Ghost (Musicalgroep Milo)
Heerlijke nostalgie in een hypermodern jasje
Vorige week zie ik me daar een musical waarvan ik dacht: ‘Wauw! Zoiets zie je niet zo vaak!’. Ik heb het over Big Fish van Kotékoer. Maar… deze Ghost komt toch wel aardig in de buurt. Technisch heel knap en heel goed gezongen door de belangrijkste leden van de cast.
Gevaarlijk wel, een verhaal op de planken brengen dat zo verankerd zit in het gemeenschappelijk geheugen van heel veel filmliefhebbers. Patrick Swayze en Demi Moore speelden Sam en Molly in Ghost (1990) van Jerry Zucker en de pottenbakkersscène op Unchained Melody is één van de meest iconische filmscènes ooit gefilmd. En toch slaagt Milo erin om ons heel even die iconische film te doen vergeten.
Sam Wheat en Molly Jensen zijn smoorverliefd. Ze betrekken een loft in Brooklyn, New York, zodat Molly ongestoord aan haar kunst kan werken. Na een avondje uit wordt Sam vermoord door een overvaller, Willie Lopez. Molly is gebroken en sluit zich op in haar loft. Gelukkig heeft ze Carl nog, de beste vriend van Sam. Sam blijft echter als geest ronddwalen en wil dat zo graag laten weten aan Molly. Eerder toevallig komt hij terecht bij Oda Mae Brown, een naar eigen zeggen paranormaal begaafde die gespecialiseerd is in het oplichten van kwetsbare weduwes. Sam beseft dat zij hem kan horen en hij haalt haar over om Molly te verwittigen want ondertussen is hij zijn moordenaar op het spoor…
Met hele grote LED-walls rechts, links en achteraan op de scène worden de verschillende decors in een oogwenk op je netvlies getoverd. Enkele simpele zetstukken maken de decors af. Zo verhuizen we zonder dat we er erg in hebben van de loft van Sam en Molly naar de luchthaven, de metro, het huis van Oda Mae en het ziekenhuis. De vele verrassende effecten zijn goed bedacht en werken ook. Dat is het geval bij de scène waarbij een personage sterft en hij toch blijft leven als dolende dode. Hetzelfde heb je als een personage in Oda Mae ‘kruipt’. Heel eenvoudig maar wel knap gedaan en je gelooft ook dat dat echt gebeurt. Ook de scènes waarbij de doden worden opgehaald door figuren uit de hel zijn mooi gedaan. Heel verrassend is ook de eerste keer dat Sam door een deur stapt. Technisch is Ghost een huzarenstukje, maar een pluim voor de techniekers die geen enkel steekje laten vallen.
Simon Allosserie en Vicky Debue zijn niet alleen schitterende zangers, maar staan ook als acteur/actrice meer dan hun mannetje. Simon stelt zich heel kwetsbaar op in zijn solo’s en die gaan dan ook door merg en been. Hetzelfde kan gezegd worden van Vicky als de door wanhoop overmande Molly. Hanne De Bree maakt zich de rol van Oda Mae Brown eigen en werkt hiermee geregeld op de lachspieren. Ook Stan Sabot als Carl en Simon Defevere in de prachtige ziekenhuisscène laten zien dat ze over een goede zangstem beschikken. Ik zou het mezelf nooit vergeven mocht ik de volgende castleden niet vernoemen, want ook Willy Lopez, De Metrogeest en de twee sidekicks van Oda Mae spelen de pannen van het dag. Heel af en toe heb ik de indruk dat de zang wat stokt (vooral in deel twee) maar het einde is zo ingetogen en daarom ook zo mooi dat je die kleine minpuntjes al heel snel weer vergeten bent.
Milo laat met deze productie zien dat er binnen het amateurtheater verdomd veel talent zit, zowel voor als achter de schermen. De regisseur begeleidt zijn getalenteerde zangers en zangeressen doorheen imposante in bijzonder sfeervol licht badende decors naar een ingetogen, maar o zo breekbaar einde. De techniekers werken zich de naad uit het lijf achter de schermen en het ensemble zorgt voor een hele mooie ondersteuning. Knap werk!
Regie: Dieter De Smedt & Lore Dobbelaere
Spel: Simon Allosserie, Vicky Delrue, Stan Sabot, Hanne De Bree, Kelly Matthijs, Eva Brackman, Simon Defevere, Nick Durivault, Gilles Van Dyck, Stijn De Kesel, Thomas Maes, Jensen Baert, Charlotte Overstraete, Michelle De Wit, Sanne Op de Beeck, Carlijn Datthijn, Tessa Delrue, Hanne Volckaert, Hanne Van Beveren, Yoni Van Poucke, Eveline Piert, Kenneth van Maele, Silke Pollet & Mitch Wytgeers
