KVK K.O.
Op het gemak een koffietje drinken, de mailbox doornemen en mijn werk voor de komende uren organiseren. Niets wees erop dat deze donderdag een verrassende wending zou krijgen. Tot plots mijn gsm oplicht en een WhatsApp-bericht verschijnt: ”Elsner vertrekt.” Ik geloof mijn ogen niet. Ik staar enkele seconden gewoon recht voor me uit, van het Lam Gods geslagen. Trauma’s uit het verleden doemen weer op voor mijn ogen. Naïef als ik ben, heb ik me alwéér laten ringeloren door die vermaledijde voetbalwereld. Hoe is het in godsnaam mogelijk.
“Ik wil hier iets opbouwen op lange termijn en wil zeker enkele jaren blijven. De geschiedenis, de stad, de supporters, … ik wil alles leren kennen om zo te begrijpen en te voelen hoe de club en een Kortrijkzaan in elkaar zit.” Als een nieuwe coach met deze woorden aan zijn avontuur begint, heb je natuurlijk direct de sympathie mee van de supporters. Het waren ook geen goedkope woorden, want Elsner méénde het echt en deed ook moeite om zich snel te integreren. Samen met zijn positieve uitstraling, voetbalintelligentie en al bij al goede resultaten zag ik de toekomst absoluut positief in. Ik vertrouwde hem.
“Elsner vertrekt.”
De voetbalwereld heeft mij al veel ontgoocheld in die 15 jaar dat ik supporter ben van de Veekaa. Spelers van wie je denkt dat ze hun leven geven voor de club, die als een dief in de nacht vertrekken. Verhalen van achter de schermen die je verneemt en waarvan je denkt: waarom gaan we nog naar het stadion, doen we zoveel moeite en steken we als supporter zoveel geld in de club. Maar toch keer je altijd terug. Toch hoop je dat het zal beteren. Toch denk je dat het ergste achter de rug is.
“Elsner vertrekt.”
Ondertussen ben ik er wel realistischer in geworden. Al snel begreep ik dat KVK weinig voorstelt in de voetbalwereld en dat spelers snel het ijzer smeden als het heet is en vooral de club zien als een springplank. De laatste transfer die écht pijn deed was die van Brecht Dejaeghere naar AA Gent in 2013. Sindsdien schrik ik nergens meer van. Weg is het beeld van dat jonge ventje die iedereen op het veld als God-De-Vader zag.
“Elsner vertrekt.”
Bij trainers ligt dat toch enigszins anders dan bij spelers. Van trainers wordt verwacht dat ze denken op de lange termijn, dat ze een band opbouwen met de supporters en dat ze zich engageren voor de club. Ze zijn het uithangbord naar de buitenwereld toe. Ze zijn de eersten die recht op de banken staan bij ongewilde transfers van spelers. Je verwacht niet van trainers dat ze je in de steek laten. Zelf laat ik hen ook niet in de steek. Ik háát het wanneer een trainer wordt ontslagen. In 99% van de gevallen is dat altijd onterecht en is het ontslag het gevolg van onkunde van het bestuur. Walem, Anastasiou, Vanderhaeghe, het medelijden met hen was groot. Glen De Boeck spant de kroon. Zelden een meer onterecht ontslag geweten. Trainers liggen me meer nauw aan het hart dan spelers.
“Elsner vertrekt.”
Blijkbaar zou Elsner zelf gesolliciteerd hebben bij Standard en heeft hij zijn contract met KVK verbroken met de zogenaamde wet van ’78. Dit maakt het zovele malen erger. Dit zal alweer een kras vormen op mijn voetbalziel. Ik wil zelfs niet meer weten waarom hij dit doet, bang om weer blaasjes wijsgemaakt te worden.
Via via vernam ik dat Elsner zijn vrouw zich maar moeilijk kon settelen in Zuid-West-Vlaanderen. Of dit mee zijn keuze heeft bepaald weet ik niet, maar één vrouw ongelukkig maken of duizenden supporters ongelukkig maken, het moet voor kortsluiting gezorgd hebben in zijn brein.
