Waarom Club Brugge ten onder gaat aan (Preu)domme looplijnen … en Anderlecht kampioen speelt.
Voetballers, om gelukkig te zijn, of “zo fris als een konijn op de plein” (naar Robert Waseige), moeten zich op het veld ook een beetje kunnen uitleven. Zichzelf zijn. Ze willen spelen en zeker niet enkel rigide richtlijnen uitvoeren. Voetbal is geen bandwerk maar balkunst.
Wat ik zie de laatste tijd is veel gepuf en gezwoeg van spelers die zich moeten houden aan “het systeem”. Het “zekerheden inbouwen”. De “looplijnen”.
Peperdure big data analyse systemen kleuren de lijntjes van het hedendaags voetbal. Alles gaat goed als je wint, maar het is pure Modern Times als dat even niet meer wil lukken. Dan worden spelers er gek van. Ze gaan net iets sneller op elkaar beginnen schelden. De teamgeist verdampt. De coach wordt nijdig, snauwt meer spelers af. Die hebben sneller kwaaltjes, faalangst, gebrek aan vertrouwen en verkrampen. Zo verliezen ze hun enige houvast in voetbal: het innerlijk sjotplezier… en dan wordt winnen steeds moeilijker, wat het Modern Times-gehalte weer heviger maakt. Het is de neerwaartse spiraal van hedendaags technovoetbal.
Da’s waarom Club Brugge dit seizoen geen kampioen meer wordt. Het is op. De neerwaartse spiraal is ingezet. Elke keer als Preud’homme hen zegt waar ze moeten lopen en wat ze fout doen, zie je de kopjes weer wat lager hangen. De mot zit er in.
Bij Anderlecht — mijn club — zit dat helemaal anders. Iedere oplettende fan kan zien dat er bij Anderlecht van systeem weinig sprake is. Looplijnen? Amper te zien. Taktisch vernuft. Nope. Bij Anderlecht is het een soep.
Ik heb dit seizoen nog niet één match gezien waarin Ivan Obradović zijn rechtstreekse tegenstander niet poort. Tenzij hij er zelf weddenschappen op afsluit — niet helemaal uit de lucht gegrepen bij paars-wit — is er maar één verklaring voor: plezier in ‘t sjotten. Laconiek voetbal.
Nog een voorbeeld: Hanni. Afgaand op zijn verdedigend werk vraag je je af waarom die de aanvoerdersband nog mag dragen. Dat was nog duidelijk te zien toen hij afgelopen weekend Foket een paar keer liet lopen. Hanni die kijkt gewoon de andere kant uit. Verdedigen is niet zijn idee van plezier. En Weiler? Die geeft geen kik. Kan je je zoiets voorstellen bij Preud’homme? Zo’n speler schopt het bij Club hoogstens tot ballenraper.
Intussen staat Anderlecht los aan kop. Ja, ze spelen soms echt kakmatchen, niemand ontkent dat. Maar als ze zich amuseren, dan amuseren ze zich rot en komt het beste voetbal in hun naar boven.
En daar hebben looplijnfreaks écht geen antwoord op.
Enfin, ‘t is een gedacht als een ander. Ket, we zullen wel zien.
