Allez les Rouges, euh… Mauves!
Naast de roemrijke ploegen (Liverpool) en iets minder met trofeeën beladen clubs (Everton, Tranmere Rovers) biedt ook het non-league football(*) in en rond Merseyside een vrij levendige scène. Sinds dit seizoen is daar City of Liverpool FC (COLFC) bijgekomen en zeggen dat zij met een luide knal van start zijn gegaan, zou meteen het understatement van het jaar zijn.
Met een thuiswedstrijd van mijn grote liefde Liverpool FC tegen West Ham op zondagnamiddag biedt zich een uitstekende gelegenheid aan om de dag voordien een thuismatch van “The Perps” bij te wonen. Ik heb dan ook om 13 uur afgesproken met Andrew P. Baker, professor Internationale politieke economie aan de universiteit van Sheffield. Verder zal ik Dr. Baker gewoon “Andy” noemen, want hij is een goede vriend sinds jaren, maar ik noem hem toch graag eens met zijn volledige titel. Al was het maar om geruchten te ontkrachten dat de aanhang van COLFC bestaat uit langharig, werkschuw tuig of hooligans die een stadionverbod hebben voor matchen van Liverpool of Everton.
Andy heeft de Reds jaar en dag in binnen- en buitenland gevolgd, maar sinds dit seizoen gaat zijn voetbalaandacht bijna uitsluitend naar COLFC. We ontmoeten elkaar in The Globe, een van de beste traditionele Liverpool-pubs en al sinds mensenheugenis onze uitvalsbasis voor thuismatchen. Vaak ook de plaats waar menig toekomstplan in rook opgaat, omdat we traditioneel vertrekken “after the next pint”.
Voor een thuismatch van COLFC is The Globe helemaal ideaal gelegen: net aan de ingang van Central Station. Van daaruit is het nog geen kwartier met de trein naar Aintree en daar aangekomen, wandel je op tien minuten naar het Delta Taxis Stadium. De ligging van het thuisterrein is erg belangrijk als je naar the bigger picture kijkt. Zo bevestigt Andy me aan de toog.
“City of Liverpool FC is opgericht als een coöperatieve, voor fans door fans. Het is een club die zich aan de essentie van het voetbal wil houden: verankerd zijn in de lokale gemeenschap, toegankelijk voor iedereen. Het contrast met Liverpool FC kan in principe niet groter zijn. Zeker sinds de Reds in Amerikaanse handen zijn, is de club eigenlijk gewoon een product geworden. ‘A franchise’, zeggen de Yanks. Overgenomen om te herstructureren en door te verkopen aan de hoogste bieder. Er is geen connectie meer met de lokale supporter. Fysiek ligt het stadion nog in Anfield natuurlijk, maar dat is dan ook alles.”
Mijn goede vriend raakt hier een gevoelige snaar. En hij doet er nog een schepje bovenop, wanneer ik hem vraag of er toch niet veel gelijkenissen zijn tussen City of Liverpool FC en AFC Liverpool én ik opmerk dat er in een stad als Liverpool nu een extra rivaliteit is ontstaan. Naast Liverpool versus Everton op het league-niveau nu ook tussen 2 non-league clubs. Ter info: AFC Liverpool werd in 2008 opgericht door Liverpool-supporters, uit onvrede met de vorige Amerikaanse eigenaars die hun intrede op Anfield deden en is uitgegroeid tot een alternatief voor de Reds.
“AFC Liverpool moet je zien als een soortgenoot van FC United of Manchester, AFC Wimbledon en andere clubs die zijn opgericht als een reactie tegen de manier waarop de moederclub werd geleid, maar verder behouden ze dikwijls wel banden met die club”, argumenteert Dr. Baker. “City of Liverpool FC is anders. Deze club wil er zijn voor ALLE Liverpudlians, ongeacht of ze nu red or blue zijn. En daarom spelen ze ook in de kleuren van de stad (rood en blauw geeft paars), gebruiken ze een beeld van de stad in het wapen en hebben ze absoluut geen banden met Liverpool FC of Everton FC.”
En het spreekt voor zich dat het voetbal betaalbaar moet blijven voor Jan met de pet. Het ticket voor de match tegen Holker Old Boys, die ik ironisch genoeg ken van eerdere matchen tegen AFC Liverpool, kost £5. Een programma heb je voor £1. En je krijgt aan de inkom meteen te horen: “It’s 10 quid for 4 pints of Warsteiner, lads.” Nog een voordeel van dit soort voetbal: je mag drinken tijdens de match, langs de lijn nog wel.
Figuurlijk zijn we echt wel mijlenver verwijderd van the sanitised version op Anfield of waar dan ook in de Premier League. Waar je braaf op je stoeltje mag zitten, tijdens de rust een overprijsde pint in de catacomben mag drinken en verder goed moet opletten wat je zegt of doet, of een steward komt je op de vingers tikken of met een stadionverbod dreigen.
Niet zo in het Estadio Bootelio, zoals de thuishaven door de fans werd omgedoopt. Op de website van City of Liverpool FC lezen we het volgende:
Please be aware that you may hear swear words at DTS (Delta Taxis Stadium, nvdr) both from other spectators, players and coaching staff and you may also see mildly violent confrontation on the pitch itself. We appreciate that this is not what some people deem appropriate behaviour and if you are offended by bad language or if perhaps you have young children with you, whom you naturally don’t want exposed to swearing, then please make yourself known to a steward or club official and we will escort you to a quieter part of the ground.
En na enig empirisch onderzoek kan ik u melden dat dit klopt als een bus. De 483 supporters (waaronder toch zeker 8 bezoekers) die voor deze match zijn komen opdagen, maken er een aangenaam en vooral luidruchtig schouwspel van.
Vooral de fervente COLFC-thuisaanhang, The Partisans, zorgt in de met golfplaten afgewerkte staantribune voor fervent kabaal. Zijn het niet de thuisclub en eigen spelers van wie de naam wordt gescandeerd — ritmisch begeleid door luidruchtig gebonk op de golfplaten — dan worden een of meer tegenspelers op de korrel genomen. Een jonge linker vleugelspeler die er uitziet als Shaggy in de Scooby-Doo cartoons kan niet aan de bal komen of hondengejank loeit van de tribune. Waarom verbaast het me niet dat hij het sportief opneemt en het thuispubliek meermaals groet?
En voor wie het nog niet mocht weten: The Witch is dead. De in Liverpool meer dan elders gehate Thatcher heeft 3 jaar geleden het loodje gelegd en daar is men hier allesbehalve rouwig om. De erfenis van de wel erg grauwe jaren ’80 waarin Liverpool als militante stad de strijd aanging tegen het schrikbewind van de Tories weegt nog altijd heel zwaar door. Ook in de songs langs de zijlijn, dus Maggy’s in the mud valt met de regelmaat van een klok te horen.
De bestaansreden van City of Liverpool FC sluit daar ook mooi op aan. Zo lezen we op de site:
We are a socialist orientated, supporter owned football club that exists to win success on the football field for the people of Liverpool and to provide community outreach to the less fortunate people in our City.
En de match? Na een stevige pot amateurvoetbal waarbij de bal misschien wel verrassend veel over de grond werd gespeeld, hees City of Liverpool FC zich opnieuw naar de kop van de rangschikking dankzij een 6–1 overwinning.
Wie een echt matchverslag wil, raadpleegt misschien best de website van COLFC (http://www.colfc.co.uk/), want zoiets is niet meteen aan mij besteed. Tja, geef ondergetekende de kans om bier te drinken tijdens de match en laat hem lachen en zwanzen met figuren die hij kent van lang vervlogen Europese en andere verplaatsingen met de Reds … en wat er zich dan precies afspeelt op de groene grasmat is dan al gauw een wazige herinnering.
(*) In Engeland spelen 92 ploegen in de nationale reeksen, verdeeld over 4 afdelingen. Vroeger was dat simpelweg First, Second, Third and Fourth Division. Sinds de herstructurering in 1992 en de komst van het grote geld heet dat nu: Premier League, Championship, League One en League Two. Verder zijn er nog tal van reeksen, afdelingen, veelal lokaal opgedeeld en dat noemt men non-league football.
