Parcours der groten

Vandaag ligt het front, voor de eerste keer sinds de Tweede Wereldoorlog, opnieuw in Rostov aan de Don. (Een van de grootste slachtvelden uit WOII.)

Deze keer strijdt een nieuwe generatie oostfrontstrijders op het Russische slagveld. Niet tegen Duitsland, want die namen reeds het vliegtuig huiswaarts na hun zwakke prestatie in de wereldbeker.

Duitsers aan het oostfront, het zal nimmer succesvol worden.

Vandaag is de tegenstander Japan. Een gevaarlijk oorlogje als je het mij vraagt. Vraag dat maar aan die kerels op het vliegtuig.

Aziaten zijn geduchte tegenstanders als ze in oorlogsmodus zijn.

De verwachtingen zijn groots. De prognoses van de analisten zijn positief maar eigenlijk weinig objectief en, met licht subjectief patriottisme gekleurd. Uiteraard zien we de Belgen liever winnen tegen de Jappen.

Toch zijn mijn voorspellingen enigszins voorzichtiger dan de vurige prognoses waarmee de media de duivelse aanhang warm maken.

De Japanners kunnen aardig wat vuur aan schenen leggen. Dat bewijst het parcours van België dat het sinds hun komst op de voetbalvelden heeft afgelegd. Slechts één maal winst in een vriendschappelijk duel. Een magere buit. Blijkbaar zit dat ergens ver in de vergeethoek.

Verdringing is een goede copingsstrategie maar het addertje zit aan de oppervlakte van, de met gras begroeide, voetbalweide. Net zoals in een Russische oorlogswinter is, tijdens de eerste periode, de strijd hard. De frontlinie blijft ergens in het middenveld hangen. Er wordt wat heen en weer gevuurd en de troepen tonen hun arsenaal zonder het op te souperen.

Wie twee zeer aanvallend ingestelde ploegen had verwacht, moest — in de eerste helft dan toch — wat op zijn honger blijven zitten. Op honger teert men niet. Dus vulde de bierkraan rijkelijk de schuimende bekers met bier.

“Zestig procent balbezit” knallen de speakers op het beursplein. De massa komt in beroering maar loopt in de val van de commentator. Balbezit is geen enkele referentie voor succes. De bal gaat heen en weer maar de combinaties komen niet tot succesvolle pogingen om hun aanvallen af te ronden.

Het feestmaal blijft aldus uitgesteld. De dorst zal nog even de overhand nemen vooraleer er kan gesmuld worden.

Bij de Japanners zie ik heel wat grinta. Ook de combinaties richting de zestien komen beter uit dan bij de Belgen. Martinez wrijft over zijn kale kop en slaat zijn handen geregeld voor de ogen. Er schort iets in de geplande strategie. Dat zie je zo aangezien de snelle executie maar niet wil lukken.

Heeft Martinez een back-up plan klaar liggen?

Ik geloof er steeds meer in dat de Catalaan niet van gisteren is. Dus ik denk wel dat er nog een verandering komt die kentering zal kunnen brengen in het eerder flauwe spel van de Belgen. De inzet is wel zichtbaar, maar dat het geen potje kermiskraam schieten wordt, blijkt eveneens uit de videobeelden.

We gaan de rust in met een brilscore.

Niets aan de hand. Hier en daar hoor je toch wel enige vertwijfeling opkomen. Hoopvol blijft de, talrijk opgekomen, Belgenmassa wel op een overwinning wachten. De grote zekerheid waar het publiek op de beats van Patje Krimson de avond mee was begonnen, is niet meer voelbaar.

Na de rust breekt het vertrouwen helemaal. De hoop is na doelpunten in minuut 48’ en 52’ ( Haraguchi en Inui ) helemaal verdwenen. Iedereen is de wanhoop nabij. De ontgoocheling is voelbaar en zichtbaar aanwezig.

Dan komt echter de coach toch met zijn plannetje opdraven. Hij vervangt de moegestreden pionnen Carrasco en Mertens en stelt in minuut 65’ een luchtmacht op zijn plaats met Fellaini en Chadli.

De frontsoldaten leveren meteen punten op en doen hun werk voortreffelijk. Al na vijf minuten komen de Belgen met weergaloos voetbal zoals enkel de kampioenen kunnen brengen. Ze scoren met Vertonghen, die nog een foutje had recht te trekken, en ook de twee ingevallen kanonniers doen hun werk. Fella brengt ons op gelijke hoogte.

Verlengingen is het enige waar iedereen nog aan denkt op het einde van de reguliere speeltijd. In de allerlaatste minuut van de bijgevoegde tijd barst de hel los op het plein. Na een magistraal staaltje voetbal dat recht uit het boekje kwam. Chadli maakt zich tot de held van de avond. Martinez bevestigt zo zijn grootsheid en België gaat door op zijn elan om vrijdag, op hetzelfde uur, te strijden om een ticket voor de halve finale tegen Brazilië. (Dat tijdens dit WK eigenlijk nog maar weinig heeft getoond op voetballend gebied.)

Uiteraard wil dit niets zeggen. Toch is wat de roden vandaag lieten zien enkel de allergrootsten gegeven. We kunnen enkel maar vertrouwen putten uit de overwinning aan het front van Rostov aan de Don.

Wordt Brazilië ook in de pan gehakt? We weten het vrijdag na de wedstrijd in Kazan. Mooie stad aan de oevers van de Wolga.