Wat is dat nu, een echte Antwerpsupporter?
Ik heb het nooit echt begrepen. Dat onderscheid tussen ‘echte’ supporters en de rest, waarbij de ‘echte’ supporter neerkijkt op die andere. Een fenomeen dat je vroeger ook wel eens tegenkwam, maar tegenwoordig vaker ziet opduiken op social media, supportersfora en bij discussies tussen supporters. Tot op de tribune toe.
Onder Antwerp-supporters (de echte en de niet-echte) woedt de discussie tegenwoordig duchtig. Recente aanleiding is de aanstelling van John Bico en het protest dat daartegen is ontstaan. Afgelopen zondag speelde onze Great Old om 12u30 (wie bedenkt dat aanvangsuur?) tegen Tubeke. En vooraf was er via Facebook opgeroepen om in de 80e minuut de tribunes te verlaten. Een zogenaamde Walk Out.
Een nobel initiatief, mijns inziens. Nee, het zal Patrick Decuyper niet plots tot inkeer doen komen en hij zal Bico daardoor niet aan de deur zetten. Maar je laat als supporter wel zien dat je er niet mee akkoord bent dat één van de meest louche figuren uit het Belgische voetbal de lijnen komt uitzetten op je club. En die supporter mag best wat meer gehoord worden, volgens mij. Tot in het bestuur toe, maar dat is voer voor een andere discussie.
Nu, Antwerp stond in de 80e minuut 2–0 voor. Niet met sprankelend voetbal, maar na een dramatische competitiestart zijn we met drie punten al lang blij. En dan kwam de fel bediscussieerde walk out. Mijn vrienden met wie ik steevast op tribune twee zit, wilden niet mee (‘Wat haalt het uit?’), maar ik stond resoluut op. Samen met in totaal nog een honderdtal fans.
En toen kwam het. Ik kan niet zeggen dat ik het niet verwacht had. Maar ik had wel gehoopt dat het uit zou blijven. ‘En laat je ploeg maar in de steek’, rolde over de tribune. Op tribune 3 kregen er enkelen zelfs ‘Ratten buiten’ naar hun hoofd geslingerd. Veel pijnlijker kan het voor een Antwerpsupporter niet worden.
En dat brengt me bij dat punt over die ‘echte’ en ‘niet-echte’ supporters. Vooraf hadden tegenstanders van die Walk Out het ook al zo verwoord: ‘Een echte supporter steunt zijn club altijd’. Maar wat is dat dan, een echte supporter? En wanneer mag je je zo noemen? Wanneer je andere — zogezegd slechte — supporters uitjouwt? Wanneer je kritiekloos elke beslissing van het clubbestuur slikt? Wanneer je elke wedstrijd trouw in de tribunes zit? Of wanneer je elk liedje uit volle borst meezingt?
Nochtans ken ik heel wat ‘echte’ Antwerp-supporters die niet elke week op de Bosuil zitten. En zag ik heel wat ‘echte’ Antwerp-supporters die afgelopen zondag tien minuten voor affluiten naar beneden stapten.
Écht supporterschap draait volgens mij niet om het aantal streepjes dat je mag afvinken op je seizoenkaart of om het geld dat je achterlaat aan merchandising en/of bier. Of om welk ander criterium ook. Echt supporterschap gaat om een gevoel, waarvan jij wéét dat je het hebt. En waarover anderen niet kunnen oordelen.
Een echte supporter is iemand die van dichtbij of veraf meeleeft met zijn club. Die — of het nu een hele week is of alleen even wanneer hij de uitslag hoort — baalt wanneer zijn club hem meer dan hem lief is punten heeft laten liggen. Iemand die elke week reikhalzend uitkijkt naar zijn wekelijkse uitje naar de voetbal, maar even goed iemand die elke zondagavond naar ATV zapt om een samenvatting te bekijken die op Sporza of Stadion niet te vinden is. Of iemand die op zondagmiddag vanaf 12u30 op een familiefeest voortdurend Livescore checkt om virtueel geen doelpunt te missen.
Dat is een kind dat misschien nog te jong is om te snappen wat voetbal écht is, maar op basis van vriendjes of familie wel al lang heeft uitgemaakt dat rood-wit zijn favoriete kleurencombinatie is. Voor altijd. Dat is een oudere die tegenwoordig slecht te been is, maar ‘s maandags wel in de sportkatern op zoek gaat naar tweede klasse (excuus: 1B).
Echt supporterschap is een gevoel. Het gevoel dat je met tienduizenden anderen, met een veelvoud van meningen, toch dat ene ding gemeen hebt. De liefde voor je club. En hoe je dat gevoel ook invult, je deel uitmaakt van de Antwerp-community.
En ja, de ene kan het na bijna twee decennia van malafide figuren die om de zoveel tijd de revue passeren, niet langer slikken dat er nog maar eens eentje in dat rijtje plaatsneemt. En maakt zich zorgen om de toekomst. Die supporter wil dat er eindelijk eens naar de fans wordt geluisterd. Heeft er genoeg van dat de supporters niet alleen goed zijn om tweewekelijks heel wat geld in het laatje te brengen, maar wil ook dat hij gehoord wordt. Want Antwerp is ook zijn club.
En de andere is gewoon blij dat er gewonnen wordt, dat er een nieuwe wind waait en leeft op hoop. Voor de zoveelste keer, maar niets is beter dan hoop, toch? Die supporter heeft misschien ook zijn twijfels bij Bico, maar ziet de nieuwe wind die nu al een tijdlang waait op de Bosuil en wil gewoon plezier beleven aan het voetbal. Nu dat dat eindelijk nog eens kan.
En allebei zijn ze ‘echte supporters’. Want het is niet aan de ene of de andere om daarover te oordelen. Dat doet ieder zelf wel.
