Films die ik zag in augustus ‘18
Heel wat moois te zien in een prachtige zomermaand
Ondanks het mooie weer in augustus zag ik toch heel wat knappe films. Bone Tomahawk is een mooie horror-western en Mission: impossible — Fallout is zo mogelijk de beste in de reeks rond Ethan Hunt. Nog twee horrorfilms passeerden de revue met Hereditary als de zogezegd engste horrorfilm aller tijden. Christopher Robin is pure nostalgie en Victoria een knap staaltje camerawerk. Wall-E tenslotte is een hoogtepunt in het oeuvre van Pixar.
Bone Tomahawk
Een western die eigenlijk ook een beetje een horrorfilm is, dat is deze Bone Tomahawk. Het start als een wraakfilm waarin een kleine posse van vier cowboys uitrijdt om de dokter en hulpsheriff te bevrijden uit de handen van een kannibalistische Indianenstam. Eenmaal daar aangekomen, neemt de film een andere wending en kijken we naar een echte horrorfilm. Gelukkig neemt de gore niet de bovenhand (op één ongemakkelijke scène na) en is de film voortreffelijk opgebouwd en in beeld gebracht. Bovendien bevat hij heel wat spitse dialogen en wordt er fantastisch geacteerd, met een immer degelijke Kurt Russell op kop.
Mission: impossible — Fallout
Tom Cruise is zesenvijftig en ziet er nog altijd uit als een prille veertiger. Hij is Ethan Hunt die met zijn team een internatiole terroristische organisatie moet opsporen en drie kernbommen onschadelijk zien te maken. Het verhaaltje is echter een flauw excuus om ons te overdonderen met de ene spectaculaire actiesekwentie na de andere. Die zijn bovendien ook nog eens knap in beeld gebracht, waardoor je zelden of nooit het overzicht verliest. Hunt en zijn team zijn ook cool en grappig tegelijk (dat laatste is vooral te danken aan de leuke interactie tussen vooral Ving Rhames en Simon Pegg). Hunts empathie maakt hem kwetsbaar en vatbaar voor fouten, maar toch slaagt hij er steeds in zijn ‘cool’ te bewaren. En als je dan ook nog eens weet dat Tom Cruise de meeste van zijn stunts zelf uitvoert, dan moet je wel concluderen dat Ethan Hunt (lees: Tom Cruise) één van de coolste actiehelden is die ooit het witte doek onveilig maakten.
The ritual
Na een avondje uit wordt één vriend van vijf doodgeslagen tijdens een overval. En dit net voordat ze van plan waren om samen te gaan ‘hiken’. Als eerbetoon aan hun overleden vriend besluiten de vier overgeblevenen om hier toch mee door te gaan. Als één van hen gekwetst raakt en het begint te regenen, nemen ze een kortere weg door een bos… Dit hadden ze beter niet gedaan. Het eerste uur kijk je naar een genietbare buddyfilm waarbij je de vier (goed vertolkte) personages goed leert kennen en waar de spanning mooi opgebouwd wordt. Alleen de ontknoping ontgoochelt wat. Het monster kun je nog origineel noemen, maar het einde laat je achter met te veel onbeantwoorde vragen. Niet de slechtste Netflix original, maar zeker ook niet de beste.
Hereditary
Debuterend regisseur Ari Aster begint met één van de mooiste openingsshots uit de filmgeschiedenis en weet uit zijn acteurs grootse prestaties te halen. Collette schittert als de getormenteerde moeder. Ook Alex Wolff weet meer dan te overtuigen als zoon Peter. Alleen jammer dat een zo mooi en subtiel opgebouwde horrorfilm zo’n ontgoochelende en groteske ontknoping kent. Aster heeft overduidelijk een meesterwerk in de vingers, maar met deze Hereditary komt hij er net niet.
The equalizer
Na Training day is dit de tweede samenwerking tussen Denzel Washington en Antoine Fuqua. Het niveau van de eerder genoemde film wordt niet gehaald, maar dit is wel een meer dan interessante genre-oefening. Washington speelt Robert McCall, een sympathieke, ingetogen man met een wel heel strak dagschema. Als een prostituée, die hij iedere avond ontmoet in zijn stamcafé, zwaar aangepakt wordt door haar pooier, besluit hij om het recht in eigen handen te nemen en de daders te vermoorden. Washington is de ideale man om van deze gewelddadige anti-held toch en sympathieke pee te maken. De film is schitterend in beeld gebracht en het geweld telkens kort maar heel krachtig. Voor de rest is dit een wat clichématig verhaal over een man die zijn verleden maar niet kan loslaten.
Christopher Robin
Als kind was mijn dochter gek van Winnie the Pooh (‘Poetje’). Daarom besloten we om samen naar deze film te gaan kijken. Mijn verwachtingen waren niet zo hoog, maar toch wist de film mij uitermate te charmeren. Hij baadt in een heerlijk nostalgische sfeer en weet de magie van de kindertijd perfect op te roepen. MacGregor is, met zijn weemoedige blik, perfect gecast als de ouder geworden Christopher Robin die zijn gezin verwaarloost voor zijn job. De onverwachte ontmoeting met Winnie the Pooh en zijn vriendjes zorgt ervoor dat hij tot inzicht komt. De film neemt de tijd om het verhaal te vertellen en de figuurtjes zijn bijzonder geloofwaardig. Je zou ze zo van het scherm willen plukken om ze te knuffelen. Ideaal voor wie houdt van onthaasting en een nostalgische terugblik wil naar zijn kindertijd.
Victoria
Sebastian Schipper, ooit zelf nog acteur in o.a. Lola rennt (waar deze Victoria af en toe doet aan denken), regisseert deze tour de force over een Madrileense in Berlijn. Het verhaal van Victoria die tijdens een nachtje stappen vriendschap sluit met vier Berlijnse jongens en voor ze het weet in wel heel louche zaakjes betrokken wordt, werd in één take opgenomen. Als je de film ziet, dan is dat bijna niet te geloven. Wat een planning moet hier aan vooraf gegaan zijn. Daarnaast weet de film ook een boeiend verhaal te vertellen. Als kijker word je in sneltreinvaart meegenomen door het nachtelijke Berlijn. Alleen jammer dat het tweede deel wat aan geloofwaardigheid inboet, anders was dit zeker een meesterwerk geweest.
Wall-E
Wall-E is de enige overlevende aardbewoner. Hij is een afvalrobotje en zijn dagtaak bestaat erin de aarde te ontdoen van alle afval. Ondanks zijn vriendschap met een kakkerlak, is hij eenzaam en op zoek naar liefde. Als op een dag EVE op de aarde landt, wordt hij op slag verliefd. Wall-E vertedert vanaf de eerste minuut. Ongelofelijk hoe Pixar erin slaagt om ons te doen meeleven met een hoopje metaal. De film ziet er fantastisch uit en het eerste halfuur is van het mooiste dat ooit op het grote scherm te zien is geweest. Als Wall-E en EVE in contact komen met mensen, verliest de film toch een beetje zijn magie. Maar dat is slechts een klein minpuntje in een voor de rest schitterend filmavontuur.
