Diplodocus Deks

Diplodocus Deks

(Tom Lanoye)

door Zwevegems Teater

Regie : Dirk Crommelinck

Spel : Mieke Vanoverberghe, Judith Remmerie, Darline Vanneste, Stefan Vancraeynest, Bart Opsomer, Jef Depaepe, Stoffel Van Boeckxsel, Vincent Vanhoutteghem en Magda Callens

:-D :-D :-) :-(

Geen gronden zijn rijker dan de onze. Niet aan percelen, klaar voor bouw of pacht. Niet aan petroleum of mineralen. Maar aan memorie. Aan bestaansbewijzen van wie dit stukske korst hebben bewoond alvorens er ook zelf in te verdwijnen. En lijk de lichtmatroos vermoedt geen wandelaar onder zijn voeten dat diepe duizelingwekkende heelal waar schatten wachten. Sombere geheimen. Wormen. En hier en daar een oude bom.

Het rustige leventje van een aantal dorpsbewoners van een klein dorpje ergens in de Vlaamse Ardennen wordt verstoord wanneer een amateur-archeoloog een kaakbeen opgraaft van een Diplodocus. Een louche zakenman doet zijn intrede en stelt voor om van het dorpje een soort dinosauruspark te maken. Dit zorgt voor de nodige spanningen in het anders zo vredige dorpje …

Bij het binnenkomen van de zaal worden we geconfronteerd met een kitscherig decor dat eigenlijk een soort Vlaamse Kermis moet voorstellen. We maken kennis met de bewoners en die lijken allemaal een vijs te kort te hebben of het scheelt toch niet veel. In eerste instantie worden we wat overdonderd door wat zich op scène afspeelt, maar al vanaf de tweede scène wordt het duidelijk : het stuk wordt van achter naar voor gespeeld. En dat is dan ook een serieuze meerwaarde voor deze productie. Langzaam maar zeker wordt duidelijk waarom de personages doen wat ze doen en geleidelijk aan komen we te weten wat voor al die commotie zorgt binnen deze dorpsgemeenschap. Een heel leuk concept en het werkt ook.

Ondanks het goeie spel van een aantal acteurs, waaronder Steven Herbots, Saïd Matthyssen en Luc Brouwers, en de grappige intermezzi van onder ander Rob De Wulf, kon het stuk mij voor de pauze maar matig boeien. En dit had vooral te maken met de inhoud van het stuk, die niet boeiend genoeg was om mijn aandacht vast houden, maar ook met het feit dat bepaalde stukken een onafgewerkte indruk nalieten. De regisseur koos opzettelijk voor een klein speelvlak, maar dat speelde de acteurs heel vaak parten waardoor ze elkaar bij momenten soms bijna letterlijk builen liepen. Ook het vele geïmproviseer leidde heel vaak de aandacht af van de essentie van het stuk, met name de tekst. Gelukkig werd het stuk heel wat boeiender na de pauze, waardoor het nu wel genieten was. Zo kregen we een plezante zatte scène en een hilarische vergadering waarin Saïd zijn bedoeling duidelijk maakte. Een creatie met twee gezichten dus, maar waar het spelplezier duidelijk van afdroop. Dat kon je zo van de gezichten van de zich zichtbaar amuserende acteurs aflezen.