Haar naam was Sarah
Een sprong in het duister
Ergens eind 2008 besloten Griet, Vincent en ikzelf een eigen theatergezelschap op te richten. We bleven echter al die jaren actief bij andere gezelschappen en brachten tweejaarlijks een ‘kleine’ productie tijdens Spots Op West en waar we nadien mogelijks gevraagd werden te hernemen. Het is nu al een paar jaar dat we ervan droomden om ook eens een avondproductie op poten te zetten. Voor een gezelschap zonder middelen of mensen is dat een heuse sprong in het duister, maar eind 2019 was het dan toch zover, met Haar naam was Sarah.
Dit is iets voor ons gezelschapje
Ik las het boek en zag later de film en toen ik de theatertekst voor de eerste keer las, zag ik hier wel iets in voor TG InTeam (dat is de naam van ons gezelschapje). Een tekst hadden we, ik zou regisseren en de rest van de leden zou spelen (Bieke, Dennie, Griet en Vincent) of de techniek verzorgen (Bryan). Probleem één was een feit. We zochten namelijk nog een oudere acteur om Edouard te spelen. Gelukkig vonden we bijna meteen Stefan Vancraeynest bereid om die rol op zich te nemen. En dan de locatie. Waar spelen? Na wat zoekwerk kwamen we uit bij Cultuurkapel De Schaduw te Ardooie en het Fatimaklooster te Heule. In eerste instantie zouden we ook nog spelen als gastproductie bij het Spiegeltheater te Roeselare, maar door omstandigheden (ziekte) kon dit niet doorgaan.
Bomvolle agenda’s
De agenda’s van de acteurs en regisseur zaten overvol waardoor repeteren bij momenten moeilijk was. Vind maar eens een datum als twee mensen om de beurt moeten aandraven als controleur in ZWINS, twee anderen dan weer volop bezig waren met Gloed, er tussendoor ook nog eens een voorstellingenreeks was van Klakkeboem, de technieker op tournee is met een productie en één van de acteurs ook nog eens moest opdraven als Sinterklaas. Veel gegoochel met data was het gevolg, evenals het zoeken naar een geschikte repetitieruimte. Uiteindelijk mochten we vrij snel repeteren in Ardooie zelf, waardoor dat probleem dan toch op z’n minst opgelost was.
Veel zoek- en schrapwerk
Uiteindelijk maakten we een mooi repetitieproces door, met heel veel zoek- en schrapwerk en heel veel input van de acteurs. Na veel zwoegen kwamen we dan ook tot een, wat mij betreft althans, heel mooi eindresultaat. Als je na iedere voorstelling ook nog eens, telkens opnieuw, de bevestiging krijgt dat het publiek meegesleurd werd in het stuk en er pas terug uit ‘mocht’ na het laatste beeld, dan kunnen we niet anders dan tevreden zijn met deze allereerste avondproductie van InTeam. En wat ook mooi is, het is nog niet gedaan. Er volgen minstens nog een drietal voorstellingen later op het jaar.
