De controleur controleert de controleur
ZWINS, een droom die uitkomt
Terwijl ik door mijn hoofdtelefoon de recentste single hoor van Marco Borsato (geloof me, u mist heel weinig als u hem nog niet gehoord heeft), moet ik onvermijdelijk terugdenken aan ‘s mans grootste hit ooit: ‘De meeste dromen zijn bedrog’. Na dit ZWINS-avontuur kan ik u echter met zekerheid bevestigen dat dat helemaal niet waar is. Dit was voor mij een droom die uitkwam. Ik had als kind en als jonge volwassene drie grote dromen en met ZWINS is de tweede uitgekomen, met name ooit eens meespelen in een professionele theaterproductie (check!). (nvdr. de eerste was diepzeeduiken in een visrijke zee (check!) en de derde… mja… ooit eens meespelen in een professionele film).
Marcelleke
Toen Tom Ternest mij een dik jaar geleden contacteerde met de vraag of wij met Klakkeboem wilden meewerken aan deze productie, heb ik niet lang getwijfeld, ondanks dat ik toen al wist dat dit een verschrikkelijk drukke periode zou worden. Bij de vereniging vond ik nog enkele enthousiastelingen en voor ik het goed en wel besef, sta ik een dik jaar later in mijn ‘marcelleke’ te bevriezen op de weide van Hoeve Ten Rooden Duifhuize in Sint-Denijs. En ik zou het verdorie voor geen geld ter wereld willen missen. Het is nochtans een helse periode. Op drie weken tijd wordt de productie gemaakt. De definitieve tekst is pas helemaal klaar de dag voor de première en bij iedere repetitie worden wij gevraagd om hier en daar toch nog eens iets anders te proberen. Dit terwijl we er net een dag werk op hebben zitten en elke minuut vrije tijd steken in het studeren van onze tekst. Eerlijk, na de repetitie op maandagavond (de maandag van de week waarop het vrijdag première is) ga ik naar huis met een gevoel van: ‘Dit komt niet goed…’. Maar uiteindelijk halen we de première en valt ons een staande ovatie te beurt. Wat een opluchting is dat. Ik kan bovendien letterlijk dit warm applaus gebruiken want ik heb net anderhalf uur kou geleden in de regen in mijn, jawel, marcelleke.
Controle
Straks gaan we nog op tournée en omdat dat voor een werkende mens een helse opdracht is, wordt besloten om de rol van controleur Dirk door twee acteurs te laten spelen: Vincent en ikzelf. Daardoor hebben wij het geluk dat we zelf eens kunnen genieten van de voorstelling. De tweede voorstelling is Vincent aan de beurt. Ik trek een dikke trui en een dikke jas aan en zet mij in de tjokvolle tribune. Tom Ternest, regisseur van dienst, legt als een soort voice-over uit dat wat we gaan te zien krijgen gebaseerd is op echte feiten, op vertelsels van echte mensen. De begintune knalt door de boxen en daar komt Janne Desmet aangelopen over de weidse weide. Vincent en Kris (die de papa speelt) zitten in de koude te wachten en deze rollercoaster van een voorstelling begint. De actrices spelen de pannen van het dak. Janne Desmet en Lien De Graeve laten zich allebei van hun beste kant zien, maar zonder de fantastische prestaties van zowel Kris als Vincent zou je geen voorstelling hebben. Zij zijn de aangevers van dienst en palmen af en toe zelf eens de scène in (het leed van de controleur, de vliegenmepper-scène van de papa, enz.). Af en toe is Chasse-patate (het meesterwerk van studio ORKA, waarin niet toevallig ook Janne Desmet mocht opdraven) niet veraf, maar toch is dit een compleet andere voorstelling, alleen al omwille van het onderwerp dat aangesneden wordt. In het begin zet de humor de toon, maar geleidelijk aan neemt het drama de bovenhand als we zien hoe Katrien (Desmet) haar uiterste best doet om haar hoofd boven water te houden in een almaar moeilijker wordende boerenstiel en hoe Veerle (De Graeve) alle moeite van de wereld doet om haar zus te helpen. De epiloog met het interview was wellicht niet nodig geweest, maar doet voor de rest weinig af van een mooie voorstelling. Alleen is de vraag of ik dit wel mag schrijven, want morgen sta ik daar zelf weer kou te lijden en zit Vincent wellicht in het publiek.
De ZWINS
Nog een klein woordje van dank aan de overige mensen van Klakkeboem en Deugd en Vreugd Heestert. Zij spelen de ‘zwins’, de varkens van Katrien. Dit zorgt bij momenten voor hallucinant mooie beelden, maar vraagt langs de andere kant heel veel van deze moedige bende. Zij zwoegen zich uit de naad om het decor af te breken en lijden evenveel kou als de sprekende rollen. Chapeau daarvoor en nog eens een dikke proficiat aan hen allemaal!
P.S.: ondertussen hebben we er ook een heel aantal zaalvoorstellingen op zitten, waar het publiek quasi even enthousiast op reageerde als op de buitenvoorstellingen…
