Het haar van de hond
Onafgewerkte verhaallijnen
Hugo Claus en ik hebben, al is de man niet op de hoogte, een haat-liefde verhouding. Dat hij kon schrijven, staat buiten kijf. Dat zijn stukken nu wat gedateerd aanvoelen echter ook. Claus schreef over wat er op dat moment om zich heen gebeurde en vertrok bijna altijd vanuit het katholiek geloof. Corneelkring Brielen slaagde er toch in Het haar van de hond los te rukken uit zijn tijdsgeest (grotendeels dan toch), maar dan nog wordt duidelijk dat dit wellicht niet Claus’ beste werk is.
Van prostituées, journalisten en BOB’ers
Een aantal rijen vóór ons zitten twee oudjes. Als de voorstelling nog maar goed en wel begonnen is en de vrouw verwoede pogingen onderneemt om haar man te vertellen waar het stuk over gaat, roept de man plots heel luid: ‘Laat maar, ik versta er toch niets van. Kijkt gij maar verder!’ De vrouw doet nog een paar pogingen en roept af en toe een woord (‘prostituées’, ‘de vallende ziekte’), maar tevergeefs… de man zal wellicht nooit echt weten waar dit stuk over ging ;-).
Mira en Joris komen thuis van de begrafenis van Mira’s vriendin-collega Janine Fontein, lafhartig vermoord in een naburige bar, de Coucou. De moordenaar is nog steeds niet gevonden en vooral Mira lijdt daaronder. Zij vreest dat zij wel eens het volgende slachtoffer zou kunnen zijn. — Bernard Decock
Onontkoombaar slot
Mira Davids is een prostituée die samenwoont met haar vriend-beschermer Joris Herreman, journalist en kunstcriticus. Onder hetzelfde dak woont ook de moeder van Mira, Mimi, gepensioneerd entraineuse. Zij houdt zich vooral bezig met haar opgezette hond Zorro. De komst van vertegenwoordiger Frans Simons, die volgens Joris zeer sterk beantwoordt aan het signalement van de vermoedelijke moordenaar, is het begin van een onontkoombaar slot.
De lijdensweg van Mira
Er zijn in totaal 14 scènes en iedere scène stemt eigenlijk overeen met een statie uit de kruisweg van Christus. Het lijdensverhaal van Jezus is hier het lijdensverhaal van Mira geworden. Voor Claus is dit duidelijk een stijloefening, een spielerei. — Bernard Decock
Leuk om weten dat dit stuk refereert naar de lijdensweg van Christus, maar voor de rest biedt het eigenlijk geen meerwaarde. Claus start heel wat verhalen in dit stuk, maar geen enkel wordt echt afgemaakt. De keuze om met lege flessen, ‘hand’wapens en een onzichtbare telefoon te werken, staat het realisme in de weg. De stukken van Claus spelen zich af in de zelfkant van de maatschappij en vragen om ‘echt’ gespeeld te worden. De drank moet vloeien en wapens moeten dreigend zijn, toch? Waarom Mimi als enige dialect spreekt, is me ook echt niet duidelijk. Wellicht een verwijzing naar haar achtergrond of leeftijd?
Gebroken spiegel
Het decor is prachtig. Aan één wand van de sober ingerichte woonkamer bevindt zich een gigantische gebroken spiegel, omgeven door led-lampjes. Een schitterend beeld dat in combinatie met verschillende lichtschakeringen ofwel verwijst naar het raam waarachter de hoer haar diensten aanbiedt of de spiegel waarin Mira haar dode vader meent te zien. Verder gebeurt er weinig mee en dat is bijzonder jammer.
Relativine
Theater is en blijft natuurlijk een subjectief gegeven en vraagt van de makers een grote dosis relativeringsvermogen. Dat Bernard Decock, regisseur van dienst en bijzonder aimabel persoon, dat maar al te goed weet, bewijst onderstaand citaat.
Een recente hersenscan bevestigt de vroegere diagnose: deze patiënt is ernstig besmet met het theatervirus. De aandoening is helaas ongeneeslijk maar gelukkig goedaardig en pijnloos. Patiënt mag de woning verlaten en zal liefst zoveel mogelijk andere risico-patiënten aansteken. Behandelingen met Gouden Meeuw, Provinciale Toneelwedstrijd en Landjuweel leverden Open Doekjes op, altijd goed tegen het bloeden. Verder goed blijven ontsmetten, aandachtig de gebruiksaanwijzingen lezen en regelmatig een dosis RELATIVINE nemen, dan komt het wel goed. — Bernard Decock
Regie: Bernard Decock
Met: Greet Vanderstichele, Kristin De Meyere, Kurt Engelbert, Jeroen Defauw & Erwin Ruyssen
