Royal Antwerp Football Club in Europa: een turbulente historie.
Che sera sera/whatever will be, will be/ We’re going to Wembelie/ Che sera sera.
We all follow the Antwerp/over land and sea…
Heel lang, in de recente geschiedenis, was ‘op Europese verplaatsing gaan’ in kringen van Antwerp-supporters een inside joke, een hyperbool voor away-days naar Virton, Boussou-Dour, Deinze, Tubize, Lommel en dergelijke. Het was een in zelfspot gemarineerde manier om de tweewekelijkse massale volksverhuis te rechtvaardigen naar plekken waar men vaak zonder plan tot in tweede nationale was geraakt. Dat werd pijnlijk duidelijk als er ineens een echte club met een echt supporterslegioen moest ontvangen worden in de provinciale reeksen amper ontgroeide accommodatie.
Een wink wink nudge nudge Europese verplaatsing dus. Want eens gearriveerd, was vaak snel duidelijk dat Royal Antwerp daar een sportieve opdoffer stond te wachten, zodat we daar mooi stonden, met ons lawaai en onze massale drankomzet en onze alweer net iets meer gebarsten loyaliteit. De lokale tieners en bejaarden keken telkens halsreikend uit naar de komst van die agressieve zotten/barbaarse hordes/dikke nekken*. De brave burger keurde af, de gefrustreerde jonge vaders daagden uit.
(*schrappen mag, meestal ging het echter over een combinatie van die verschillende percepties)
We keep the red flag flying high…
Daarvoor echter, in de illustere jaren 1980 en 1990, was de stad Antwerpen steeds goed vertegenwoordigd op het Europse voetbal-schouwtoneel. Als redelijk stabiele subtopper in de Belgische competitie, speelde Royal Antwerp in die twee decennia 8 Europese campagnes met als wereldberoemde hoogtepunt, de finale van de Europese beker der bekerwinnaars tegen Parma, op Wembley. Een exploot waar ondergetekende als net 15 jaar geworden snotaap ook bij was.
Dat betekende echter niet dat Europees spelen zo makkelijk ging. RAFC haalde zich sportief de vreemdste duels op de hals, zorgde voor de gekste supporters-toestanden, en bleek ‘over land and sea’ ook vaak een vreemde eend in de bijt. De laatste Europese overwinning van Antwerp in een Europese competitie dateerde al van de zomer van 1997, waarin thuis met 4–0 werd gewonnen van de Cypriotische club Nea Salamina.
Wat zegt u? De Intertoto geldt niet als een volwaardige Europese competitie? Wel, dan is het laatste Antwerpse wapenfeit in de internationale campagnes de kansloze uitschakeling door Newcastle United in de eerste ronde van de Uefa-cup van 1994. Daar heb je het, 26 jaar geleden dus.
De twee bekendste en meest beklijvende Europese momenten zijn:
- U wist het al? Een geschiedkundig belangrijk moment in de Europese voetbalgeschiedenis met Antwerp in de hoofdrol voltrok zich in 1989. We gaan naar een dubbele confrontatie met een ploeg uit Sofia, Bulgarije, en hoeven slechts 1 dooddoener boven te halen (steeds weer opgegraven door de heer Raes Frank): ‘Remember Vitosha!’
- De campagne ‘92-’93 waarin de reds het tot in die finale op Wembley schopten. (Czernia geeft een steekpas, Cisse infiltreert en schiet overhoeks binnen, 1–1, het nog nooit zo grote legioen ontploft, ik herinner me vooral stress en ongeloof). Het absolute hoogtepunt van dat Europese seizoen was echter de thuismatch in de halve finale. Tegen de onklopbaar geachte grootmacht Spartak Moskou, in een stralende lentezon op Tribune 2 gezeten, zagen we toen een weergaloze Hans-Peter Lehnhoff de ploeg naar een 3–1 overwinning loodsen na een achterstand. De finale werd gehaald tegen alle ratio en verwachtingen in, che sera sera.
Hier en nu
Nostalgische overpeinzingen mogen er zijn, ze zetten de zaken in perspectief. Ze halen herinneringen naar boven van mooie mensen die ondertussen niet meer bij ons zijn. Maar ze leggen ook de waarheid bloot. Zo grandioos en succesvol was RAFC niet. Dat we dan vandaag, in 2020, als Belgische bekerhouder ‘opnieuw aanknopen met de successen van weleer’ is eigenlijk niet correct.
We doen het nu al beter dan weleer. We zijn pijlsnel richting succes gedenderd. De omkadering was nooit professioneler. De ploeg speelt een steeds aantrekkelijker ogend spelletje, en we hebben een weelde aan individuele kwaliteit rondlopen die naar RAFC-normen ongezien is. Misschien was die er in de jaren zestig en zeventig ook, maar dat heb ik jammer genoeg zelf niet kunnen meemaken. We wonnen met overtuiging de eerste uitmatch van de Europa-League, in Bulgarije dan nog. En als we zeggen dat Royal Antwerp FC wel degelijk kans maakt om in deze groepscompetitie een plekje in de volgende ronde te behalen, is dat niet eens onrealistisch.
De enige jammerlijke zaak aan dit alles is dat het gebeurt in Corona-tijd. De bekeroverwinning kon niet gevolgd en gevierd worden. De eerste ‘echte’ Europese verplaatsing sinds lang was er een met enkel den Gino en den Hans ter plekke aanwezig. Daar staat tegenover dat het duidelijker en duidelijker wordt dat het niet, zoals in de vorige eeuw, een kwestie van af en toe Europees spelen is. Maar dat Antwerp op weg is om een blijver te worden aan de top in België en bijgevolg ook in de Europese clubcompetities. Die Europese aways, we gaan er nog wel terug aan kunnen wennen!
