Vertonghen… jongen toch!!
Deja vu’s, je hebt ze ook in het voetbal. En het zijn er tegenwoordig wat te veel van het goede. Ik had dit jaar toch graag eens Tottenham zien verdergaan in de Champions League en Napoli de scudetto zien winnen. Maar dat was natuurlijk buiten dat onuitstaanbare Juventus gerekend.
La Juve NV
Ik kwam rond 18.00 uur Argentijnse tijd de huiskamer binnen en zag dat het 1–0 stond tussen Tottenham en de Oude Dame ergens in de tweede helft dus ging ik naar de keuken warm water opzetten voor de yerba mate, met toch wel een tevreden gevoel dat vandaag gerechtigheid ging zegevieren. Tottenham brengt mooi en aanvallend voetbal, kweekt eigen spelers zonder Qatarese dollars en er doen toch wel een paar erg sympathieke Belgen mee, waaronder my personal favourite (samen met il Ninja natuurlijk) Mousa Dembele. En ja, Juventus is geen voetbalploeg, maar een bedrijf. Die Allegri die aan de kant staat indicaties te geven, is voor mij geen trainer van vlees en bloed zoals Maurizio Sarri maar een CEO. Een bedrijfsleider zoals Arrigo Sacchi, Fabio Capello of Cesare Prandelli. Je ziet gewoon dat la Juve niet mág verliezen, dat staat gewoon niet in het bedrijfsplan. Dat is niet aftrekbaar van de belastingen. Juventus kan volgens de statuten alleen verliezen van ándere multinationals als Real Madrid of Bayern Munchen.
De yerba was nog maar pas in de kalebas, ik had er wat pas aangeschafte rauwe rietsuiker bijgedaan, de elektrische waterkoker stond op en lap! “Goooooooooooool, goooooooooool, goooooooool …” ik moest het weer aanhoren. De irritante commentator van ESPN schreeuwde zijn blijdschap uit omdat er een landgenoot een goal had gemaakt. Ik keek over de bar heen naar de televisie, maar wist het eigenlijk al. El Pipita Higuaín had het weer gedaan. Net als twee weken terug in Turijn. En wie stond er weer naar te kijken als een koe naar de trein? Jan Vertonghen!
Een neus voor de goal
Er viel een bal in het strafschopgebied en Gonzalo Higuaín zet er zijn buitenkant (slechte) voet tegen. Een nonchalante volley van de spits van de minivoetbal ploeg, de spreekwoordelijke dikke die een heel uur naast de goal is blijven staan, wachtend op een intikkertje. Jan, die mag je toch nooit uit het oog verliezen? OK,´t was wel het manneke van Trippier, maar dan nog. Wat is er gebeurd in Turijn? Weet je het nog, Jan? Vrije trap uit het middenveld, over het muurtje en daar stond wie? Higuaín! Bal in één tijd op zijn slof. Patat in de linkerhoek. Je stond er ook naar te kijken en begreep het niet. “Die bal moest toch nog eerst botsen vooraleer hij kon schieten?,” zag ik je denken. (voor degenen die deze schitterende goal gemist hebben)
Maar Jan, je moet toch al langer weten dat Gonzalo Higuaín het vleesgeworden opportunisme is. Dat sloft een hele match rond, af en toe schudt hij er een spurtje uit, met zijn korte beentjes onder de zware torso en als hij wordt bijgehaald, werpt hij zijn armen omhoog in teken van protest als wilde hij zeggen “het is vandaag mijn dag weer niet. En ik heb de scheids nog eens tegen ook...” Maar dan, liefst rond de 94e minuut (bij Juve duren de matchen altijd iets langer) jast hij er weer een binnen. Je kan er je klok op gelijk stellen.
Zeggen dat Higuaín, in Argentinië bekend als “el Pipita” of het Pijpke (zijn vader, ex prof Jorge, werd bij River Plate de Pijp genoemd wegens zijn opvallend ontwikkeld reukorgaan), een neus heeft voor de goal is een understatement in de orde van “Vermaelen is blessuregevoelig”. In Argentinië moeten ze hem nochtans niet, behalve dan in zijn oude club River Plate. De verwende Argentijnse voetbalfans wrijven hem nog steeds een gemiste kans aan voor open doel in de WK-finale in Brazilië. Zijn controversiële move van Napoli naar Juventus wordt beschouwd als landverraad. Napoli is tenslotte nog altijd een stukje Argentinië. Higuaín liet na de schaamteloze overstap naar Turijn (als penitentie?) zijn baard groeien, kwam nog wat kilo’s aan, hield op met lopen en begon gewoon te wandelen over het veld. Maar hij vergat niet te scoren.
Painful memories
Ik dacht dat na die knappe 2–2 van Tottenham in Turijn de Spurs het deze keer in de sjakosj hadden. Dat CB Vertonghen deze knaap in het oog ging houden en zo nodig onder de zoden zou steken, maar vooral NIET in de buurt van een bal zou laten komen. Helaas, pindakaas. Een gewaarschuwd man was er géén twee waard. De elegante Rolls Royce Vertonghen, de efficiënte opruimer Vertonghen, de goed-bij-schot-zijnde Vertonghen is ook de zelden foutloze Vertonghen. Jan is een goed geschoold Ajax-product, een gentleman. Maar geen warrior als Chiellini, een hologige zombie die uit het slagveld van Monte Cassino is opgestaan met een bebloede bajonet in de hand. No pasarán. Take no prisoners.
Die góóóóóóóóóóóóól deed me overigens pijnlijk terugdenken aan een koude juni dag in 2014 toen we met een handvol Belgen in een achterkamertje zaten van het Via Via Café in Buenos Aires (aan de voorkant zat het stampvol Argentijnen). Het spel zat vast. Tot Messi zijn toverstokje bovenhaalde en begon te dribbelen op het middenveld, de bal doorspeelde aan die andere pleinvoetballer Di María die een zondagschot probeerde. De voorzet van “de spaghetti” Di María ketste af tegen onze nummer 5: Jan Vertonghen. De bal caprioleerde naar het strafschopgebied en daar zette el Pipita zijn wreef tegen het leder. De rest is geschiedenis.
Komaan Jan, nog 100 dagen voor Rusland. Je kán het, Jan.
(extraatje voor masochisten: de video van de gooooooool tegen België)
