Een open brief aan dr. Christine Blasey Ford

Vorige week stond dr. Christine Blasey Ford oog in oog met Brett Kavanaugh, de jongen die haar in hun schooltijd aanrandde en in de running was voor rechter in het Amerikaanse Hooggerechtshof. Ford deed haar verhaal met bijna bovenmenselijke kalmte en gratie, maar de hele zitting was een belachelijk vertoon van mannelijke superioriteit. Nu uiteindelijk blijkt dat Brett Kavanaugh, ondanks alles, toch gewoon in het Hooggerechtshof gestemd wordt, is het tijd voor een open brief aan Christine.

Christine, waar begin ik?

Welke woorden zijn nog niet gebruikt om de schrijnende oneerlijkheid te beschrijven waar jij mee geconfronteerd werd?

Wat valt er nog meer te zeggen over hoe je de meest traumatische gebeurtenis van je leven in pijnlijk detail moest herbeleven voor de ogen van een horde ongelovigen die stuk voor stuk wit, oud, conservatief, en dik bevriend zijn met je aanvaller?

Je stond er, een intelligente vrouw, recht in haar schoenen, kwetsbaar maar sterk als een oermoeder. Je nam de eed, zwoer plechtig om de gehele waarheid en niets dan de waarheid te zeggen, en dat deed je met zoveel elegantie dat we allemaal, vrouwen en meisjes overal ter wereld, zo trots op je waren.

Even leek je de stem van ons allemaal, van alle verhalen die we zelf zo diep in onszelf hebben weggestopt, van alle keren dat we zwegen uit schaamte of “omdat het nu eenmaal zo hoorde”. Je sprak, je stem vulde de zaal, je vertelde je verhaal, en je deed het ongelooflijk.

Dat kon niet gezegd worden van je aanrander, Brett Kavanaugh, die weinig meer uitbracht dan “ik hou van bier” en zichzelf portretteerde als een verwend rijkeluiszoontje dat in z’n hele leven makkelijk op z’n privileges had geteerd. Hij was je absolute tegenpool — naast al jouw kalmte en elegantie bracht hij enkel misplaatste woede en een kinderachtige drift met zich mee.

We geloven je, Christine. We hebben sowieso de neiging om vrouwen te geloven, want dit zijn geen dingen waar je makkelijk over liegt (bovendien — waarom zou je?), en ook in België zijn de statistieken over seksueel overschrijdend gedrag alarmerend — kijk de cijfers er gerust op na.

Maar als je de hoorzitting zag, hoe Brett Kavanaugh tekeer ging als een opstandige kleuter die op kattenkwaad betrapt was, terwijl jij zelfs tijdens het graven in je trauma gracieus en kalm bleef — iedereen met z’n verstand op de juiste plek kon zien hoe de kaarten lagen. Jammer alleen dat de mensen die over het verdict besloten niet aan die laatste categorie beantwoordden.

Dit zei je over je getuigenis:

“Eens hij geselecteerd was en het leek dat hij populair was en het zeker zou halen, berekende ik elke dag de risico’s en voordelen voor mij om te getuigen, en ik vroeg me af of ik niet gewoon voor een trein zou springen die toch al op weg was naar z’n bestemming, en persoonlijk vernietigd zou worden.”

Je wist dat het risico er was dat jouw hartverscheurende getuigenis niets zou uitmaken. Dat je de grootste vernedering van je leven live zou herbeleven voor de ogen van de hele wereld, en dat je zou moeten zien hoe de man die je lichaam en leven van je stal de hemel in werd geprezen als een halfgod. En toch deed je het. Toch besloot je een stem te zijn voor al die stemloze meisjes overal ter wereld, die hoopten op jouw triomf en zijn veroordeling. Er zijn geen grenzen aan jouw kracht.

Nu zijn onze harten gebroken, want ze geloofden je niet. Of erger: als ze je wél geloofden, kon het hun niet schelen wat er met je gebeurde. Voor die mannen aan de macht is een vrouw nog steeds geen volwaardige persoon, en is het belangrijker dat een slechte man in een machtige positie kan komen, dan dat een goede vrouw rechtvaardigheid krijgt.

Je verdient rechtvaardigheid. Je verdient rust en vrede. Je verdient dit niet.