Laurent Depoitre naar FC Porto: Het ongelijk van de socio
Op 8 augustus 2016 lijfde FC Porto een nieuwe spits in: Laurent Depoitre. Aangekocht van KAA Gent. De supporters van de Portugese topploeg verslikten zich in hun koffie. De consternatie was groot, de sociale media vol gemok. Depoitre? Quem e esse?
Wat moest hun club, vroeger speelveld van Hulk (Zenith Sint-Petersburg), Falcao (Monaco) en James Rodriguez (Real Madrid) met een bonkige spits van 28 jaar die uitkwam voor een ploeg uit de Belgische pintjesliga? Hoe kan deze speler, wiens naam ze moesten googlen, en van wie de voorzitter zelf het bestaan niet vermoedde, ertoe bijdragen dat de hegemonie van Benfica doorbroken wordt?
Om de stormloop op valium bij Portugese apothekers wat in te dijken en omdat we vriendelijke mensen zijn, begeesterd door de Europese gedachte van solidariteit en mededogen, stelt VAK 228 vanuit de nok van de Ghelamco-arena de Porto-fans graag wat gerust. Wat heb je aan een speler als Depoitre? Veel. Heel veel.
Niet dat we de reacties van de socio’s van FC Porto niet begrijpen. Toen in maart 2014 Laurent Depoitre over kwam waaien uit Oostende werd dit door velen van ons gezien als een typisch staaltje van het koopmanschap van manager Michel Louwagie.
Depoitre had wel wat doelpunten gescoord voor KV Oostende maar leek vooral ingelijfd om de bank op te warmen, een back-up voor Nicklas Pedersen en de net aangekochte David Pollet. Hij was bovendien transfervrij. Lekker goedkoop. De transfer was het equivalent van wat euro’s tussen de glooien van je sofa vinden en nog snel wat in de solden kopen.
Maar hier in Gent weten we wel wat volgde. Binnen drie wedstrijden stond hij in de basis, een jaar later bleken de benen van Pedersen (nu bij KV Oostende) van kristal, schoot Pollet (nu bij Charleroi) wortel op de bank, was de naam Depoitre, na Sels en Kums, zowat de eerste op het scheidsrechterblad en speelde KAA Gent voor het eerst in zijn bestaan kampioen. Niet in geringe mate dankzij “Lolo”.
Het probleem van een speler zoals Depoitre is er vaak één van perceptie. Onbekend is onbemind. Zijn verhuis naar Porto staat haaks op de heisa die al te veel transfers tijdens de hysterische zomermercato begeleidt. Hij speelde (nog) niet voor een grote Europese ploeg, het transferbedrag is niet waanzinnig, zijn haartooi is geen tweet waard, zijn naam klinkt niet als een klok en zijn madam, hoewel niet onknap, is (nog) geen WAG. Het is met andere woorden geen “dikke” transfer. Het spreekt niet tot de verbeelding. Daar komt nog bij dat zijn kwaliteiten als spits niet te vangen zijn in simpele statistieken (wedstrijden gespeeld, goals gescoord, assists gegeven) en zijn waarde voor een ploeg niet samen te vatten is in een filmpje op youtube of een wedstrijdverslag. In welke excell kolom vang je hoezeer een speler weegt op een verdediging, hoezeer hij een aanspeelpunt is voor een middenveld in nood, hoe goed hij kaatst, hoe snel hij is.
Laurent Depoitre is een typische speler die je aan het werk moet zien, negentig minuten lang, in het stadion, week na week, om je te realiseren wat hij voor de ploeg betekent of betekenen kan. En dat heeft ook Nuno, de coach van FC Porto, beseft.
Nuno was vorig jaar nog de manager van Valencia, het o zo fiere Valencia dat in de poules van de Champions League door het kleine KAA Gent op een hoopje werd gespeeld. Wie de beelden van de match KAA Gent — Valencia nog ergens kan vinden, ziet meteen waarom Nuno de nummer 9 in zijn boekje noteerde. Geen wonder dat Depoitre nu aan de Douro resideert.
Wij, hier in Gent, in VAK 228, gaan hem zwaar missen. De petitie om in de Ghelamco een bar naar hem te noemen, de grootste eer, zal niet lang op zich laten wachten. Er zijn uiteraard de doelpunten (31 op 90 wedstrijden) en de assists (14), ook al zijn we niet blind voor de gemiste kansen. Laurent Depoitre is geen goalgetter zoals Gary Lineker, geen sluipmoordenaar in de zestien meter.
Wat hij wel is, is een schier onverzettelijke stormram, technisch sterk, intelligent, hardwerkend, altijd aanspeelbaar. De klassieke Depoitre-actie is de bal aan de voet, drie verdedigers in de nek, ze afschudden al waren het vliegen, en dan een pass geven aan een oprukkende ploegmaat, zo de aanval opzettend. In zijn laatste match voor de Gantoise tegen RC Genk was het weer van dat. Depoitre brak met een tackle een aanval op de middellijn af, hield op de grond liggend twee verdedigers af, verscheen uiteindelijk als winnaar uit het geharrewar en hop — naar voor. Vintage Lolo. Applaus op alle terrassen.
Het is niet iedere speler gegeven maar Laurent was en is “één van ons”, een Buffalo, een kampioenenmaker, door de supporters in het hart gesloten. De supporters gunden hem zijn transfer (het helpt dat FC Porto ook in blauw-wit speelt), de Gantoise ving een mooi bedrag en de speler is blij om bij een mooie club als FC Porto aan de slag te gaan. Iedereen content.
Rest nog één ding: Make us proud, Lolo!
