Nooit uit het oog, altijd in het hart
“Belofte maakt schuld”*, zei hij en een van onze gewaardeerde lezers, Walter Van Lommel, stuurde me vandaag volgend stukje. Over de laatste speeldag in de Belgische competitie is ondertussen al meer inkt dan tranen (van welke aard ook) gevloeid. De kranten staan vol artikels die door de handen van verschillende redacteurs zijn gepasseerd. Wat Walter neergepend heeft, komt recht uit het hart. Daarom nemen we het integraal en zonder enig editeerwerk die naam waardig over. (Dit artikel mag dan onder mijn naam verschijnen, alle eer komt onze Antwerp-vriend toe.)
Fan van LFC én RAFC. Volgens velen kan het niet en moet ik ergens toch een voorkeur hebben. Helaas, ze zijn mijn 2de vrouw en 2de dochter, daar kan en wil je niet tussen kiezen. Dan moet het toch leuk zijn, als de ene ploeg niet wint, dan kan de andere nog winnen! Wederom helaas. Only wins will do. Een match verliezen komt harder binnen dan dat een gewonnen match vreugde oplevert. Een mindset die je ook niet kiest, maar je sleurt die zware rugzak wel bijna dagelijks mee. Relativeren is geen optie, dat heeft ene Bill Shankly wel duidelijk gesteld. Door die wijze woorden vrij eng te interpreteren, leef ik het leven zoals jullie het kennen. I walk my walk.
Vandaag gaat het over mijn 2de vrouw, of is het mijn 2de dochter? Royal Antwerp Football Club. Een 11-jarig jochie, genaamd Stefan D B, gaf bij meester Vertommen in het 6de leerjaar een spreekbeurt. Zulke verplichte nummers waren steevast saaie boel, monotoon en van-buiten-geleerde-voorstellingen. Tot het de beurt was aan dat sjotterke uit Sint-Job. Hoe dat ventje over zijn passie Antwerp (Antwaarp en RAFC waren woorden die het college in het klaslokaal niet toeliet) vertelde, heeft nooit zijn gelijke gekend. Of je nu van voetbal hield of niet, elke leerling zat met de mond open. Meester Vertommen wist niet waar hij het had. Wa is deez? Zo spontaan, zo zelfzeker, zo fanatiek, zo … alles. Al had hij te weinig punten voor biologie, hij mocht mij vergezellen naar de humaniora. Met 1 actie kan je een match winnen, en met 1 spreekbeurt kon je het diploma van lager onderwijs halen. Toby en Stefan hebben iets gemeen.
Het zal ergens in de early nillies geweest zijn, het was zeker op tribune 2. ‘We’ zaten diep, en dan worden er al eens krasse uitspraken gedaan. Velen wilden nog zo graag eens naar eerste klasse promoveren. Met den trein naar Anderlecht, naar Bruhhe met de bus, naar Standard om te laten zien wie de beste supporters zijn, … Mijn lat lag lager, alhoewel misschien ook wel niet. Ik wilde zo graag nog eens de bekerfinale spelen. Winnen was zelfs geen vereiste. Gewoon met 30.000 rooi-witten naar den Heysel.
Den Geoffry heeft ons uit het hellevuur geknald en tijdens een epidemie heeft ene Lior ons Den Beker bezorgd. Tegen Bruhhe en in een leeg stadion nota bene. Mission impossible fulfilled, of hoe moet ik dat schrijven?
Nu gaat het komen: seizoen 2022–2023. Met een half leger Hollanders begonnen we met 27 op 27. We hadden geen wereldploeg gekocht, wel enkele gerichte versterkingen voor tussen de lijnen. Buiten de lijnen kwamen Mark en Marc erbij. Een vette kluif voor de huidige MSM-generatie. Als je enkele matchen op rij wint, zingen de RAFC-supporters vaneigens: Wij worden kampioen! De parking staat dan gelijk in brand alhoewel wij dit louter ludiek ten berde brengen en omdat deze woorden in het clublied staan.
Na de kwalificatie voor de halve finale van de beker, en een vormdip van de autoritaire competitieleider Koninklijke Racing Club Genk, alias de fusieclub uit Limburg, begonnen sommige fans toch wel verdomd hard te dromen. We kunnen de dubbel halen. Yeah right! In meer dan 30 jaar Antwerp heb ik nooit ofte nimmer iemand horen spreken/dromen over den dubbel. Dus laten we blij zijn met de bekerwinst tegen Malinwa. Meer zit er echt niet in, alle konijnenpoten zijn uit de kast ondertussen. Ofte, Dame Fortuna heeft zich meermaals getoond. We spelen nog 6 matchen in die verschrikkelijke play-offs, dat is ook al een mooie prestatie. Daarna gaan we die bekerwinst nog eens vieren aan het stadhuis en kijken we uit naar de mogelijke Europese verplaatsingen.
Het verloop van die play-offs bleek de ultieme droom voor de neutrale voetballiefhebber en al zeker voor de bevolking van de ivoren toren, de maffia-clan van de KBVB. Dat Toby uiteindelijk het pleit besliste in het voordeel van de club uit Deurne-Noord zal hier en daar wel een vloek los geweekt hebben. No one likes us, we don’t care! Antwerp heeft weer een mirakel verricht, die gebeuren zo nu en dan in deze club.
Wat een seizoen. Alle thuiswedstrijden, vele malen tussen de homies op verplaatsing en een sporadische busreis naar Waregem hebben hun tol geëist. Ik ben leeg, tig keer kapot gegaan van de stress. Leven tussen hoop en ongeloof. Hierbij vergeleken waren de tijden op tribune 2 zalig, af een toe een matchke winnen, veel verliezen of gelijk spelen … Een paar pintjes in het kantinneke of het buffet en rustig aftellen naar de volgende match.
Met ons twee 4 uur tussen de Genkies zonder drank en zonder ook maar 1 keer ons zitje te verlaten, was ook wel een huzarenstukje. Och, waren we weer niet welkom? Is het altijd boel met die marginalen? Boring! Stop eens met dat modern football en laat voetbal eens terug aan de gewone supporter. Doe het niet voor mij, maar voor die miljoenen anderen die de sport van weleer terug willen.
ATID !
*Walter had me zes weken geleden inderdaad beloofd om een stukje te schrijven als Antwerp kampioen zou worden. En zoals ergens in een van de vele RAFC songs ook te horen is, doet hij het credo “Geen woorden maar daden!” alle eer aan.
