Films die ik zag in juni ‘18
De maand juni werd vooral gedomineerd door mooi weer en voetbal
In een maand die vooral gedomineerd werd door de Zon en Koning Voetbal, zag ik toch een paar aardige films. The gift is een kleine, maar fijne film van en met Joel Edgerton en met Jason Bateman in een voor hem ongewone rol. Pacific Rim: uprising is er eentje om snel te vergeten en The greatest showman en Jurassic World: Forgotten Kingdom zijn meer dan aangename tussendoortjes. Eindigen deed ik met The babadook, een behoorlijk enge en bovendien goedgemaakte horrorfilm.
The gift
Joel Edgerton timmert langzaam aan de weg in Hollywood. Hij was meer dan verdienstelijk als Tom Buchanan in The Great Gatsby en sindsdien duikt hij vaak op in films. Met The gift waagde hij zich aan zijn eerste regie met zichzelf in de hoofdrol. De film begint als een doorsneethriller waarbij een koppel belaagd wordt door een ‘creep’, maar krijgt algauw een andere wending als blijkt dat een geheim uit het verleden de ‘creep’ drijft. Edgerton neemt zelf de rol van ‘creep’ voor zijn rekening en Jason Bateman en Rebecca Hall zijn het onfortuinlijke koppel. Bateman brengt het er verrassend goed vanaf in een voor hem eerder ongewone rol.
Pacific Rim: Uprising
Het kan niet altijd meezitten. Ik had nog genoten van Pacific Rim van Guillermo Del Toro en keek stiekem wel een beetje uit naar deze sequel. Al van bij het begin is echter duidelijk: dit wordt niks. Boyega is nog enigszins genietbaar, maar ook hij gaat mee ten onder zodra de Jaegers en de Kaiju hun intrede doen. Wat volgt, is een CGI-festijn zonder weerga waarin, in ware Michael Bay-traditie, op den duur niet meer te volgen is wie zich nu waar bevindt. En dan haak ik af. Bovendien doen de acteurs zo hard hun best dat het pijnlijk wordt. Wie had trouwens het idee om hiervan een komedie te proberen maken. Links laten liggen, zou ik zeggen.
The greatest showman
Hugh Jackman is een plezier om naar te kijken. Blijkbaar was hij in een vorig leven in Australië musicalster en dat is er aan te zien. Hij zingt en danst alsof zijn leven ervan af hangt. Zo neemt hij ons op sleeptouw in deze voor de rest wat clichématige musical die zelden echt weet te betoveren. De film bevat wel een aantal plezante scènes, zoals de scène op dak met de kinderen, de scène in de bar met Jackman en Efron en de vele dansscènes in het circus. Onderhoudend, maar niet veel meer dan dat.
Jurassic World: Fallen Kingdom
Na het zien van deze vijfde film in de franchise, is het mij duidelijk: de verwondering is nu echt weg. Even had ik het terug in de vorige film, en nu dacht ik een moment dat het er was toen de eerste brachiosaurus zijn intrede deed, maar ook dat bleek ijdele hoop. Eigenlijk krijgen we gewoon meer van hetzelfde. Chris Pratt is in vorm en we weten dat hij best grappig kan zijn. Maar… alsof de ‘gewone’ dinosaurussen nog niet eng genoeg zijn, moet er weer een nieuwe superdinosaurus gecreëerd worden… geeuw! Alleen het laatste half uur weet de film ons echt mee te nemen, op het moment dat de dino’s ronddwalen in het huis van Lockwood. Mooi camerawerk en dito belichting creëren een enge sfeer, die zo geplukt lijkt uit een heuse horrorfilm. Een ander lichtpuntje misschien: het einde doet verlangen naar een goeie afsluiter van deze trilogie.
The babadook
Deze film stond al een hele tijd op mijn ‘watchlist’ en terecht, zo bleek achteraf. Ondanks wat vele critici beweren, is dit wat mij betreft niet de meest enge horrorfilm die ik ooit zag. Maar het is wel een degelijke en bijzonder sfeervolle film. De onderkoelde kleuren en de sterk uitgekiende belichting in een huis vol donkere hoeken maken dat deze film behoorlijk onder je huid kruipt. Als je ook nog eens weet dat de ‘Babadook’ tot leven gebracht werd door middel van ‘stop motion’ technieken, dan kan je niet anders dan bewondering opbrengen voor de prestatie van de makers van deze low budget film. Bovendien is het ook knap hoe de film gedragen wordt door getormenteerde personages en niet door het zoveelste perfecte gezinnetje. Een film die je doet nadenken en waarbij je je afvraagt of de horror nu echt is of zich alleen maar afspeelt in het hoofd van de personages.
