Kat op een heet zinken dak (Spiegeltheater)
Drama op niveau
In 1958 verfilmde Richard Brooks dit Pullitzer-prize winnende stuk (1955) van Tennessee Williams met Paul Newman, Elizabeth Taylor en Burl Ives in de hoofdrollen. Papi wordt 65 en heeft zijn gezin uitgenodigd op zijn landgoed in Mississipi. Zijn oudste zoon Steve, zijn vrouw Emma en hun vijf kinderen en de jongste zoon Brick met zijn vrouw Maggie ‘The Cat’ zijn aanwezig. Brick worstelt met zijn verleden als football-ster en zijn affectie voor zijn verongelukte vriend Skipper. Maggie daarentegen wil zo vlug mogelijk een kind om de erfenis van Papi te vrijwaren. Maar ook Steve en Emma azen op de erfenis.
Evelien Van Hamme (Dertigers) regisseert het Spiegeltheater in deze klassieker. Ze kiest voor een traditioneel decor, de slaapkamer van Maggie en Brick. Jaloezie is de emotie die primeert in deze voorstelling en dat wordt gesymboliseerd door de groene kleur die overheerst in het decor. Een keuze waar weinig op aan te merken valt, want in dit stuk is het verhaal primordiaal, het drama dat zich voor onze ogen ontrolt.
Heel belangrijk is het spel en daarin speelt Brick (een prachtige rol van Bert Verstraete) een grote rol. Hij worstelt met zijn homoseksuele verlangens en mist zijn verleden als sportman. Hij vlucht in de drank. Verstraete speelt heel ingetogen en wordt doorheen het stuk altijd maar meer dronken, op een subtiele manier. Echter ook Elise Verfaillie als Maggie en Jo Ballyn als de pater familias schitteren in hun gelaagde rollen. De eerste scène, waarin Maggie Brick tegelijkertijd verafgoodt en afstoot omwille van zijn drankprobleem, is een plezier om naar te kijken. Direct daarna volgt een alweer schitterende scène tussen Papi en Brick. We zijn dan al een heel eind gevorderd in het stuk.
Kat op een heet zinken dag blijft een prachtig stukje theater, met hoogoplopende emoties en jarenlange verborgen haat- en liefdesperikelen. Het Spiegeltheater slaagt erin om ons te laten geloven in wat we te zien krijgen en weet te vermijden dat ik ook maar één keer op mijn uurwerk kijk. En dat is een verdienste in onze huidige maatschappij, waar onze aandachtsspanne altijd maar kleiner lijkt te worden.
Regie: Evelien Van Hamme
Spel: Jo Ballyn, Katia Ostyn, Bert Verstraete, Elise Verfaillie, Rufus Six en Joke Vercaemer
