Hell or high water
Een pareltje
Vroeger hield ik filmdagboeken bij. Ik was een jaar of twaalf toen ik mijn eerste (piepkleine) schriftje kreeg en daarin schreef ik alle films op die ik zag. Ik vermeldde ook de regisseur en de acteurs. Na verloop van tijd gaf ik de films een kwotering. Later knipte ik zelfs foto’s uit tijdschriften en plakte die erbij. Pas op m’n vierentwintigste of zo ben ik hiermee gestopt. Ik heb ze nog, die schriftjes. Later hield ik alle films bij op de PC en ondertussen doe ik dat met Letterboxd.
Af en toe schreef ik ook recensies voor tijdschriftjes in de wijk waarin ik woonde, op vraag of gewoon voor mezelf. Later creëerde ik mijn eigen blog waarin ik aanvankelijk een soort dagboek bijhield van mijn leven. Ik begon ook theaterrecensies te schrijven, maar mijn voorliefde voor films kruipt waar het niet gaan kan en geleidelijk aan begon ik ook weer recensies te schrijven voor films. Recent ben ik dit minder gaan doen omdat het aanbod aan recensies reeds zo groot is. Ik recenseer nu enkel nog films die ik zie in de bioscoop of Netflix originals. Maar… heel af en toe zie ik een film waarvan ik denk: mmm… dat vond ik nu eens een goeie film. En, u hoort mij al komen, dan kan ik het toch weer niet laten om hier iets over te schrijven. Inderdaad, Hell or high water is er zo eentje.
Financiële problemen
Tanner (Ben Foster) keert na dertien jaar gevangenisstraf terug naar het ouderlijk huis waar zijn broer Toby (Chris Pine) en neefjes wonen. Omdat ze wegens financiële problemen dreigen hun huis te verliezen, besluiten de twee broers om banken te overvallen. Door enkel kleine lokale banken te overvallen, hopen ze onder de radar van de politie te blijven. Officier Hamilton (Jeff Bridges), een Texas Ranger die bijna op pensioen gaat, bijt zich echter in de zaak vast en gaat op zoek naar de bankovervallers.
Bron: Wikipedia
Desolate landschappen
Deze film stond al een hele tijd op mijn watchlist, maar om de één of andere reden kwam ik er nooit toe hem te bekijken. Dat eerste bleek meer dan terecht en dat laatste is verdomd jammer. Anders had ik hem ondertussen wellicht al twee keer gezien ;-). De relatief onbekende Schot David Mackenzie, die eerder al een paar keer genomineerd werd voor een Zilveren Beer, werd aangezocht om dit script van Taylor Sheridan, voormalig acteur en ondertussen succesvol scenarioschrijver van Sicario, Hell or high water en recent Wind river, te verfilmen. De film draait rond twee duo’s, twee bromances zoals dat heet. Enerzijds heb je de broers Howard (Tanner en Toby) die banken overvallen om het huis van hun moeder te kunnen betalen en anderzijds heb je ranger Marcus Hamilton en zijn partner Alberto Parker. De film speelt zich af in Texas, waar de financiële crisis zich duidelijk laat voelen. De hele bevolking lijkt naar adem te snakken en lijkt ook niet te geloven dat de toekomst beterschap brengt. De film baadt in een geel-bruin kleurenbad en samen met de desolate landschappen doet dat onvermijdelijk terugdenken aan de grote westerns van weleer. Alleen zijn de paarden hier vervangen door auto’s.
Twee prachtige bromances
Naast maatschappijkritiek en twee prachtige relaties tussen mannen, biedt de film ook een sterk verhaal, een verhaal over mensen. Het acteurskwartet dat de vier hoofdrollen vertolkt, is voortreffelijk. Pine was wellicht nog nooit zo gelaagd als de door het leven getekende en geplaade Toby, Foster is geweldig als de cholerieke Tanner, Birmingham grandioos als de Comanche die willens nillens moet luisteren naar de racistische moppen van zijn partner Hamilton, een weergaloze Jeff Bridges. Heel mooi om zien hoe beide duo’s niet met, maar ook niet zonder elkaar kunnen bestaan. De film werd niet voor niets genomineerd voor vier Oscars (beste film, beste scenario, beste bijrol (Bridges) en beste montage). Jammergenoeg kon er geen enkele verzilverd worden. Laat dat er u echter zeker niet van weerhouden om deze film te bekijken. Je zal het je niet beklagen.
Regie: David Mackenzie
Met: Chris Pine, Ben Foster, Jeff Bridges & Gil Birmingham
