Twee binnen…
… twee te gaan! Jürgen Klopp en de zijnen kunnen het bijna letterlijk aanraken. De meest legendarische status die op Anfield verwezenlijkt kan worden, ligt binnen dubbel handbereik. Ik wil het woord “q********” niet uitspreken voor het meesterwerk voltooid is, maar toch… In een enkel seizoen de vier voornaamste trofeeën winnen, het is nog nooit gebeurd over het Kanaal. League Cup en FA Cup staan al in de prijzenkast te blinken, de landstitel is mathematisch nog altijd mogelijk en in Parijs doen The Reds op 28 mei een gooi naar de 7de “European Cup”.
Ik begon aan dit stukje te denken toen ik met over mijn wangen stromende vreugdetranen Jordan Henderson op zaterdag 14 mei in Wembley de 8ste FA Cup in Liverpools geschiedenis omhoog zag steken. Dat het nog vier dagen geduurd heeft voor ik mijn laptop voor niet-professionele redenen openklapte en voor FC Socrates begon te schrijven, had een drievoudige reden:
- eerst was ik zondag bij thuiskomst nog te euforisch om mijn gedachten
op nuchtere wijze te ordenen;
- vervolgens deed West Ham ons op 15 mei een enorm plezier door
Manchester City twee punten af te snoepen;
- ten slotte wilde ik zeker zijn dat Liverpool op dinsdag 17 mei zou doen wat
absoluut nodig was op Southampton: winnen!
En zo geschiedde: met een ploeg die op maar liefst negen plaatsen gewijzigd was ten opzichte van de Cup Final boog Liverpool aan de Engelse zuidkust een vroege achterstand om in een 1–2 overwinning. Zo staan de Reds met nog één competitiewedstrijd te gaan opnieuw op een punt van City. Eén luttel punt. Na 37 competitiematchen hebben ze respectievelijk 27 en 28 matchen gewonnen. Dat is zo indrukwekkend dat de naaste achtervolger, Chelsea, zelfs niet mee op de foto — sorry, screenshot — staat.
De luis in Peps pels
In januari zag het er nochtans enigszins anders uit. Met weliswaar twee inhaalmatchen te goed had Liverpool een achterstand van veertien (14!) punten op wat toen het ongenaakbare Man City leek. Rond half maart was de kloof echter herleid tot 1 punt en had Liverpool alles in eigen handen. Alle resterende competitiewedstrijden winnen betekende met zekerheid de titel. Edoch… een van die wedstrijden was uit bij Citeh en daar mochten we aan de rust blij zijn dat het maar 2–1 voor de thuisploeg was. De “mentality monsters” van Klopp knokten zich in de tweede helft echter terug in de match (2–2) en hielden de titelstrijd zo in leven.
“Das eine Spiel nach dem anderen”, vertaalde Jürgen het alombekende mantra “one game at the time”. Niet vooruitlopen op de feiten, maar wedstrijd na wedstrijd tot in de puntjes voorbereiden. Telkens de best mogelijke selectie opstellen, op het gepaste momenten de juiste vervangingen doen. En vooral: nooit opgeven!
Het bleek een succesvolle manier van werken te zijn. Liverpool reeg de overwinningen in de vaderlandse competitie aaneen en bleef zo de druk op de City-ketel houden. Ondertussen won de club de meest prestigieuze nationale bekercompetitie ter wereld en plaatste ze zich ook nog eens voor de finale om Europa’s hoofdprijs. Je moet het maar doen.
Tellen is moeilijk te voorspellen.
Toen Liverpool op 7 mei op Anfield twee punten te grabbel gooide tegen het door Conte geïnspireerde countervoetbal van Tottenham (1–1), kreeg de hoop op een 20ste landstitel wel even een kleine dreun. Door dat puntenverlies konden de Citizens na winst in hun volgende match (de dag erop thuis tegen Newcastle) namelijk opnieuw uitlopen tot drie punten. De Scouse-zenuwen stonden meteen wat strakker gespannen. Drie punten achter met even veel matchen gespeeld zou betekenen dat:
1. City zeker nog een match moest verliezen om Liverpool enige kans te geven
om opnieuw op gelijke hoogte te komen
2. het doelpuntensaldo dan de doorslag zou geven.
0p 8 mei beten de Saoedi’s van Newcastle in de Midden-Oosten-derby met 5–0 in het zand tegen de ploeg uit de Emiraten. Een paar dagen later ontbond Kevin De Bruyne zijn duivels op Wolverhampton (vier goals in een 1–5 overwinning). Resultaat: Man City had zijn voorsprong van 3 punten én een beter doelpuntensaldo op zak (+6).
Game over then? Niet dus. Want dankzij de uitslagen op 15 en 17 mei (zie de eerste alinea) wordt alles dan toch op de laatste speeldag beslist. Daarin gaat Aston Villa, tegenwoordig onder leiding van een zekere Steven Gerrard, op bezoek in Manchester. We kunnen moeilijk verwachten dat Stevie G. zelf de voetbalschoenen nog eens zal aantrekken. Maar als de voetbalgoden even veel van romantiek houden als ondergetekende van een frisse pint Guinness, dan zorgt een ex-Liverpool-speler als Danny Ings of Coutinho voor de bevrijdende treffer. Liverpool moet thuis winnen van Wolverhampton Wanderers. Dan volstaat het dat er in het Etihad gelijkgespeeld wordt om The Reds kampioen te laten worden. We walk on, with hope in our hearts.
Vollgasfussbal in Europa
In navolging van Jürgen Klopp hou ik het voorlopig op “one game at the time” en een voorbeschouwing op de finale om de “Coupe des Clubs champions européens” hebt u dus nog te goed.
