De Loods
Waarom?
Film is de leugen van het leven en de waarheid van de droom
Waarom? is de titel van één van onze vorige films, maar dit stukje gaat niet over Waarom? maar over het waarom van films maken. Waarom maken wij filmpjes? Dat vraag ik mij soms af. Je steekt er maanden werk in en uiteindelijk krijg je er maar heel weinig voor terug. Pas op, de appreciatie die je krijgt, doet deugd. Echt waar. Niets zo egostrelend als mensen die naar je toe komen en zeggen : “Ik heb echt genoten van je film! Schitterend!”. Maar dat is het dan ook. Geld verdien je er niet mee en eeuwige roem ook al niet. Waarom dan toch? Welnu, ik heb een paar redenen gevonden. En die zal ik toelichten aan de hand van het ontstaansproces van De Loods.
Om het creatieve proces
Iemand zoals ik die graag creatief bezig is en die met allerlei verhalen in zijn hoofd zit, wil daar vroeg of laat wel eens iets mee doen. Waarom anders die verhalen verzinnen. Met De Loods was het niet anders. Een drietal jaar geleden zat ik met vrouwlief Griet op restaurant. Een paar dagen daarvoor hadden wij Rundskop gezien en die film inspireerde mij om De Loods te schrijven. Ook Stand By Me was een inspiratiebron. En uiteindelijk ook Mud, hoewel we die film pas veel later zagen. Ik vertelde mijn idee aan Griet en zij was meteen dolenthousiast (wat zeker niet altijd het geval is). Ik legde mijn idee voor aan nog een aantal mensen. Iedereen was toch redelijk enthousiast. Dus schreef ik de synopsis uit en nadien het filmscript. Ik liet dit lezen door Marc Desmet, een goeie vriend en collega-filmmaker. Ook hij was enthousiast. Hij wilde het project zelf in handen nemen en ging ermee aan de slag. Aangezien hij niet echt de tijd vond om te starten, nam ik terug over en verzamelde een team waarmee we konden beginnen. Nu nog het storyboard uitwerken, een plezant en bijna onmisbaar onderdeel om tot een goeie film te komen, en we konden aan de slag. Ook op de set kun je creatief te werk gaan. Het storyboard moet grosso modo gevolgd worden, anders kan een en ander nogal uit de hand lopen, maar er kan en moet ook af en toe van afgeweken worden om die ene shot nog mooier te krijgen dan jij hem oorspronkelijk in gedachten had.
Om het team
Om een speelfilm te maken, heb je een team nodig. En bij het verzamelen van dat team, ga je omzichtig te werk. Je zoekt goeie mensen, maar ook mensen bij wie je graag toeft. En ook dat is één van de redenen waarom wij filmpjes maken. Om de teamgeest die ontstaat tijdens die opnamedagen. Hoe vermoeiend het soms ook is, de voldoening is des te groter als er weer eens een scène ingeblikt is. De crew zag er als volgt uit : Ronny stond in voor regie, beeldregie, belichting en montage ; Marc nam het camerawerk voor zijn rekening ; Jurgen zorgde voor klank en hielp bij de belichting. Dennie was erbij als maker van “the making of”, clapper, sfeerman, wakkerhouder, enz. We werken met een aantal vaste acteurs : mijn vrouw Griet, goeie vriend Vincent en ikzelf. Voor de kinderen deden we beroep op de dochter van Griet, Laurie, en Bieke hielp ons bij de zoektocht naar de jongetjes. Dat werden uiteindelijk Joppe en Siemen. Zoals je ziet, een vrij uitgebreide crew. Samen werk je aan een project, een film. En, zoals het hoort bij elke hobby, op de set wordt ook wel wat plezier gemaakt. Maar er wordt vooral hard gewerkt met een goeie groep vol toffe, aangename mensen.
Om het resultaat
Na heel dit proces begint de postproductie. Eerst en vooral de montage, die Ronny voor zijn rekening nam. Ik reed een paar keer over en weer naar Wingene om mijn input te geven en Ronny deed een fantastische job met de montage en de sonorisatie. Het is moeilijk uit te leggen welke voldoening het geeft om je film te zien groeien. Ooit vertelde ik mijn idee aan Griet, ergens op restaurant, en nu, drie jaar later, zie je dat idee voor je op film. Schitterend! Je kind is geboren. Trots ben je sowieso, wat anderen ook gaan zeggen van je film. Dit is het kind waar je al jaren naar verlangt en dat je met een fantastisch team verwekt hebt. En mocht het hiermee gedaan zijn, dan zou ik het wellicht nog blijven doen. Alles wat hierachter komt, is mooi meegenomen. Eerst en vooral het clubfestival, waar je film geschenen wordt voor een 300-tal toeschouwers. Als die mensen achteraf komen zeggen dat ze het mooi vonden, dan doet dat verschrikkelijk veel deugd. Zo’n festival is meestal ook een wedstrijd met een jury. Als ook die jury dan nog bijzonder lovend is over je kind, dan doet dat nog meer deugd. Ze gaven ons 82,4 (GOUD), een schitterende score waarmee we meteen ook laureaat werden van het festival. Eigenlijk kan het al bijna niet meer stuk. 300 mensen zagen de film en we gaan naar de provinciale wedstrijd van WEVAC. Hopelijk hebben ze ook hier een goeie opkomst en dan…
En om al die redenen maken wij films. Om het proces, om de vriendschap (van je crew, de cast, de mensen van Impuls, enz.), om het resultaat, om de voldoening, … Redenen te over dus. En daarom gaan we verder. Nieuwe ideeën rijpen ondertussen in mijn hoofd en volgend jaar komen we wellicht opnieuw naar buiten met onze volgende productie.
