Messias in Barcelona of misdienaar in Argentinië?
De afgelopen mundial was wellicht de laatste met Lionel Messi in vol ornaat. Heeft Messi überhaupt nog zin in de nationale ploeg van zijn land sinds de Fransen de noodlijdende albiceleste euthanasie toedienden in de 1/8 finales ? Last tango in Russia voor de gedoodverfde opvolger van Diego Armando Maradona ?
Het debacle van de Argentijnse voetbalelf was een metafoor voor de chronische palliatieve toestand van het vaderland. Een schrijnend gebrek aan een éénduidig gemeenschappelijk project, de coach was evenzeer het noorden kwijt als de politieke leiders en de enige echte Argentijnse god draagt rugnummer 10.
God is voor alle duidelijkheid nog altijd de vuilbekkende Maradona, El Pibe de Oro (het gouden kind). De huidige nummer 10 Messi is tot nader order slechts El Pibito de Oro (het gouden kindje) en geraakt niet uit de schaduw van de kerktoren van Maradona. De Argentijnen verwachten geen heil van hun stroefdraaiend politieke systeem. Daardoor zijn ze experten in het creëren van mythes. Uitgerekend in Messi’s geboortestad Rosario richtten bewonderaars van Maradona op 30 oktober 1998 de Kerk van Maradona op.
De aanhangers van Maradona’s Kerk beschouwen zijn biografie als hun bijbel. De jaartelling van de Kerk begint op 30 oktober 1960, de geboortedatum van El 10 en bijgevolg kerstmis in hun geloof. Pasen valt op 22 juni: de dag dat Argentinië Engeland versloeg met de fameuze mano de dios (hand van god) goal op het WK van 1986. De Kerk heeft ook zijn eigen 10 geboden zoals de naam Maradona niet in dezelfde zin uitspreken als River Plate (de aartsrivaal van Boca Juniors, de favoriete club van god).
Sinds het spelerspensioen van Maradona hebben in Argentinië verschillende spelers de verstikkende stempel van opvolger van El 10 gekregen. Een beknopte selectie: Juán Roman Riquelme, Javier Saviola, Ariel Ortega, Carlos Tévez, Pablo Aimar en Lionel Messi, de enige die qua intrinsieke klasse zonder rode wangen naast Maradona kan staan. Messi is echter geen geboren caudillo (leider). De nederige, introverte ster van Barça heeft zijn vertrouwde Catalaanse ecosysteem nodig om te schitteren. Hij is samen met zijn ouders FC Barcelona voor eeuwig dankbaar dat ze zijn dure groeihormoon therapie hebben betaald toen hij nog een piepjonge tiener was.
Geen enkele Argentijnse nationale trainer is er het afgelopen decennium in geslaagd om een structuur te boetseren waarin Messi zijn klasse volop floreert. In tegenstelling tot zijn illustere voorganger, die Argentinië de wereldtitel schonk in 1986, maakt Messi geen oorlog op het veld. Hij intimideert geen scheidsrechters, scoort niet met de hand en is niet conflictief. Hij speelt in functie van de ploeg en de ploeg speelt in functie van hem. Hij is geen solist zoals Ibrahimovic. Hij is ook geen egotripper zoals zijn andere generatiegenoot Cristiano Ronaldo die goals scoort voor zijn eigen merknaam.
De passionele Argentijnen zijn niet vies van een flinke portie branie en drama. Daarvoor zijn ze bij hun Catalaanse importlieveling aan het verkeerde adres. Messi begeestert liever binnen de lijnen dan op Instagram en andere media. Ook zijn successen bij Barça laat Argentinië koud. Voor zijn landgenoten telt alleen la camiseta (het shirt van de nationale ploeg). Zolang hij niet met de wereldbeker de tarmac van de luchthaven van Buenos Aires opstapt, is hij slechts een misdienaar in de Kerk van Maradona.
Diego Maradona leidde in 1986 zijn land op onnavolgbare wijze naar de wereldtitel en vier jaar later herhaalde hij op een haar na hetzelfde kunstje. Met Maradona erbij waanden de Argentijnen zich onoverwinnelijk. Messi zijn clubtriomfen overvleugelen echter ruimschoots die van Maradona. Al 10 jaar aan een stuk rijgt hij met FC Barcelona de successen aan elkaar. Bij Barça geniet hij, bij de albiceleste wordt hij versmacht door de rijke Argentijnse wereldbekergeschiedenis, de erfenis van Maradona en de druk van de Argentijnse media.
Hij heeft net zoals Cristiano Ronaldo (tijdelijk?) zijn carrière als international op non-actief gezet. Verschillende van zijn Argentijnse generatiegenoten hebben na het WK in Rusland beslist om te stoppen met de nationale ploeg. De groep die in de jeugdcategorieën zowat alles heeft gewonnen, dreigt te eindigen met geen enkele trofee bij de profs. Voor de twee interim-coaches aan het hoofd van het Argentijnse team is het een opdracht van jewelste om de nieuwkomers te laten geloven in een nieuw voetbalproject dat niet afhankelijk is van één enkele speler. Groepstherapie in het land waar psycho-analyse regeert.
