KV Kortrijk 6.0: op zoek naar stabiliteit
Johan Walem, Karim Belhocine, Patrick De Wilde, Bart Van Lancker, Yannis Anastasiou. 5 trainers in 2,5 jaar tijd. Dan weet je dat je het als club niet bijster goed hebt gedaan. Tel de jaarlijkse duiventil van het komen en gaan van spelers daarbij en je beseft als supporter dat er moeilijke jaren aan komen te zitten. Sinds de komst van Glen De Boeck als nieuwe T1 probeert de Veekaa echter een nieuwe koers te varen: de (West-) Vlaamse authenticiteit terugbrengen en zorgen voor een stabielere toekomst.
Zondag 10 mei 2015. Na een uitstekend seizoen onder Yves Vanderhaeghe speelt KV Kortrijk opnieuw Play-Off 1 en nemen de Kerels het vanmiddag op tegen Standard de Liège op Sclessin. Ook ondergetekende maakt de verre verplaatsing naar Luik, met de veronderstelling eens goed te genieten en wie weet te hopen op iets moois. Niets was minder waar, tijdens de wedstrijd ontvangen we in het bezoekersvak de geruchten dat Yves’ke naar KV Oostende zou verhuizen, nadat hij vorige week zijn contract had verlengd bij KVK. Resultaat: een 4–0 pandoering en furieuze supporters die na de wedstrijd uitleg willen van Vanderhaeghe. Het is de start van alle miserie.
Grijze jaren vol kommer en kwel
Na het vertrek van de volledige (!) trainersstaf dringt de tijd voor het bestuur om vervangers te halen. In die zoektocht komen ze uit bij toenmalig nationaal beloftetrainer Johan Walem. Een gedurfde keuze die niet goed uitdraait: de eigenzinnige Brusselaar kan moeilijk aarden in de volkse West-Vlaamse club en wordt in februari de laan uitgestuurd. Ook het vertrek van sterkhouders Santini, Chevalier, Poulain, Capon en Matton hebben hem niet geholpen.
Daarna is het de beurt aan het duo Karim Belhocine-Patrick De Wilde. Ook onder dit trainersduo worden er geen potten gebroken en eindigt KVK op een 9e plaats, maar eindigt dit vooral in een klucht. Omdat Belhocine niet over de juiste trainersdiploma’s beschikt, is De Wilde officieel T1, maar dat maakt de samenwerking des te moeilijker. De Wilde pakt al snel zijn koffers en verdwijnt als een dief in de nacht.
Supporters haken af
De volgende in het rijtje die het mag proberen met Karim Belhocine is Bart Van Lancker. Ook onder deze trainers draait Kortrijk een grijs seizoen. Na een veelbelovende start met de ontdekking Idriss Saadi, wordt de terugronde een heus fiasco met een 6 op 39 en naar verluidt een rotte kleedkamer. Teveel kliekjes en een te grote Franse spelersdelegatie in de kern. De supporters kunnen het niet langer meer aanzien en keren zich steeds meer tegen het bestuur. Voorzitter Allijns beseft dat het zo niet langer verder kan en haalt de Griek Yannis Anastasiou naar het Guldensporenstadion.
Dit is het punt waarop mijn KVK-hart bloedt en het mij even niets meer kan schelen. Een volledige buitenlandse staf (Griekse T1 Anastasiou, Britse T2 Steve Rutter en Nederlandse T3 Youssef Vos) is volgens mij belachelijk voor een West-Vlaams provincieclubje. Ik heb er weinig vertrouwen in en mijn voorspelling komt uit: ook deze trainersstaf wordt bedankt voor bewezen diensten. KV Kortrijk staat op een 15e plaats en kijkt bang naar beneden. De volgende keuze moet echt een schot in de roos zijn of het komt niet goed.
Positieve Glen
Voorzitter Josef Allijns tovert een wit konijn uit zijn hoed, genaamd Glen De Boeck. Ook De Boeck had al een grillig trainersparcours achter de rug, maar toch was ik niet ontevreden met deze keuze en dat bevestigde De Boeck bij zijn aanstelling. Met goeie, duidelijke teksten overtuigde hij menig supporter dat er met dit KV Kortrijk wel iets te bereiken was. Door De Boeck te omringen met man van de streek Lorenzo Staelens en oud-speler Wouter Vrancken toont KVK welke richting ze willen uitgaan: de lokale verankering terugbrengen zoals in de tijd met Hein Vanhaezebrouck en Yves Vanderhaeghe.
“De West-Vlaamse mentaliteit terugbrengen”, “ er is meer kwaliteit hier dan bij al mijn vorige clubs”, “de supporter moet weer met een goed gevoel naar de bakker of slager kunnen gaan.” Ik moet toegeven dat dit goedkope oneliners zijn, maar op de één of andere manier kan Glen De Boeck zijn optimisme overbrengen op spelers en supporters. Door veel vertrouwen te geven aan de bepalende spelers (Kaminski, Kagelmacher, Van der Bruggen, Chevalier, Perbet) loodst hij de club weer naar boven. Na een 12 op 18 (alleen nederlagen op Anderlecht en op Gent) en de kwalificatie voor de halve finales van de Croky Cup is de sfeer helemaal omgeslagen in Kortrijk. Er wordt weer naar boven gekeken in het klassement, er wordt luidop gedroomd over een nieuwe bekerfinale en er wordt uitgekeken naar een langere samenwerking met wonderdokter Glen De Boeck.
