Duivelsengel
Aron Wade ontbindt zijn duivels… en hoe!
Dennis Potter (1935–1994) is vooral bekend van zijn televisiedrama’s. Zijn bekendste reeks is ongetwijfeld The singing detective (1986). Ook Duivelsengel (Brimstone and treacle) werd oorspronkelijk gecreëerd voor televisie. De BBC vond de film (met Sting in de hoofdrol) echter te controversieel en weigerde hem uit te zenden. Daarop besloot Potter om er een theaterbewerking van te maken. Het werd, samen met Heuvels van blauw (Blue remembered hills) één van zijn meest gespeelde stukken. Na Skylight gaat Mémoire Perdue met dit stuk aan de slag. Nick Delafontaine regisseert en Aron Wade speelt één van zijn beste rollen ooit.
Geïsoleerd van de buitenwereld
In Duivelsengel staat de familie Broex centraal. Sinds het ongeval van hun enige dochter is het gezin compleet ontwricht. Caroline is verlamd en vereist constante zorg. Haar moeder geeft de hoop niet op, maar haar vader is volledig verbitterd en vlucht in zijn werk. Naast zijn werk wil hij nergens naartoe, waardoor het gezin steeds meer geïsoleerd raakt van de buitenwereld. Hoewel hij het nooit uitspreekt, geeft hij onrechtstreeks zijn achterlijke dochter hiervan de schuld… of zichzelf? Op een dag duikt er een man bij hen op (Maarten Bovens) die beweert een ex-geliefde te zijn van Caroline. Aanvankelijk lijkt hij het goed voor te hebben met het gezin, maar zijn zijn bedoelingen wel helemaal zuiver?
Het publiek is medeplichtig
Regisseur Nick Delafontaine kiest voor een sober en strak concept. Achteraan hangen drie banden behangpapier en vooraan staan een tafel, drie stoelen en twee eenzits. Ook de belichting is vrij sober, behalve op de momenten dat het hoofdpersonage zijn ‘duivels’ ontbindt. Zo is er een vrij confronterende scène waarbij enkel het gezicht van Aron Wade felrood belicht wordt. Heel knap gedaan. Wade speelt trouwens de rol van zijn leven. Nadat hij in The elephant man al liet zien dat hij tot heel wat in staat is, toont hij zich ook hier als een getalenteerd acteur die heel veel rollen aankan. Zijn personage is het enige dat op bepaalde momenten de vierde wand doorbreekt en het publiek aanspreekt. Op die manier maakt hij ons medeplichtig aan zijn duivelse daden. Bovendien wordt de achtergrond van deze intrigant altijd in het midden gelaten. Is hij nu de duivel, een engel of gewoon een smeerlap? Misschien is hij gewoon alledrie. Een dikke pluim ook voor Pascale Wouters die de gehandicapte dochter Caroline speelt. De hele voorstelling lang zit zij in een krampachtige houding in haar rolstoel. Een geluk dat zij als danseres perfect weet hoe zij haar lichaam moet beheersen. Topprestatie!
Optimaal genieten
Deze controversiële voorstelling zal wellicht een aantal mensen afschrikken, maar wie bereid is om mee te gaan, krijgt meer dan waar voor zijn geld. Het decor is sober, de belichting functioneel en bij momenten adembenemend knap en de acteurs spelen hun rollen voortreffelijk. Bovendien stemt het verhaal tot nadenken. Kortom, alles wat u nodig hebt om optimaal te genieten van een theatervoorstelling.
Regie: Nick Delafontaine
Met: Aron Wade, Bert Van Poucke, Birte Adriaensen & Pascale Wouters
