Biloxi Blues
Met de trein naar Biloxi
In 1988 was ik 19. Veel van de wereld had ik nog niet gezien. Het enige wat ik kende, was hetgeen ik wekelijks in de bioscoop zag. In die periode had ik dan ook alle films gezien die in de toenmalige Pentascoop te Kortrijk speelden. Eén van die films was Biloxi Blues, een komedie van Neil Simon over een groepje jonge soldaten dat, aan de vooravond van WO II, naar een opleidingskamp moet in Biloxi, Mississippi. Daar worden ze getergd door de sadistische sergeant Toomey (een leuke rol voor Christopher Walken). Jaren later lazen we dit stuk met de leesclub van Klakkeboem. Ik zag hier meteen iets in, hier was iets mee te doen. Alleen heb je een zestal jonge snaken nodig en die hadden we toen niet. Die hebben we nu wel en dus mocht ik dit jaar eindelijk ‘mijn’ stuk regisseren…
En daar sta je dan: je hebt een stuk, een bende enthousiaste jongelingen en een ervaren rot. Hoe begin je hieraan? Eerst een concept uitwerken dan maar. Ik kies voor een authentiek maar wel zeer sober decor. We zien zes bedden in een barak (wat houten plankjes tegen de achterwand) en daar blijft het bij. De acteurs/actrices zijn gekleed in authentieke kledij uit de jaren ’40 en ook de attributen komen zoveel mogelijk uit die tijd.
Het eerste wat ik vaststel, is dat jonge mensen niet meer zo bereid zijn om 3 maanden van hun leven enkel en alleen te wijten aan theater. Waar wij ons vroeger bijzonder schuldig voelden als we eens niet konden aanwezig zijn op een repetitie, lijkt dat nu allemaal veel makkelijker te passeren. Dat zorgt er natuurlijk voor dat het opmaken van een repetitieschema niet altijd van een leien dakje loopt. Ik veroordeel hier niemand, het is een vaststelling, iets waar wij als vereniging moeten leren mee omgaan.
Wat niet veranderd is, is het onvoorstelbaar enthousiasme van de jeugdige spelers. Stuk voor stuk bijten ze zich vast in hun rol en geven zich voor de volle 100%. Ze denken mee en geven vaak ongezouten hun mening. Ik was dan ook vrij tevreden over de discipline tijdens de repetities. Achter scène tijdens de voorstellingen was die, van horen zeggen, af en toe wat zoek. Daar heb je natuurlijk als regisseur weinig controle over, zeker als je vastzit naast de techniek in een voor de rest overvolle zaal.
Globaal genomen ben ik zeer tevreden over hetgeen ik te zien kreeg. Dankzij Willy en William zag het decor er alweer fantastisch uit. Bryan zorgde voor een mooie en sfeervolle belichting, op een scène die bijna niet uit te lichten valt, en Johan creëerde een passende soundtrack. Een aantal acteurs overtrof zichzelf waardoor elk personage heel mooi tot zijn recht kwam. Dat alles samen maakt dat ik met heel veel trots terugblik op de creatie van mijn ‘droomproject’. En dat er dan wat mensen zijn die dit niet echt smaakten, neem ik er graag bij. Des goûts et des couleurs, weet je wel…
