Green book

Twee fantastische hoofdacteurs

Published in

Film & Theater

3 min readFeb 13, 2019

Peter Farrelly is vooral bekend voor (on)grappige ongein als There’s something about Mary en Dumb and Dumber. Met Green book waagt hij zich voor het eerst aan een ‘betere’ komedie. Dat hij meer dan geslaagd is in zijn opzet, bewijzen de vele prijzen en de vijf Oscarnominaties. Dat heeft hij mede te danken aan zijn twee fantastische hoofdrolspelers.

Racisme in het Zuiden

In dit waargebeurde verhaal neemt legendarisch concerpianist en componist Dr. Don Shirley buitenwipper Tony Lip in dienst om hem te begeleiden tijdens een reeks concerten in het diepe Zuiden van Amerika in de jaren ’60. Zwarten werden toen zwaar onderdrukt in die regio. Daarvoor diende het ‘Green book’, waaraan de film zijn titel ontleent. Hierin stonden alle adressen van motels en restaurants waar zwarten wel welkom waren. Aanvankelijk staan beide heren nogal sceptisch tegenover elkaar, maar geleidelijk aan groeit een soort van wederzijds respect en tegen het einde van de reis zijn ze vrienden geworden. In het echte leven zijn ze nadien vrienden gebleven voor het leven. Ze stierven beiden in 2013.

Chemie tussen de hoofdrolspelers

Dat Farrelly niet altijd even subtiel is in zijn films, wisten we natuurlijk al langer dan vandaag. Zo houdt hij het beeld van de werkende zwarten onderweg misschien net iets te lang aan en zijn de meeste mensen die ze tegenkomen vrij ééndimensionaal. Maar toch slaagt deze film erin onze harten te winnen. De prachtige fotografie en de chemie tussen beide hoofdrolspelers maken van deze film een soort feelgood comedy-drama waardoor je de zaal verlaat met een glimlach op je gezicht, ondanks de bij momenten zware thema’s die aangekaart worden. Mortensen is grappig als Tony Lip (ondanks een aantal gewelduitbarstingen) en Ali is schitterend als de gedistingeerde Don Shirley.

Allesoverstijgende vriendschap

Chapeau voor Farrelly dat hij erin slaagt om het racisme in het Amerika van de jaren ’60 nog eens onder de aandacht te brengen. Met de nodige humor (het eten van de kippenboutjes in de wagen, het schrijven van de brieven, enz.) en twee fantastische acteurs neemt hij ons mee naar het Amerika van de jaren ’60 en laat ons meegenieten van het ontstaan van een allesoverstijgende vriendschap tussen twee heren van diverse komaf, tegen de achtergrond van het racistische Zuiden in die periode.