Films die ik zag in mei ‘18
Een topmaand!
Ik zag niet alleen veel films in mei. Er waren ook heel wat goede bij. In de bioscoop was ik overweldigd door A quiet place, een toonvoorbeeld van hoe een horrorfilm hoort te zijn. Popcorn Time gaf mij, eindelijk, Hell or high water, een bijzonder sfeervolle en goed geacteerde hedendaagse western. Netflix tenslotte bracht mij zowel The Meyerowitz stories: new and selected als Cargo, twee pareltjes in hun genre. Laat ons hopen dat juni even goed wordt.
The death of Stalin
Regisseur Iannucci laat nog maar eens zien een meester te zijn in de satire. Hij verzamelde een heuse ensemble-cast en schreef een resem hilarische dialogen. De acteurs spelen voortreffelijk en de politieke machtsstrijd na de dood van een tiran werd waarschijnlijk nog nooit zo grappig in beeld gebracht als hier. Toch is dit net geen komisch meesterwerk geworden. Niet alles is even grappig en er zitten ook geen verrassende plotwendingen in het scenario. Bij momenten hilarisch, maar net geen meesterwerk.
The Meyerowitz stories (new and selected)
Dustin Hoffman laat op zijn tachtigste zien dat hij nog steeds één van de beste acteurs is van zijn generatie. Op onnavolgbare wijze speelt hij pater familias Harold Meyerowitz. Ook Ben Stiller en Adam Sandler laten zich van hun beste kant zien in deze tragikomische familiekroniek over de difunctionele familie Meyerowitz. Knap geschreven, strak in beeld gebracht en goed vertolkt. Baumbach bewijst dat hij het nog steeds kan. De film kreeg dan ook niet voor niets de nominatie voor de Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes.
A quiet place
John Krasinski bedacht een verhaal en schreef dit neer, samen met Bryan Woods en Scott Beck. Hij gaf een zoen aan Emily Blunt (zijn vrouw) en vroeg haar om, samen met hem, de hoofdrol te spelen. Daarnaast nam hij twee getalenteerde kindsterren onder de arm en het resultaat was deze A quiet place. In deze film worden de overlevende mensen in een postapocalyptische wereld bedreigd door aliens die stekeblind zijn, maar wel over een uitstekend gehoor beschikken. Krasinski regisseerde de film zelf en gooide alle clichés van de horror op een hoopje en deed er dit mee. Hij maakte één van de meest originele en spannende horrorfilms van de laatste jaren. Stop met lezen en rep u naar de bioscoop. Dit is een film die je moet gezien hebben en dan nog liefst op het grote scherm. Grote klasse!
The Titan
Worthington acteert als een stijve hark en lijkt zijn trucje uit Avatar nog eens dunnetjesnover te doen. Schilling en Jupe geven de film wat emotionele waarde en Wilkinson is een leuke slechterik. De film ziet er goed uit, maar het scenario is ronduit saai. Het eerste uur gebeurt er quasi niks en als je dan niet kan meeleven met het hoofdpersonage, levert dat bitter weinig op voor een publiek om zich aan te vergapen, behalve dan af en toe een geeuw.
The double
Interessante film van een interessante filmmaker. Richard Ayoade wist eerder aangenaam te verrassen met Submarine. The double is gebaseerd op een kortverhaal van Dostojewski en werpt een aantal interessante vraagstukken op als de saaie kantoorbediende Simon op zijn werk plotseling geconfronteerd wordt met zijn alterego James. Die aast zowel op zijn job als op zijn vriendin. De regisseur creëert een geheel eigen wereld en weet zo een mooie sfeer te scheppen. Alleen jammer dat de echte boodschap niet zo duidelijk is.
Cargo
Martin Freeman is geweldig als ‘everydayman’ Andy die probeert te overleven met zijn gezin na een zombie-apocalyps. Iedereen die gebeten wordt, verandert zelf in zo’n bijtende halfdode. Als zijn geïnfecteerde vrouw ook Andy bijt, heeft hij nog 48 uur de tijd om hun dochtertje Rosie in veiligheid te brengen alvorens hij zelf verandert. Wat volgt, is een road movie door de prachtige landschappen van Australië. De emotionele vader-dochter relatie is zo geloofwaardig vertolkt dat de film je bij de keel grijpt van zodra hen iets dreigt te overkomen. Alweer een knappe Netflix original.
Brick
Rian Johnson drukt met zijn eerste langspeelfilm meteen zijn stempel. De film wordt met prijzen overladen omwille van de speciale stijl. De film is eigenlijk een film noir die zich afspeelt op een school. Gordon-Levitt gaat op zoek naar de moordenaar van zijn ex-liefje. De bijzondere manier van filmen en de excentrieke personages die de film bevolken maken van deze film een unieke kijkervaring. Jammer dat de regisseur niet meer van zich laat horen.
Anon
Andrew Niccol haalde dan misschien nooit meer het niveau van zijn meesterlijke debuutfilm Gattaca, maar hij maakte ook nog geen enkele slechte film. Zelfs The host kende wat aangename momenten. In time vond ik persoonlijk een heel genietbare film en ook deze Anon is meer dan onderhoudend. De film is prachtig vormgegeven en bijzonder sfeervol in beeld gebracht. Bovendien is het altijd leuk om Clive Owen aan het werk te zien.
Hell or high water
Deze film stond eigenlijk al een hele tijd op mijn ‘watchlist’. Wat een zonde dat ik hem nu pas zag, want het feit dat hij op mijn ‘watchlist’ stond, bleek achteraf meer dan terecht. In deze moderne western willen twee broers het huis van hun moeder redden (lees: kopen) en hiervoor plegen ze een aantal overvallen op bankfilialen. Jeff Bridges speelt de pensioengerechtigde ranger die hen op het spoor is, samen met zijn partner, een Comanche. En zo zit dit misdaadverhaal verpakt in een maatschappijkritische kijk op Amerika. Schitterend verfilmd, prachtig vertolkt en een meeslepend verhaal. Mooi!
