Films die ik zag in december ‘17
Een amalgaam van films
2017 zit erop! 2018 is een dag oud, de wonden zijn gelikt, de lijstjes van 2017 zijn gemaakt en de dagelijkse sleur lonkt (hoewel we er alles aan doen om niet in de val van de sleur te trappen). In de laatste maand van het jaar zag ik echter wel nog wat mooie films. Hieronder een lijstje met telkens een korte recensie. Toppers waren Spotlight en The party en, natuurlijk de klassiekers E.T. en Gremlins. Geen rode draad deze keer, maar wel een mooi amalgaam van films.
De maagd van Gent
Het wordt vaak vergeten of het is niet geweten, maar net als in het theater zijn er ook in film amateurfilmclubs. En daar zitten een aantal fervente fictieregisseurs tussen die om de zoveel tijd een kortfilm afleveren. Heel af en toe zitten daar ook heuse pareltjes tussen. Sommigen onder hen hebben nog net iets meer ambitie en maken dan eens een speelfilm. Nicolaas Rahoens is zo iemand. Hij verzamelde een crew, ronselde acteurs uit 35 amateurtoneelgezelschappen uit het Gentse en wist zelfs een paar beroepsacteurs te strikken. Deze lowbudget productie speelde 9 weken in de Gentse Kinepolis en won geheel onverwacht de publieksprijs op het Vlaamse Film Festival te Utrecht. Het verhaaltje is wat mager, maar heel volks en bevat ook de nodige (platte) humor. De film is goed gemonteerd en er zitten een paar knappe shots in. Er wordt ook behoorlijk goed geacteerd (en niet alleen door de beroepsacteurs) wat maakt dat het grote publiek in en rond Gent deze film wel wist te smaken.
Spotlight
In het Oscarwinnende Spotlight maken we kennis met ‘Spotlight’, een afdeling van The Boston Globe. ‘Spotlight’ bestaat uit vier onderzoeksjournalisten die zaken uitspitten tot op het bot en zichzelf hiervoor volledig wegcijferen. De film focust op hun onderzoek naar een pedofilieschandaal in de Kerk van ongeziene omvang. De cast bestaat voornamelijk uit sterren maar ook zij cijferen zichzelf volledig weg in functie van het verhaal. Hun vertolkingen zijn stuk voor stuk van een bijzonder hoog niveau en dat verhoogt de geloofwaardigheid van deze film. Beetje bij beetje komt de omvang van het schandaal naar boven en dat zorgt voor twee uur spannende cinema van een zelden gezien niveau. De film duurt meer dan twee uur maar nooit heb je het gevoel dat er scènes te veel of te kort in zitten. Een terechte Oscarwinnaar dus, als je ‘t mij vraagt.
ARQ
Om zich te onderscheiden van de concurrentie maakt Netflix al sinds geruime tijd Netflix-originals. Zoals alle kunst is het ene project al beter dan het andere. ARQ is zo’n original. Gemaakt met een relatief klein budget valt deze film er zowat tussen. Slecht kun je hem niet noemen, maar het is zeker ook geen meesterwerk. Er wordt behoorlijk geacteerd en het verhaal is spannend genoeg om je aandacht vast te houden. Daarvoor zitten er net genoeg verrassende plotwendingen in. Alleen jammer dat we zo weinig achtergrondinformatie krijgen (maar dat heeft wellicht alles met budget te maken).
Paddington 2
In 1958 verscheen A bear called Paddington van Michael Bond. Het was een kinderboek over het beertje Paddington dat door zijn pleegouders Lucy en Pastuzo op een boot wordt gezet van Peru naar London en daar terechtkomt bij de Browns, met wie hij allerlei avonturen beleeft. In 2015 regisseerde Paul King de eerste film, gebaseerd op het wereldberoemde boek dat in meer dan dertig talen vertaald werd. Die film zag ik niet, maar nu speelt deel twee in de zalen en daar ging ik heen met een deel van mijn (plus)kinderen. Hoewel ik er wat tegenop keek, was ik aangenaam verrast. De film bevat een aantal spannende scènes, werkt behoorlijk op de lachspieren en heeft als extra troef een hilarische Hugh Grant als slechterik. Dat allemaal samen maakt dit de perfecte film voor jong en oud tijdens de Kerstperiode.
E.T.: The Extra-Terrestrial
E.T. home phone
Eind jaren ’70, begin jaren ’80 waren buitenaardse wezens hot in Hollywood. Spielberg toonde er zijn fascinatie voor in Close encounters of the third kind, Ridley Scott joeg ons de stuipen op het lijf met Alien en Spielberg verwarmde onze harten met deze E.T.. De film is zeer mooi opgebouwd. Een buitenaards wezentje wordt achtergelaten op aarde door zijn soortgenoten en maakt kennis met de eenzame Elliott, wiens ouders net gescheiden zijn. Zijn broer Michael en zijn kleine Zus Gertie worden algauw betrokken in het complot en voor ze het weten, zit de hele Amerikaanse overheid E.T. op de hielen. Dit terwijl de kids er alles aan doen om E.T. terug huiswaarts te sturen. Spielberg maakt met deze film één van de beste familiefilms ooit gemaakt. We beleven alles vanuit het standpunt van de uitstekend acterende kids (Barrymore is superschattig als Gertie). Het is echter het wezentje zelf dat de show steelt en ons meeneemt in een avontuur dat humor, drama, actie en fantasy combineert in een tijdloze familiefilm die na al die jaren nog niets aan klasse heeft ingeboet. Integendeel, de film overtreft heel veel van de ‘pulp’ die vandaag gemaakt wordt.
Gremlins
Tijdens deze Kerstweek gaat de nostalgie verder. Na E.T. volgt nu Gremlins. Ik verzamelde mijn kroost en een paar neven en nichten, we nestelden ons in de zetel en lieten deze monsterlijke wezentjes op ons af komen. Ook nu nog, 33 jaar nadat de film uitkwam, blijft deze film bekoren. Uitlatingen als ‘zo cute’ als Gizmo in beeld komt, zeggen meer dan genoeg. Joe Dante maakte van wat origineel bedoeld was als pure horror een echte horrorkomedie. De fratsen van de Gremlins werken dan ook veel meer op de lachspieren dan dat ze je doen huiveren. En Gizmo blijft één van de schattigste filmkaraktertjes ooit gemaakt. Voor mij nog altijd één van de beste Kerstfilms uit de filmgeschiedenis.
The party
Janet heeft goed nieuws gekregen. Ze wordt minister en om dat te vieren, nodigt ze haar beste vrienden uit voor een klein feestje. Naarmate de avond vordert, zorgen kleine ontdekkingen voor grote gevolgen. Eerst is het nog onschuldig als Martha en Jinny aankondigen dat Jinny zwanger is van een drieling. Als Bill (de man van Janet) iets later echter een iets minder plezante aankondiging doet, ontspoort de avond in een spelletje verwijten en zelfs fysiek geweld… Door de korte speelduur (71 minuten) is er weinig tijd om echt kennis te maken met de personages, maar dat wordt goedgemaakt door het geweldige spel van deze topcast, met Patricia Clarkson op kop als de cynische April.
