Een ‘billenkletser’ die er eigenlijk geen is
Een terugblik op ‘De tante van Charlie’
Bij Klakkeboem willen we koste wat het kost kwalitatief theater brengen. We doen er dan ook alles aan om de mensen te laten genieten van een totaalbeleving. Dat gaat van de reclamecampagne tot en met de aankleding van de bar. De ene keer slagen we daar, uiteraard, beter in dan de andere.
Met De tante van Charlie liep één en ander verkeerd met de reclamecampagne. Op sociale media waren we even aanwezig als altijd. Getuige daarvan de groeiende volgers. We hebben bijna 700 volgers terwijl we tot voor twee jaar nog onder de 300 bleven steken. We zijn al een paar keer in snelheid gepakt geweest de voorbije seizoenen, maar deze keer was het echt wel raak. Affiches waren op tijd maar werden bijna niet verdeeld. De flyers waren rijkelijk laat en bevatten verdorie een verkeerd telefoonnummer! Ze werden alsnog rondgestuurd en we haalden dan toch nog meer dan 750 toeschouwers (nog steeds niet zoveel als verhoopt, maar toch…). De programmaboekjes waren er pas tegen de vierde voorstelling, wegens een fout bij flyer.be. Dit moet beter…
Maar… regisseur Pedro slaagde er wel in een goed team te vormen en een mooie productie op poten te zetten. Zijn allereerste verdienste was dat hij het aandurfde om de originele versie van Brandon Thomas te spelen. Hij koos hiermee voor de moeilijke weg, want de herwerkte versie van Jon Van Eerd is net iets toegankelijker dan het origineel. Voor elke theaterliefhebber die ook houdt van een beetje theatergeschiedenis is dit natuurlijk heel mooi meegenomen. De decormensen leverden mooi werk en de muziek paste goed bij het stuk.
Tim en Dennie speelden respectievelijk Frank en Charlie en fungeerden als aangevers van dienst voor Frederik, die de rol van buurman Rik Derooy op prachtige wijze tot leven bracht. Zonder overdrijven, zonder grote gebaren wist hij iedereen in de zaal ervan te overtuigen dat hij een man/vrouw was. De siamese tweeling Eline en Céline waren een leuk duo en de rest van de cast paste heel mooi in de sfeer van dit stuk(je). Nog een pluim voor Hilde die haar rol zo overtuigend bracht dat je bijna het origineel (Hilde dus 😉) niet meer herkende.
Ik heb het zelf vier keer gezien en heb vier keer genoten. Wat echter belangrijker is, is dat het publiek genoten heeft. De lachsalvo’s vulden de zaal en achteraf was iedereen laaiend enthousiast over deze productie. Ondanks dat dit voor mij nu niet het toonvoorbeeld is van een ‘billenkletser’, wil ik toch nog het volgende kwijt. Tijdens de eerste voorstelling zat er twee rijen voor mij een man die zo ontzettend genoot dat hij tijdens de voorstelling zeker 10 of 15 keer letterlijk op zijn billen kletste. Opdracht volbracht, zou ik zeggen.
