Racing Genk: Nog 3 rounds te gaan
Vrijdag 26 april: Liverpool-Huddersfield. Op weg naar deze wedstrijd worden we ’s ochtends aan Manchester Airport opgepikt door taxichauffeur Simon. Hij blijkt een fervente fan van de Reds te zijn. En vooral, Simon blijkt nog gekker dan ons te zijn als het op voetbal aankomt Hij vertelt vol passie over hoe hij met de wagen naar iedere Europacupfinale is gereden waarbij Liverpool betrokken was. Naar Kiev betekende dat een trip van zo maar even vijf dagen. Was hij blij dat de Reds in de Champions League bleven na een moeilijke eerste ronde, want stel je eens voor dat ze de finale van de Europa League hadden gespeeld, in Azerbeidzjan!
Genk: European Royalty!
Tijdens onze rit naar Liverpool vertellen we hem dat we hevige fans zijn van Racing Genk. Dat lokt bij hem een zeer pertinente vraag uit: hoe in godsnaam slaagt zo’n kleine club erin om zoveel goede spelers af te leveren aan de top in Europa? Niet alleen Kevin De Bruyne, Thibaut Courtois, Steven Dufour, Christian Benteke en Kabasele, Wilfred Ndidi en uiteraard Divock Origi, maar ook Kalidou Koulibaly en Sergej Milinkovic-Savic passeren de revue.
Iedere keer opnieuw zorgt die vraag voor een heel fier gevoel als je in het buitenland naar een wedstrijd gaat en met mensen aan de praat geraakt. Stel je toch eens voor dat we met al die toppers één team zouden kunnen maken! Wanneer we aangekomen zijn in Liverpool nemen we afscheid met één afspraak: we zien elkaar volgend jaar hopelijk opnieuw in de Champions League!
Want ja, we geven het toe, we dromen van de titel en de rechtstreekse kwalificatie voor de Champions League. De alom bekende hymne wil je immers in je eigen stadion horen, kippenvel gegarandeerd. Onze coach en de staf doen er terecht alles aan om de druk voorlopig weg te houden, maar nu we zo dichtbij zijn hopen we maar op één ding: de hoofdprijs. Minder zou een immense ontgoocheling zijn na dit geweldige seizoen. De gedachte aan de titel doet mij spontaan terugdenken aan enkele memorabele momenten uit ons verleden: onze eerste titel (1999) met het duo Strupar-”ik ben geloekig”- en Oulare in de spits, de tweede titelwedstrijd tegen Westerlo (2002) die ik in ons eigen stadion volgde waar een waslijn vol truitjes over het veld hing, en uiteraard de kopbal van Kennedy Nwanganga en de ongelooflijke saves van Thibaut Courtois op de pogingen van Nong en Mangala in onze (derde) titelwedstrijd tegen Standard. Dat was in 2011. Mogen we hopen op een even heroïsche wedstrijd op Jan Breydel aanstaande zondag? Ik teken ervoor.
Hadden we dit voor het seizoen verwacht? Heel eerlijk, neen. Gehoopt als fervent supporter uiteraard wel. Want al het talent was aan boord gebleven, en Philippe Clement was er in geslaagd om er een goed geheel van te maken. Dat hadden we in de tweede helft van het vorige seizoen al gezien. En toch, nog niet zo heel lang geleden hadden we dit nooit durven dromen.
Nieuw bestuur, nieuwe trainer
In oktober 2014 droegen we nog een doodskist het stadion in tijdens een woelige supportersavond. “Genkse sfeer, traditie, cultuur, passie, R.I.P.” stond erop geschreven. Patrick Janssens was net als algemeen directeur aan boord gekomen, en Gunther Jacob zette nog de sportieve lijnen uit. De kloof tussen bestuur en supporters was nooit zo groot als toen. Sportief liep het voor geen meter, en we werden door het bestuur meer als klanten dan als supporters gezien. Wat een contrast met de huidige situatie. Elke vezel van onze algemeen directeur Erik Gerits (met een “i”, niet afkomstig van Rekem) ademt KRC uit. En de band met de fans is weer helemaal hersteld. Samen zijn wij Genk! Meer dan ooit! Toch zullen we met een bijzonder gevoel terugkijken op sommige momenten uit dit seizoen.
Je eigen team dat applaus krijgt van het vijandige publiek in de Besiktas-arena, wat een geweldig moment (na een ongelooflijke prestatie). Het contrast met onze thuiswedstrijd tegen datzelfde team kon niet groter zijn dankzij de beslissing om een hele tribune ter beschikking te stellen van de Turkse supporters. Abonnees moesten hun vaste zitje afstaan aan bezoekende supporters, een thuismatch werd in de beleving meer een uitmatch. Het zorgde voor een serieuze donkere wolk boven de Luminus Arena, die tot dan enkel baadde in een zalig zonnetje.
Maar de grootste rollercoasters van emotie moesten dan nog volgen. Begin februari, Genk-Standard, einduitslag 2–0 na een geweldige prestatie. De sfeer in het stadion was immens. En dat was ook de verbijstering amper een half uur later toen uitlekte dat Pozuelo ons zou verlaten om naar Toronto te trekken. Verbijstering werd al snel boosheid, frustratie, ongeloof en ongerustheid. Want ik durf het toegeven, ik ging twijfelen of ons team dit zou kunnen opvangen. Ondertussen weten we beter.
Zenuwen voor de eindmeet
Dan moest het gloriemoment van bondsprocureur nog volgen. Een schorsingsvoorstel van zeven weken voor Malinovskyi, het nieuws bereikte mij snel via allerlei wegen. Met één rode draad in alle reacties: zijn ze nu helemaal gek geworden? Mogen we nu echt geen kampioen worden van de bond? Daarna de dag van de zitting, die ik via een live verslag van de krant kon volgen. Ik kan u vertellen dat iedereen uit mijn omgeving mij zal omschrijven als iemand die in alle omstandigheden rust uitstraalt. Wel, ik ben die dag een wandeling moeten gaan maken om te verhinderen dat ik iets door mijn PC-scherm zou keilen. Mijn collega’s op het werk wisten niet wat er gebeurde. We weten nu dat het goed gekomen is, maar het heeft mij enkele jaren van mijn leven gekost. Dat doet een mix van emotie en passie met een mens. We staan aan de vooravond van een nieuw historisch moment in de geschiedenis van onze club. Wij twijfelen niet, wij geloven erin. Samen zijn we één team, met één passie, en met één droom. Liverpool, here we come!
FC SOCRATES is een supportersforum waar fans over hun geliefde club schrijven. Je kan ons volgen op FACEBOOK en TWITTER en met regelmaat een spannend of grappig stuk lezen.
Vond je dit een fijn artikel? je kan hier voor de auteur applaudisseren.
