Vamos a Madrid!
Wat een seizoen voor Liverpool FC, wat een seizoen. 97 punten, slechts 1 nederlaag in de nationale competitie, mijn Nederlandse neef verkozen tot speler van het jaar, persoonlijke prijzen voor een rist andere Reds. En als het even meezit … Europa Cup nummer zes in Madrid.
Het is al een absolute rollercoaster van een seizoen geweest en mogelijk moet het mooiste dan nog komen. Op 1 juni gaat het in de Spaanse hoofdstad om niets minder dan de absolute hoofdprijs op het oude continent: de Beker met de Grote Oren.
Hoewel de titel in de Premier League voor mij deze jaargang de absolute topprioriteit was, net als voor het overgrote deel van mijn rode vrienden vermoed ik, deze kans op eeuwige glorie mogen Jürgen Norbert Klopp en de zijnen zich niet laten ontglippen.
Liverpool is voor minstens een extra seizoen weer niet sant in eigen land, maar gaat — in tegenstelling tot zovele anderen over het Kanaal — voluit voor Europa.
Bijzonder kleine marges
Voor ik vooruitblik naar de match in het Estadio Metropolitano wil ik eerst toch nog heel even terugblikken op de ongelooflijke campagne van the Pride of Merseyside in de Premier League. Simpelweg omdat het afgelegde parkoers in de nationale competitie dit verdient.
97 punten. Zevenennegentig. Slechts twee maal in de geschiedenis van de Engelse hoogste afdeling deed een club beter. Vorig jaar Manchester City met 100 punten. En dit jaar spijtig genoeg ook Manchester City, met 98 punten.
Gezien het betere doelsaldo van City ten opzichte van Liverpool, komen de Reds dus twee luttele punten tekort om zich tot kampioen te mogen kronen. Over waar Liverpool juist die twee punten te grabbel gooide, is al veel inkt en toogspeeksel verspild. Ik gooi er graag nog wat extra virtuele druppels bovenop.
Voor supporters van Everton en Man. United is het simpel: Liverpool verspeelde de titel op Goodison Park respectievelijk Old Trafford. Zij zijn er schijnheilig van overtuigd dat de aldaar 2 gemorste punten de doorslag hebben gegeven.
Tot het einde der tijden zullen Bluenoses en Red Devils met veel hoongelach in de verf zetten dat het net tegen hen was dat de troepen van Klopp in het zand beten. Een reden te meer dus om op 1 juni in Madrid te zegevieren, dan hebben we meteen iets om hen bij wijze van antwoord om de oren te slaan.
Nu de Premier League-storm gaan liggen is en mijn langetermijngeheugen het opnieuw heeft overgenomen van het door de voetbaluitstapjes danig geteisterde kortetermijnheugen, kan ik het seizoen 2018–2019 nuchter overlopen.
En dan kom ik tot de conclusie: Manchester City nam een optie op de titel toen Liverpool tussen eind januari en begin maart 4 keer gelijk speelde.
Daar waren dus die draws op Goodison en Old Trafford bij, maar als iemand je bij de start van het seizoen zegt dat je daar een punt zal halen, dan kan je daar doorgaans mee leven. Net als met een gelijkspel uit bij ploegen als Arsenal en Chelsea. Daar teken je al wel eens voor.
Uit bij West Ham een punt halen (1–1), dat betekende dit jaar zelfs een gewonnen punt, want dit was zo ongeveer de slechtste match van Liverpool in de competitie dit seizoen. En we scoren dan nog omdat de grensrechter niet ziet dat James Milner buitenspel staat…
Dat zijn dus al 5 draws waarmee we ons enigszins kunnen verzoenen, het is die 6de die zo’n pijn doet: 1–1 thuis tegen Leicester. Op zich geen man overboord, want Leicester is weer de vertouwde goeie middenmotor. Maar…
Leicester City — bogey team
Manchester City verloor veel eerder in het seizoen zelfs thuis tegen het Crystal Palace van dinosauriër Roy Hodgson. Met datzelfde City dat de avond voordien in Newcastle in het Geordie-zand had gebeten, hadden we de kloof in Fortress Anfield die dag wat groter kunnen en waarschijnlijk moeten maken.
Nadat Liverpool 1–0 voor was gekomen, zag het er allemaal goed uit. Tot Leicester-verdediger Harry Maguire als laatste man onze diep gestuurde spits Sadio Mané foutief onderuit haalde en van scheidsrechter Martin Atkinson slechts geel kreeg in plaats van het meer dan op zijn plaats zijnde rood.
Wint Liverpool dan gegarandeerd als Leicester meer dan een helft met 10 man moet spelen? Nee, zeker niet. Het kan dan nog alle kanten uit. Maar wat wel als een paal boven water staat, is dat dezelfde Harry Maguire, slabhead voor de vrienden (omdat hij zich al wel eens met de platte hand op het voorhoofd slaat nadat hij gescoord heeft), in blessuretijd van de eerste helft dan niet de 1–1 gelijkmaker kan scoren.
Da’s nogal moeilijk vanuit de douche. Van in de kleine rechthoek is dat net iets makkelijker. Slabhead? Fucking Brexitkop, ja.
Als Naby Keita nu nog een — volgens mij althans — verdiende penalty had afgedwongen én als we die dan succesvol hadden omgezet, was het misschien 2–1 geworden. Wie weet, was het dan ook wel 2–1 gebleven en had Liverpool de kloof toen opnieuw vergroot tot 7 in plaats van 5 punten.
Wat als…?
“Als onze kat een koe was, konden we ze melken voor de stoof”, zei een wijs man ooit. Die wijze man was mijn vader zaliger. Hij zag wel over het hoofd dat we geen kat hadden. We hadden zelfs geen stoof. Maar hij had — zoals alle wijze vaders — natuurlijk overschot van gelijk.
Met “als” koop je niets. Zelfs niet op de poef. In een competitie van 38 wedstrijden draait het doorgaans niet om één enkel feit, het draait om een samenloop van omstandigheden.
Zo som ik dus zonder al te veel moeite de volgende momenten op die seizoen 2018–2019 voor Liverpool FC in een beslissende plooi hebben doen vallen. Feel free om er al dan niet in gedachten iets aan toe te voegen — of om eens uit te rekenen hoeveel puntenwinst of -verlies daar mee gepaard is gegaan, of had kunnen gaan…
- De nagenoeg altijd onzichtbare Sturridge sleept met zijn wereldgoal op Stamford Bridge tegen het scheiden van de markt een gelijkspel uit de brand. Chelsea 1 v 1 Liverpool.
- In plaats van tegen het net van Allioson Becker schiet Mahrez in de allerlaatste minuut op Anfield een penalty Stanley Park in. Liverpool 0 v 0 Man. City.
- Sadio Mané staat geen offside wanneer hij in het Londense Emirates de bal van Firmino krijgt, zijn goal wordt afgekeurd. Arsenal 1 v 1 Liverpool.
- James Milner krijgt de bal in het Olympic Stadium wanneer hij buitenspel staat. Mané werkt zijn voorzet binnen. West Ham 1 v Liverpool 1.
- De te korte armpjes van Pickford presenteren de bal op een kopbalgunstig dienblaadje voor Divock Origi. Liverpool 1 v 0 Everton, 96ste minuut.
- Kompany krijgt geen rode kaart voor een vliegende tackle op Salah, de doelpoging van Mané sterft een millimeter of twee niet over de lijn. Man. City 2 v 1 Liverpool.
- Lullige Lloris duwt een makkelijk houdbare kopbal van Salah tegen het scheenbeen van de tweede beste uit Ekeren voortgekomen voetballer. Liverpool 2 v 1 Tottenham, 93ste minuut.
Kortom: gedane zaken nemen geen keer. Volgend jaar beter. We zeggen de Premier League tot ziens tot ergens in augustus en concentreren ons nu met alle plezier, tonnen overtuiging en zo mogelijk nog meer dorst op de finale om de Beker met de Grote Oren.
Yirrup, it’s a Scouse thing.
Net zoals de stad Liverpool al sinds mensenheugnis een vreemde eend in de Engelse bijt is en als havenstad meer gericht is op Europa en de wereld aan de andere kant van de Atlantische Oceaan dan op het eigen hinterland, zo is Liverpool FC ook de enige Britse club die zichzelf de eretitel Kings of Europe mag toewijzen.
De Reds spelen in Madrid hun 14de Europese finale (Super Cups niet meegerekend). Met 5 Bekers der Landskampioenen en 3 UEFA Cups steekt Liverpool er in eigen land torenhoog bovenuit.
De enige andere club die een beetje in de buurt komt van begrijpen wat Europees voetbal echt inhoudt, is Manchester United. Ook zij hebben enig European pedigree en al redelijk wat Europese finales gespeeld.
Ga je naar Londen, dan kan je het aantal Champions League-finales (inclusief Beker der Landskampioenen) op de vingers van één hand tellen. Je hebt trouwens maar 1 luttele vinger nodig om het aantal eindzeges te tellen: Chelsea in en tegen Bayern München.
Spurs though…
Wie enig Europees succes van Tottenham wil vinden, moet terug naar de jaren ’60, ’70 en ’80. In ieder decennium wonnen ze toen een trofee: Beker der Bekerwinnaars in 1963 en Uefa Cup in 1972 en 1984. Daarna lijkt hun geschiedenis op het continent wel een beetje op het stadion van SC Veendam: De langeleegte.
Hun Europees palmares verdwijnt simpelweg in het niets in vergelijking met dat van Liverpool. En dat maakt alles net zo gevaarlijk. De Reds mogen dan misschien wel favoriet zijn voor eindwinst … niets is zeker.
Tottenham wordt dus een kwaaie klant, vrees ik. Enfin, ik ben daar redelijk van overtuigd. En ja, ik had liever Ajax gehad in de finale. Veel liever. Niet dat dit de winstkansen van de Reds had verhoogd, want ik schat de Amsterdammers ook hoog in. Maar met een finale tegen Tottenham geldt: we zijn niet bang van Spurs, maar wel bang om van hen te verliezen.
Want dat is iets dat je dan voor de rest van je Premier League-leven moet horen. Iedere keer wanneer je naar White Hart Lane gaat — en met het nieuwe stadion daar staat de uitmatch op Spurs al met stip genoteerd in mijn reisagenda voor 2019–2020.
En iedere keer wanneer Tottenham naar Anfield komt. Andersom zou het niet anders zijn natuurlijk. Stel dat Liverpool op 1 juni gewoon wint van de Noord-Londeners, dan wrijven wij dat er bij hen keer op keer eens dubbel en dik in. “Where’s your European Cups?” zal dan nog luider dan anders weergalmen.
Verlies je een finale tegen pakweg Ajax, dan doet dat pijn, maar vervolgens gaat het leven verder. Het kan nog jaren duren vooraleer we die nog eens competitief tegenkomen.
Verloren Uefa Cup-finale tegen Sevilla in Basel (2016)? Al lang verdrongen naar de diepste krochten van mijn doorzopen geheugen. Die nederlaag was trouwens toch allemaal de schuld van Moreno.
Verloren Champions League-finale tegen Milan in 2007? Zit nog verder weg dan Sevilla. Trouwens, als we met Crouch waren gestart, hadden we die gewonnen. En nog trouwenser dan trouwens, de Rossoneri zijn nog altijd niet bekomen van Istanbul, wedden…?
Beste elf dan maar?
Ik weet niet of Herr Klopp er wakker van ligt, maar ik heb er al een paar nachtjes over geslapen en het lijkt me wel duidelijk: de elf die tegen Toby en co. in het strijdperk moeten treden, zet ik zo op een bierkaartje.
Becker, Alexander-Arnold, Van Dijk, Matip, Robertson, Fabinho, Henderson, Wijnaldum, Mané, Firmino, Salah
Als iemand daarover wil discussiëren, dan doe ik dat graag aan de toog van een tapasbar in de Spaanse hoofdstad. Hier geef ik de schrijfpijp even door aan de medeauteurs van FC Socrates. Ik moet namelijk een trein naar Madrid halen.
