Konijn met pruimen
Coronaproof theater kan perfect, bewijst Deugd & Vreugd Heestert
Ma en Pa Kampenhout geven een feestje voor de verjaardag van hun zoon Wim. Die heeft voor de gelegenheid nog maar eens een nieuw lief bij. Lang duurt het niet voor het conflict losbarst.
Onverzoenbare generaties, brutaal botsende levensvisies en slecht verwerkt verdriet zijn de ingrediënten. Hilarische humor is de smakelijke saus in dit recept. — Regisseur Bernard Decock in het programmaboekje
Coronaproof
Nadat ze de generale repetitie speelden op donderdag 12 maart, viel het doek over deze productie van Deugd & Vreugd. Dit hadden ze, wat dacht u, te danken aan onze ‘vriend’ COVID-19. Ze bleven stilletjes hopen op een herneming en zochten nieuwe speeldata uit. Uiteindelijk kwam er groen licht en konden ze deze productie hernemen. Ze herschikten de zaal, met inachtname van de social distancing-regels en verplichten ons om mondmaskers op te zetten. Een deel van de bar is buiten en zowel binnen als buiten is er gezorgd voor bediening aan tafel. Opnieuw durf ik me afvragen waarom de overheid cultuur zolang heeft genegeerd.
Het verhaal
Om een voor mij onduidelijke reden raakt hetgeen zich op scène afspeelt mij niet echt. Aanvankelijk durf ik het wijten aan het verhaal, maar na wat gediscussieer met mijn disgenoten en een nachtelijke analyse tijdens en tussen mijn dromen, blijkt dit niet de oorzaak. Er is de moeder die alles weglacht, constant in feestmodus staat en vasthoudt aan oude waarden, niet in de mogelijkheid om te communiceren met de mannen in haar leven. Er is de vader die wel wil, maar niet kan en dan maar meefeest met moeder omdat dat nu eenmaal is wat mannen doen: hun vrouwen, voor de minste miserie, slaafs volgen. De zoon is de enige die wel wil en kan praten, maar dan alleen met zijn ouders en zeker niet met alle vriendinnen die hij ooit had. En dan dat trauma, onverwerkt, maar niet vergeten. Dat vergeet je niet, nooit… De vriendin (Eveline) kijkt lijdzaam toe… en neemt uiteindelijk het zekere voor het onzekere.
Oppervlakkigheid troef
Die oppervlakkigheid ‘zie’ je op de scène: de televisie staat de hele tijd op VTM, de personages praten letterlijk ‘naast’ elkaar,… Moeder kan zich zelfs niet herinneren wat het lievelingsgerecht is van haar zoon. Zelfs daar loopt de communicatie stroef. We zien vier acteurs die het beste van zichzelf geven en een regisseur die heel goed weet wat hij wil en waar hij naartoe wil. ‘Our house’, de GSM-scène, de stofzuiger die communicatie zelfs letterlijk onmogelijk maakt: stuk voor stuk scènes die op het gemoed werken (of het nu lach- of andere spieren zijn). Het feit dat het bij mij dan toch niet helemaal binnen komt, zal te maken hebben met mijn eigen vrijdagavondse vermoeide geest, maar vermoedelijk ook met een aantal regiekeuzes. Als je ervoor kiest om alles aan de oppervlakte te spelen, dan word je als toeschouwer wellicht te weinig voorbereid op de onvermijdelijke loutering die volgt.
Regie: Bernard Decock
Spel: An Vanhoutte, Bart Vandenhende, Sybe Vandemeulebroucke & Jozefien Lemarcq
