Baby Driver
Een choreografie van auto achtervolgingen en actiescènes op de beat van de muziek
All you need is one killer track.
Ik las in een interview dat Edgar Wright het idee had voor Baby Driver toen hij 21 was. Ondertussen is hij 43 en na zijn ontslag bij Ant-man kreeg hij nu toch de kans om zijn grote droom waar te maken: een achtervolgings-film die drijft op muziek. Wat hij op het scherm tovert, is ongezien. De humor, die de meeste films van Wright typeert, is ook hier overvloedig aanwezig en zijn specialiteit (het monteren) is van een ongezien hoog niveau. Een film die je moet gezien hebben.
Het verleden laat niet los
Baby (zo noemt hij zichzelf toch) is chauffeur van een misdaadbende onder leiding van Doc (Kevin Spacey). Hij blijkt één van de beste chauffeurs te zijn die Doc ooit kende en is dan ook de enige die altijd in zijn team zit. Voor iedere job stelt Doc een ander team samen. Blijkbaar doet Baby dit met tegenzin, maar hij kan er niet onderuit omdat hij ooit een buit stal van Doc. Werken voor hem is een vorm van terugbetaling. Hij kijkt dan ook enorm uit naar het moment waarop zijn laatste job erop zit en hij de bende mag verlaten. Als hij verliefd wordt op Debora wordt die wens alleen maar groter. Als die laatste job eraan komt, gaat hij nadien vieren met zijn doofstomme peetvader Joe. Zijn verleden haalt hem echter algauw in als Doc opnieuw contact opneemt voor nog een laatste klus…
Vernieuwend en verfrissend
De eerste beelden komen tevoorschijn op de tonen van Bellbottoms van The Jon Spencer Blues Explosion. Wat volgt, is een ingenieus op de tonen van de muziek gemonteerde actiescène waarbij een bankoverval naadloos overgaat in een spectaculaire auto achtervolging. Dit gaat over in Baby die vier koffies gaat halen, dansend op Harlem Shuffle. Van een meesterlijk begin gesproken. Niet veel later zien we een briefing door de ogen van Baby, die het hele gesprek door luistert naar Unsquare Dance van Dave Brubeck. Nog wat later zijn we getuige van een shootout waarbij de wapens knallen op het ritme van Tequila van The Champs. Zelfs het spelen met bankbiljetten of de piep als de lift opent, gebeurt op het ritme van de muziek. De manier waarop deze film in beeld gezet is, maakt dit tot één van de meest vernieuwende en verfrissende films van het jaar tot nu toe.
Charisma en klasbakken
Elgort bewijst, na The fault in our stars en Divergent, dat hij over genoeg charisma beschikt om zich staande te houden naast klasbakken als Spacey, Foxx en Hamm. Spacey en Foxx zijn heerlijke slechteriken. Spacey speelt op weergaloze wijze de rol van op het eerste gezicht sympathieke slechterik, terwijl Foxx perfect is als ‘the man you love to hate’. De acteerprestaties zijn voldoende aangedikt om plezant te blijven en zichzelf niet te au sérieux te nemen. Dat het verhaal halverwege wat stokt en naar het einde toe verzandt in een doordeweekse actiefilm, vergeven we Wright, want de manier waarop hij de film tot leven brengt, gecombineerd met de knappe acteerprestaties, maakt dat dit één van de verrassingen mag genoemd worden van dit filmjaar.
Regie: Edgar Wright
Met: Ansel Elgort, Lily James, Kevin Spacey, Jamie Foxx, Jon Hamm, Eliza Gonzalez, Jon Bernthal & Flea
