Op 90 minuten van de Heizel
De Cup! Elk jaar is het een verhaal van verlangens. Elk jaar hoop ik op een goede loting, op goede tegenstanders, op overwinningen ronde per ronde, om uiteindelijk naar de finale te kunnen gaan. De Heizel! We mochten het in 2012 al één keer meemaken, maar ik wil nóg, ik wil méér, ik wil naar Brussel. Ik wil vieren onder het Atomium, plaats zoeken in het Koning Boudewijnstadion, uitkijken met 20 000 mede-supporters naar de eerste prijs in de geschiedenis van KV Kortrijk. We zijn nu aanbeland aan de laatste horde, de laatste stap voor de finale, het mag niet foutlopen.
18' Geheel tegen de gang van het spel in komt Genk met een gelukje op voorsprong via Ingvartsen. Een mokerslag voor mezelf op de tribune, ik zie de droom van de Cupfinal al vervagen en maak me zelfs boos op De Boeck omdat hij maar met één echte spits speelt (Chevalier) en Perbet op de bank zet. Desalniettemin pakken de andere supporters de draad weer op en steunen de ploeg, ik probeer me te herpakken.
24' Een vreugde-uitbarsting op de thuistribunes, Ajagun plaatst de bal perfect in het hoekje en maakt er 1–1 van. Ik spring, juich en dans en ben ongelofelijk opgelucht, alles kan weer en we spelen de Limburgers van het kastje naar de muur.
36' Wat in de lucht hing, komt er ook uit. Ajagun probeert het weer met een afstandsschot, Azouni schiet de rebound tegen de netten. Feest! Ik schreeuw mijn keel helemaal schor en word zowaar emotioneel bij het zien van de vreugdetaferelen en de gedachten aan het Koning Boudewijnstadion. Het is binnen, denk ik al, want dít uitermate zwakke Genk kunnen we absoluut aan.
44' 2–2, niemand gelooft zijn ogen. Genk komt voor de tweede keer in deze wedstrijd in onze zestien en kan weer scoren via Thomas Buffel. Ik begin laconiek te lachen en stel me de vraag hoe dit in godsnaam mogelijk is. Voetbal kan soms een verdomd meedogenloos spelletje zijn.
De tweede helft is van een veel minder niveau dan de eerste en is vooral slecht voor het hart. Ik ben heel zenuwachtig en kijk constant naar de klok. Er moet maar één bal weer goed vallen voor Genk en het is compleet over en uit. Frustraties nemen de bovenhand, ik wens scheidsrechter Smet een langzame, pijnlijke dood (in het heetst van de strijd, bij deze mijn excuses voor de ongetwijfeld brave man die ook maar zijn job goed probeert uit te voeren) en ook onze trainer Glen De Boeck vliegt naar de tribune voor aanhoudend protest en volgt de wedstrijd op tv.
Ik aanroep de voetbalgoden… en dat loont! 5 minuten voor tijd kan Lucas Rougeaux, weliswaar met een gelukje, Kortrijk op een 3–2-voorsprong schieten, gerechtigheid geschied en het Guldensporenstadion ontploft, mezelf incluis. Ik knuffel mijn vriendin bijna dood en vind onszelf weer een wereldploeg. Euforie heerst.
Een etmaal later probeer ik rationeel op de avond terug te kijken. De emoties laaiden hoog op en ik heb er verdorie van genoten. Ondanks de twee doelpunten op verplaatsing van Genk ben ik optimistisch voor de terugwedstrijd. We móeten niet scoren daar, we móeten niet winnen daar. Een heel andere ingesteldheid en uitgangspositie dan als het 2–2 was gebleven. We maken plannen om volgende week de verplaatsing te maken naar het verre Limburg, want dit zijn de wedstrijden waarom je supporter wordt.
