RSCA. De Maio-naise pakte niet

Specialisten mogen met cijfers en statistieken zwaaien al wat ze willen. Wie de laatste paar jaren op de tribune van het Astridpark zat, ging meer dan eens met een vervelend gevoel en lange tanden nog een pintje drinken na de match voor de ‘analyse’. Meestal volstond “’t Trok weer op niks” en kon alleen een moddervette boudin artisanal van café Le Fair Play nog een voldaan gevoel geven.

Zelfs het jaar waarin ze de laatste keer kampioen speelden (seizoen 2013–2014) was zo’n kwakkeljaar. Moeilijk om me alles te herinneren maar de tegenstand moet nog zwakker geweest zijn. Of was het veel pech en slechte arbiters? De concurrenten van RSCA steken het altijd graag op de arbiters, zeker als ze in Play-off2 thuishoren. Soit. Les Mauves staken er zeker niet met kop en schouders bovenuit.

John van den Brom mocht beschikken. Het enige wat Hasi dan moest doen was voor een vaste opstelling zorgen, Kouyaté naar voor jagen en de ploeg leek helemaal bevrijd. Eindelijk was er sprake van voetbal de traditie van ‘t Vandenstock stadion waardig. We zagen een leuke reeks overwinningen op ‘t einde van dat seizoen. Vandenborre mocht zelfs mee naar de World Cup in Brazilië. Een lekkere kers op een mislukte taart.

Menig Anderlecht-supporter had dat seizoen al veel gezucht. De twee seizoenen daarna waren niet beter. Topmatchen doen altijd een double pass met een absolute flopmatch. Frustratie werd de regel.

Want iedereen kon zien dat Praet, Tielemans en Defour talent zat hadden en hebben. Maar ‘t boterde niet op ‘t middenveld. ‘t Was vaak van “Things fall apart; the centre cannot hold;” Of in ‘t schoon Vlaams. “De mayonaise pakte niet”. Meer dan eens heb ik me afgevraagd: kunnen die gasten wel door één deur? Komen die overeen? Kunnen ze elkaar luchten? Daar was zelfs geen Jeanetten-histoire voor nodig.

En over De Maio? Er zijn nog meer dingen bij RSCA waarvan we kunnen zeggen dat de mayonaise niet pakt. Stadion-dossier, anyone?

Volgende keer: Waarom het met Weiler wél gaat lukken. Zeker weten.