De doodskopvlinder
Butterfly, fly away…
Na Veronica’s kamer (Deugd en Vreugd Heestert), Wachten en andere heldendaden (TG InTeam) en Biloxi blues (Klakkeboem), was deze De doodskopvlinder (Spiegeltheater Roeselare) reeds mijn vierde regie op rij. Vreemd eigenlijk, vooral als je weet dat ik het meestal niet nalaat om te verkondigen dat ik zo mogelijk nog liever acteer. Langs de andere kant kan een regie ook heel veel voldoening schenken. En dat was bij het Spiegeltheater uiteindelijk wel het geval.
Als een gezelschap met de reputatie van het Spiegeltheater vraagt om te regisseren, dan sla je dat als regisseur niet af. De afstand (30 minuten heen en 30 terug) baarde me aanvankelijk wel wat zorgen, maar het samenrijden met Johan en Nele maakte dat draaglijk. Het Spiegeltheater had mij namelijk gevraagd of ik nog twee acteurs kende die konden/wilden meespelen. Van de andere twee acteurs kende ik enkel Jo, een hele lieve en aimabele man, en Annemie leerde ik al heel snel kennen als een gedreven en gemotiveerde actrice.
De repetities verliepen vrij vlot en al vlug waren de teksten gekend. Het is natuurlijk een groot voordeel om als regisseur te mogen werken met dergelijk getalenteerd ensemble en telkens maar met twee of maximum drie mensen tegelijk. Ook met de techniekers Henk en Eric klikte het bijzonder goed. Naar het einde toe kwamen natuurlijk de gebruikelijke twijfels: is de aanpak niet té sober? Wordt er luid genoeg gepraat? Is het te donker op scène? Is het voor een publiek duidelijk genoeg dat er flashbacks zijn? Het hielp ook niet dat ik de eerste drie dagen van de generale week noodgedwongen naar Barcelona moest voor mijn job. Uiteindelijk was ik heel tevreden over het resultaat. En de acteurs en de mensen van het Spiegeltheater ook. Wat het publiek er uiteindelijk van vond, vraagt u. Daar ga ik mij niet over uitspreken. Misschien kan u het hen zelf eens vragen 😉?
