Dat was dan wel zonder de talrijke tussenstops gerekend, want tussen het park en het stadion lagen een paar grote boulevards vol cafés en restaurants. We hadden dus toch niet meteen grote dorst toen we ongeveer 2 uur voor de aanvang van de match het Olympisch stadion betraden. Een dikke 10 op 10 voor de organisatie. Dat mag gezegd worden.
De Spanjaard en de Egyptenaar
Mo’ Salah… running down the wing luidde een van de songs die ons op de Europese odyssee vergezelde. We zullen die rushes langs de lijn een tijdje niet zien, want de kapitein van Real heeft hem vleugellam gemaakt. Dat dit een keerpunt in de match was, staat als de spreekwoordelijke paal boven water. Met onze Egyptische wonderboy in de kleedkamer verdween de grootste bedreiging voor de Madrileense defensie.
Marcelo — zelf ook niet vies van een geniepige actie meer of minder — had ineens tijd om zich aanvallend te gaan uitleven. Het enthousisasme sloeg over op de hele Spaanse armada en een tot dan vrij evenwichtige partij kantelde om in “Real-aanval v Liverpool-verdediging”.
Maar kijk… de vaak bekritiseerde Liverpool-achterhoede hield toch goed stand. Van Dijk organiseerde, Lovren volgde op, Robertson is stilaan uitgegroeid uit tot een Schotse Roberto Carlos en wat dan gezegd van de nog altijd maar 19-jarige Trent Alexander-Arnold op de rechtsachter? Na het laatste fluitsignaal kwam Ronaldo voorzichtig uit diens achterzak gekropen, dat zeg ik.
Wat leren we hieruit? Dat Liverpool dringend nood heeft aan een of twee smeerlapjes in de eigen rangen. Zo van die types die een snide cunt als Ramos twee keer doen nadenken voor hij iemand opzettelijk blesseert. Zet een Graeme Souness op het veld en de aars van Simpele Sergio gaat even veel open en dicht als die van de eerste de beste shemale op de Gran Via in de Spaanse hoofdstad ’s nachts om half vier.
Over to you, Naby Keïta…
De Duitser
Verdammt noch mal! Wat een kutmatch van en voor Loris Karius. In minuut 49 wist ik niet wat er gebeurde. Real had een bal richting Liverpool-16 gestuurd en Karius had de bal simpel geplukt. Ik kijk eens even rond waar een van mijn reisgezellen staat in het stadion en het volgende dat ik zie is Benzema juichend op weg naar de cornervlag.
Wat is dat toch met die Fransman en Duitse goalies? Is die in het midden van een van zijn seksuele escapades ooit per ongeluk in een vat Duits gelukssap gevallen? In de halve finale tegen Bayern krijgt hij bal op een schoteltje van Sven Ulreich.
En nu… gooit Karius de bal pardoes tegen zijn uitgestrekt been. Zag hij misschien niet goed na een niet door de scheids bestrafte elleboog van, u raadt het al, Ramos tegen de slaap van de Duitser?
Komt ervan natuurlijk, als je als keeper doet wat de trainer vraagt: de bal zo snel mogelijk opnieuw in het spel brengen. “Meevoetballen” heet dat. Het is een van de redenen waarom Klopp op zoek ging naar een nieuwe doelman, eentje die beter is in het uitverdedigen dan Mignolet. Een beslissing die in Kiev even als een boemerang in het gelaat vloog.
Nu… 1 fout was misschien nog te vergeven. Op het allerhoogste schouwtoneel — misschien dat de finale van de Wereldbeker tussen Egypte en Argentinië nog door meer mensen wordt gevolgd — tot twee maal toe een catastrofale blunder maken… dat schrijven we met de “o” van onbegrijpelijk en onaanvaardbaar.
Het moet gezegd dat het eerste doelpunt van Gareth Bale zo’n treffer is die het verdient om een wedstrijd te winnen. Perfecte trap. Onhoudbaar. Een retro doet supporters altijd een beetje kwijlen. Bale kreeg dan ook applaus vanuit het Liverpool-vak.
Bij 2–1 voor de Koninklijke werd het weer wat moeilijker, maar opgeven staat niet in het Scouse-woordenboek. Mané trapte nog tegen de buitenkant van de paal. If only… Ja, het had nog altijd gekund. Tot Liverpools Duitse doelman dus een zondagsschot van de Welshe paardenstaart in doel liet verdwijnen. Zeg maar Tschüss tegen de Pokal.
En wat leren we hieruit? Dat de aankoop van een betrouwbaar sluitstuk van primordiaal belang is voor Liverpool FC.
En verder dat iedere Belg die mompelt “en voor zo’n vliegenvanger moet Mignolet uit de ploeg” best eens terugdenkt aan Arsenal v Liverpool eerder dit seizoen en het doelpunt van Xhaka. Dat was:
a) zo goed als identiek aan Bale v Karius in Kiev,
b) voor Klopp “de blunder te veel van Simon”.
Zonder die mislukte circusact in de Emirates staat Karius in Kiev misschien niet in doel. Einde verhaal.
