Gras
Tragische absurditeit
Twee jaar na zijn laatste productie laat KSMG Beveren nog eens van zich horen. Ze nemen het vrij onbekende Gras van Esther Gerritsen onder handen en geven hiervoor de deskundige leiding aan Steven Duyck. De absurde situaties werken op de lachspieren, maar de tragiek is nooit veraf.
Broeiplaats van frustratie en listig gekronkel
Een gezin gaat met de caravan naar Frankrijk om nog eens net als vroeger met zijn allen gezellig samen te zijn. Al snel blijkt dat die doelstelling iets te hoog gegrepen is. Als de dochter haar gezin dan ook nog eens van een afstand gaat bekijken, is het hek van de dam.
Door middel van messcherpe analyses halen de personages van Gras elkaar met hun eerlijkheid onderuit. Ze nemen geen enkel blad voor de mond. De camping wordt een broeiplaats van frustratie en listig gekronkel. — www.ksmgvzw.be
Vier willekeurige mensen worden samengezet. Ze hebben ogenschijnlijk weinig tot niets met elkaar te maken, maar zijn toevallig wel allemaal lid van hetzelfde, toegegeven, disfunctionele gezin. Vader Herman (een hilarische Filip Vanderbeke), Moeder Manon (een feeks van een Renate Laconte), Nick (een briljante Stijn Minne) en Liesbeth (een sterke Mieke Wylin). Samen gaan ze nog één keer samen op reis, zoals ze vroeger zo vaak plachten te doen. Wat vroeger evident was, lijkt nu niet meer zo te zijn. Geleidelijk aan komen alle kleine kantjes van de personages naar boven en blijkt dit allesbehalve een gelukkig gezinnetje te zijn…
Ijzersterke acteurs
Het is me niet duidelijk of de auteur, toen ze haar prachtige verhaal verzon, een keuze wilde maken. Ze wisselt absurde momenten af met ernstige, tragische dialogen. Dit, samen met soms iets te lange pauzes in de dialogen, haalt af en toe de vaart uit het stuk (zondagochtendblues?). Gelukkig wordt er ijzersterk geacteerd om dat onmiddellijk daarna weer op te krikken.
Moeilijke mix
Regisseur Steven Duyck zet de marginaliteit van dit gezin duidelijk in de verf. Hij zet een oubollig caravannetje met oude ligzetels en een oud tafeltje met stoelen op scène. De acteurs maken van hun personages fijn uitvergrote typetjes (op Mieke Wylin na, die dan ook het meest normale personage speelt en bijna als buitenstaander haar maffe gezinsleden aanschouwt). Bij aanvang is het de absurde humor die de bovenhand neemt en ons vaak luidop in lachen doet uitbarsten. Geleidelijk aan echter wordt het stuk wranger en neemt de tragiek van de situatie de bovenhand, mede dankzij de quasi perfecte muziekkeuze die al van bij aanvang duidelijk maakt dat hier meer aan de hand is. Kortom, een moeilijke mix die hier prachtig wordt uitgevoerd.
