Sim señor…
Toen ik in de zomer van 2015 op Facebook aan volgers van het Duitse voetbal vroeg wat ze van een zekere Roberto Firmino vonden, antwoordde een vriend uit Freiburg iets in de zin van: “Er ist zwar gut, aber €25 Millionen ist doch viel Geld.” Nu onze Braziliaanse topspits bekend heeft gemaakt op het einde van het seizoen zijn aflopend contract niet te vernieuwen (nieuwe uitdaging nodig, wat weinig speeltijd, wie zal het zeggen?), moet ik aan die vraag terugdenken. En zeg ik meteen: “€25 Millionen, zu viel? Mein Arsch!”. Het was een peulschil.
Ik stelde die vraag destijds om twee redenen. De eerste was dat Liverpool FC net een aardige som geld aan Hoffenheim overhandigd had. £21 miljoen + £8 aan mogelijke bonussen betekende dat hij na Andy Carroll (remember him?) op dat moment de tweede duurste transfer uit de geschiedenis van de Reds was. De tweede was iets nostalgischer van aard: mijn meest recente herinnering aan de Bundesliga was dat de “Sportschau” iedere zaterdag om 18u05 begon, naast Bayern München ook Hamburger SV en Borussia Mönchengladbach grootheden waren en Manfred Kaltz een rechtsachter was die me aan Eric Gerets deed denken. De dieren spraken al een tijdje niet meer maar we moeten toch terug naar de gouden jaren ’80 van de vorige eeuw. Ik had dus geen flauw benul wie Firmino was.
Give the ball to Bobby and he will (let) score.
Roberto Firmino, door The Kop bijna meteen omgedoopt tot “Bobby”, nam niet meteen een vliegende start bij het Liverpool van het seizoen 2015–2016. Dat hij een behoorlijke techniek in huis had, zag je zo. Dat is natuurlijk wel het minste dat je van een Braziliaan verwacht. Werken als een paard deed hij ook, daar viel evenmin iets op aan te merken. Maar van een speler voor wie je (toen toch) zoveel geld betaalde, werd vooral één ding verwacht: goals, goals en nog eens goals. En die kwamen er niet meteen. Het moet gezegd: de club draaide in het aanvallende compartiment allesbehalve op volle toeren na het vertrek van Luis Suárez en Steven Gerrard. De rest van de ploeg van manager Brendan Rodgers zat nog altijd wat in het slop. Na in 2014 de titel op een haar na te hebben verspeeld aan Manchester City (al winnen we die misschien toch nog als de blauwwitten echt als Man. Cheaty worden terechtgesteld), eindigden de Reds in 2015 zelfs buiten de top vier. Een mentale terugslag na er zo dichtbij te zijn geweest? De parallel met de incredible run van vorig seizoen mag misschien wel getrokken worden. Al was 2021–2022 ongeëvenaard: ALLE competitieve wedstrijden van het seizoen spelen en tot op het allerlaatste moment een realistische kans hebben op ALLE prijzen… Als je dan uiteindelijk nipt naast Premier en Champions League grijpt, kan dat zijn mentale sporen nalaten.
Dat is een mogelijke verklaring voor dit seizoen, maar ik haal ze mede aan als eerbetoon aan ‘Bobby’. Want Firmino is een fenomeen. Dat werd stilaan duidelijk toen in oktober 2015 Jürgen Klopp het roer overnam van de uitgevaren Rodgers. Der Jürgen kende na al zijn dienstjaren bij Mainz en Dortmund het Duitse voetbal in het algemeen en dus ook de nieuwe Braziliaan in het bijzonder maar al te goed. Liverpools nieuwe manager wist perfect waar en hoe hij het maximale uit de aanwinst kon halen. Scoorde de in het Braziliaanse kuststadje Maceió geboren spits in 2015–2016 nog niet al te veel (een tiental keer in competitie), in de tweede seizoenshelft werd zijn aandeel in alle Liverpool-doelpunten almaar groter. Het daarop volgende seizoen ruimde Christian Benteke (geloof het of niet maar Liverpool had het Belgische standbeeld iets na Firmino voor nog meer geld overgenomen van Aston Villa) plaats voor Sadio Mané. Die twee konden het spelgewijs bijzonder goed vinden met Philippe Coutinho, toen nog een echte chouchou van de fans.
Our number nine…
Het bleek de voorbode van een wondermooi verhaal, een sprookje zeg maar. Eentje dat net zoals sommige andere begon met een lelijke heks, al is dat misschien net iets overdreven om te spreken over Coutinho. De kleine virtuoos — want hij kon begot een aardig stukje voetballen — begon openlijk te flirten met Barcelona en dat werd hem door the punters (supporters) bijzonder kwalijk genomen. Je zag het verhaal van Raheem Sterling zo maar terugkomen. De jonge Engelsman had niet lang voordien Liverpool voor het Emiratische deel van Manchester verruild. Onvergeeflijk. Enfin, even toch. Want in juli 2017 kwam een zekere Mohammed Salah de rode rangen vervoegen. De Heilige Drievuldigheid was meteen een feit. Sadio op links, Bobby centraal, Mo op rechts. Firmino kreeg het nummer negen opgespeld en gaf bij wijze van dank een nieuwe dimensie aan de traditioneel aan dat nummer gekoppelde positie. Bobby werd zowat de meest valse aller valse nummer negens. Geen enkele centrale verdediger wist er raad mee. Ze werden geconfronteerd met een midvoor die zowat alles deed behalve rond de 16 te blijven hangen, wachtend op een voorzet. Nee, Firmino liet zich om de haverklap zakken, pikte de bal op in het middenveld, verdeelde en heerste. Ging een centrale verdediger mee, dan werd die met een ogenschijnlijk simpel hakje of een no look pas in de luren gelegd. Meteen hadden Mané en Salah voorin vrij spel om in de door Bobby gecreëerde ruimte te duiken. Bleef de centrale verdediger hangen, dan creëerde Firmino van aan de middencirkel alle tijd en ruimte voor zichzelf. Koppel dat aan zijn inzicht en geniale traptechniek en een pracht aan passes werd tentoongespreid.
“Een stuk LFC wordt uit mijn lijf gerukt. Zijn techniek, zijne lach, nooit gemekker, zijn doelpuntvieringen, … Onvervangbaar.” (een van de vele reacties uit mijn vriendenkring)
En als Firmino dan toch rond de grote rechthoek bleef hangen, was het eigenlijk van hetzelfde laken een broek, een heel pak zelfs. Met de rug naar doel was hij altijd aanspeelbaar en wat hij nadien deed was voor iedereen onvoorspelbaar. Behalve dan voor zijn medemaats. Die voelden aan hun ellebogen of Bobby de bal bangelijk door zijn benen zou laten gaan, of even kort links of rechts in zou spelen om vervolgens weer klaar te staan om de volgende pas aan te nemen. Het was niet zomaar een lust voor het oog: het was verrukkelijk voetbal om naar te kijken.
Give the ball to him and he’ll (let) score everytime.
En … niet onbelangrijk natuurlijk… het begon allemaal zijn vruchten af te werpen. Want, toegegeven, onder Brendan Rodgers speelde Liverpool FC ook fantastische ‘foebal’. Alleen werden er bij het scheiden van de markt geen prijzen gewonnen. En dat veranderde met de komst van Jürgen Klopp en zijn driedimensionele Duitse visie: de nul houden, Gegenpressung en een ongrijpbaar trio vooraan. En in alles wat hij deed, was Roberto Firmino een integrale schakel in dat geheel. Zijn aandeel in de aanvallende drietand heb ik al beschreven. Verdedigend deed hij echter ook meer dan zo maar een Braziliaanse real in het zakje. Net als Ian Rush destijds — uit de tijd dat ik dus nog naar de Sportschau keek — was Bobby als onze eerste verdediger er als de kippen bij om een verloren bal terug te winnen (Gegenpressung). Het maakte het leven voor het ook hardwerkende middenveldtrio en de niet onaardige achterlijn, om nog maar te zwijgen van een steengoeie keeper, net iets makkelijker om de nul te houden. En wie geen goals tegen krijgt, verliest geen matchen.
Integendeel, Firmino won met Liverpool alle prijzen die een profvoetballer in Engeland kan winnen: de titel, Europees kampioen, wereldkampioen (der clubs), League Cup, FA Cup, Europese Supercup, Charity Shield. Dan mag een mens zijn tanden al eens bloot lachen, toch?
There’s something that the Kop wants you to know, the best in the world is Bobby Firmino!
31 jaar is hij, onze ‘Bobby’. Nu hij zijn afscheid heeft aangekondigd, zie ik in mijn Twitter feed nauwelijks iets anders dan berichten over grandioze goals en zijn soms maniakale manier om een doelpunt te vieren (dié kungfu kick!). Ik had hem graag zien bijtekenen. Niet om iedere wedstrijd mee te doen, maar om voor de voorlijn te betekenen wat iemand als James Milner voor het middenveld biedt en blijft bieden: ervaring. Jonkies opleiden en begeleiden. Hij zou dat ongetwijfeld fantastisch doen. Maar goed, gedane zaken enz. Nu alleen nog een club kiezen waarmee de Kop kan leven en de herinnering blijft intact.
© www.lfchistory.net (voor redelijk wat statistische informatie)
